Coureur, wielrenner, het is eigenlijk een zittend beroep. De enige keer dat hij zich eens rechtzet is wanneer het eens steil bergop gaat of wanneer een sprint zich aandient. Voor de rest van de werkdag : zitten, zitten en nog eens zitten. En wat gebeurt er als men te veel zit? De buikspieren en de rugspieren verslappen. In het profwielrennen wordt er dan aan “core stability” gedaan om deze spiergroepen bij te trainen. Maar dan nog, toppers als Mathieu Van Der Poel hebben ook wel eens last in de onderrug, met matige prestaties tot gevolg. Wel nu, in het niveau net onder het profwielrennen, het WTC-niveau als het ware, wordt er amper aan “core stability” gedaan en als dan de vrouw van het WTC-lid haar jaarlijkse klaagzang start dat het terras en de oprit er toch wel groen, grijs en vuil bij ligt, dan moet de coureur even uit zijn comfortzone stappen. Er zal en er moet dan geschuurd worden, dat de borstelharen zo ver weg slijten dat enkel het hout van de borstel nog overblijft. Schrobben, schuren, skarten en krabben, dat groen moet eraf! Als de klus dan eindelijk geklaard is, de coureur neerzijgt in zijn eveneens afgeschuurde tuinstoel, zijn “Jupk

Ik heb het even voor u opgezocht welke gevolgen een wind met een kracht van 6 Beaufort heeft : dikke takken gaan bewegen, paraplu’s waaien kapot en hoeden en petten waaien af. Dat valt dus nog redelijk goed mee é om in te fietsen, zolang ge vanonder de takken blijft, uwe paraplu dicht laat en uwen koershoed thuis laat. Dat was dan ook te zien aan de opkomst deze zondagmorgen, veertien man en één vrouw sterk, stond de WTC aan de start. Een aantal coryfeeën waren verontexcuseerd met een al dan niet officieel attest of doktoorsbriefken. De President stuurde zijn zak met suikerwa

Om 08:15 uur zou het stoppen met regenen deze zondagochtend. We zijn ondertussen 21 april en we hebben amper 1 zondag achter de rug waarop we zonder kopzorgen over buien, regen, slagvlagen en een niet aflatende wind konden vertrekken. Ook deze zondag was het weer van dat. Wel fietsen, niet fietsen…ten huize van de wtc-leden werden de weegschalen en balansen bovengehaald en de pro’s en de contra’s werden gewikt en gewogen. Als het pas om 8:15 uur zou stoppen met de ochtendlijke stortbuien, betekende dat een aantal die een iets verdere verplaatsing moesten maken naar het startpunt, al goed doorregend zouden zijn voor de start. Zo werd voor de Moorselse kolonie van de WTC het comp

Ongeveer gelijktijdig stonden op zondagochtend de wekkers van de wtc-leden en van de Meldertse neo-prof Gil Gelders. Alleen moesten onze leden hun ontbijt voor de rit zelf prepareren terwijl Gil maar moest aanschuiven aan het rijkgevulde buffet van Soudal-Quick Step in een hotel in de buurt van Valkenburg. Want in tegenstelling tot de WTC’ers zou Gil niet naar de Kalkense Meersen fietsen maar zou hij zich meten met de andere profs in de Amstel Gold Race in de Hollandse Heuvels. Als ieder van ons al genoegen nam met een sandwich of pistolet met choco of speculaaspasta, zou het er ginder bij de Wolfpack wel anders aan toegaan. Die mannen eten havermout, boekweitpannenkoeken, drinken rijst-of amandelmelk en nog van die rare new-age toestanden. Moest het mogen van de UCI, ze zouden met zelfgebreide geitenwollensokken in hun designer koersschoenen rondfietsen. In tegenstelling tot flandriens zoals de Jean die vroeger witte boterhammen met confituur, hesp van een goed varken en veel goei boter naar binnen sloegen, worden alle coureurs tegenwoordig omsingeld door diëtisten, zelfverklaarde voedings

Net als vorige jaren zendt de WTC zijn zonen en dochters uit naar alle hoeken van de wereld om daar onze blijde boodschap te verkondigen. Alleen, als ge te veel zonen en dochters uitstuurt, blijven er amper nog over om op zondag mee te fietsen! Naar het schijnt zitten er wtc-missionarissen in de Provence, in Lissabon, in Mallorca, ja zelfs in de Joenaaitet Steets zou er een sterkhouder zitten. De negen leden die zich deze zondag wel aandienden om mee te fietsen moesten echter ook naar een ander land fietsen, oké het was maar het Pajottenland, maar voor een buitenlander zou dat toch ook wel ex

De Ronde van Vlaanderen op Pasen, of hoe een heilige zondag dan nog heiliger wordt. Een week lang wordt de spanning naar de dag der dagen opgebouwd in de gazetten, op tv met Vive le Vélo, in gesprekken en pronostieken op het werk. Snode plannen worden gesmeed, bbq’s vanonder het stof gehaald, vlees en bier wordt in de massa ingeslagen. Koers in Vlaanderen, haalt de banden aan tussen familie, vrienden en buren. Ook bij de WTC heerste reeds een week een gezonde spanning want wij zouden op het officiële parcours gaan fietsen. Niet in de Vlaamse Ardennen, wegens te ver en bijgev

Ik zou het uiteraard weer kunnen hebben over het rotweer dat onze contreien blijft teisteren de laatste maanden maar ik zou maar in herhaling vallen. Iedere keer zagen op het weer in het verslag zou maar saai worden mijn gedacht. Weet, voor degenen die er niet bij waren deze morgen, dat ze nog maar eens gelijk hadden door in hun bed, zetel of hangmat te blijven snoezelen. De maartse buien vlogen ons tegen 5 beaufort om de oren, afgewisseld met zonneschijn en hoopgevende blauwe gaten in de lucht, valse hoop gevende evenwel…Trouwens voor de lezers die wel eens naar de koers kijken, heeft u ooit al eens een profrenner in het peloton zien rijden met een “gardebou’ken” boven zijn achterwiel in geval van slecht weer? Ik dacht het niet! En weet u waarom niet, omdat het extreem asociaal is, want uw eigen reet en rug blijven min of meer gespaard van water en smurrie, maar degene die ac

Op zaterdag sloeg de Vlam van Ham genadeloos toe in La Primavera. Milaan-San Remoprijkt nu ook op zijn al rijk gevuld palmares na een prangende millimeter sprint tegen Michael Matthews en, jawel daar is hij weer, Pogacar. Matje Van Der Poel reed zich de brede kas leeg voor zijn ploegmakker, en Philipsen jumpte uiteindelijk met zijn voorwiel enkele milliseconden sneller over de streep dan Matthews. Maar ik haal deze overwinning hier aan, niet omwille van de zege van de Jasper zelf, maar omwille van de bijnaam van dit klassiek monument : “La Primavera” inderdaad. Eigenlijk is het Italiaans voor “het voorjaar”, als de lentezon de knoppen op de takken doet openspringen, de eerste warmte ons al laat verlangen naar lange, onbezorgde fietsritten, eindigend op het terras van Ingrid. Maar het voorjaar in onze Vlaamse heimat durft nogal eens te verschillen van de lente in de Laa

Het is niet makkelijk, het leven als lid van een gediscrimineerde minderheid, en als ervaringsdeskundige heb ik het volste recht van spreken. Ik verklaar mij nader. Deze zondagmorgen zouden de WTC-leden in hagelnieuw wielerplunje aan de streep verschijnen. Het is trouwens nog drie jaar eer we onze jubilee van 50 jaar bestaansrecht gaan vieren, maar dat zou onze huidige uitrusting echter niet meer trekken, vooral gezien de toenemende omvang van sommige van onze leden, met exploderende ritssluitingen tot gevolg. Daarom werd door een aantal hoogwaardigheidsbekleders van ons bescheiden clubje besloten ende beslist dat er een tussentijdse uitrusting zou kunnen worden besteld. Zowaar een topidee en dito beslissing. Dat ook grote meneren af en toe een foutje kunnen maken blijkt uit het feit dat ons aller President de excell-file met de persoonlijke bestellingen met een halfzat oog heeft moete

Op zaterdag, daags voor onze eerste rit, reed Pogacar op Merckxiaanse wijze het peloton in “stukken vaneen” op de Toscaanse Strade Bianche. Op 80 kilometer van de streep, ik herhaal het nog eens even voor de duidelijkheid, op tachtig kilometer voor de finish, achtte hij zijn moment gekomen, zwaaide even met het handje naar de rest, bedankte “en passant” Tim Wellens nog even voor het voorbereidend werk, gaf zijn Colnago de sporen en stoof er vandoor. Allez, “stoof” is niet het juiste woord want de Strade lagen er niet stoffig bij, wel integendeel, door fikse, striemende regenbuien was de plaatselijke “dolomiet” herschapen in een zuigende massa die de weerstand voor de coureurs ook nog eens verhoogde. Maar daar trok Pogiboy, want ik mag mij onder zijn vrienden rekenen en die mogen hem zo noemen, nu ne keer helemaal niks van aan zie. Hij dacht bij zichzelf, als het voor mij moeilijk gaat, dan voor de rest nog meer, trok zijn spreekwoordelijke gas open en reed op zijn dooie eentje naar Sienna, de rest verweesd achterlatend. Op zeker ogenblik had hij de anderen op bijna 4 minuten gereden. Dat is op twee kilometer achterstand é! U vraagt zich onder