Op zaterdag stond één van de monumenten op het koersprogramma, Milaan-San Remo, meestal één van de saaiste klassiekers uit het wielerseizoen, zorgde nu wel eens voor vuurwerk. Althans drie der tenoren legden elkaar zodanig het vuur aan de schenen dat zelfs de grootste koershater in de laatste 20 kilometer op het puntje van zijne pluchen sofa ging zitten. Dat er geen Vlaming of liever Belg aan te pas kwam, dat moeten we er stilaan maar beginnen bijnemen waar Pogacar en Van Der Poel aan de start komen. De derde hond in het kegelspel was De Grote Vriendelijke Reus, Filippo Ganna en dat het uiteindelijk tot een majestueuze sprint kwam tussen deze drie protagonisten hadden wielerfans wel gehoopt maar dat het werkelijkheid werd, kon niemand bevroeden. Dat uiteindelijk Matje voor de vrienden aan het langste eind trok, kwam omdat hij een volle batterij aannam voor zijn motortje vermomd als bidon, op het moment Pogacar demarreerde. Geen paniek dus, want eens de batterij in zijn houder geklikt, schoot de Holla

Hoewel de lente met rasse schreden nadert, deed de temperatuur op deze zonnige zondagochtend anders vermoeden. Allen ingepakt als Inuïts die uit hun iglo kruipen om naar de zondagse mis van pater Witkap te gaan, daagden de WTC leden één voor één op. Hier en daar hing er nog een vroege ijspegel aan een neus en was ook al eens een wenkbrauw stijf bevroren. Maar deze zeer laag bij de grondse temperaturen konden de Jos echter niet weerhouden met zijn splinternieuw racemachine op te dagen. Nochtans zwoor hij nog vorige week dat hij zijn prijsbeest pas van stal zou halen bij 30 graden en 0,0% kans op neerslag. Blijkbaar had hij een full-option genomen, mét zadel-en stuurverwarming wan

Begin van het seizoen is het altijd weer even wennen. Wie zocht er andere oorden op, wie kwam erbij, wie staat er al scherp of wie juist niet…In ieder geval stonden we deze morgen aan de start met 12 zonnekloppers. Eigenlijk 13 maar Katrien haar ski’s waren door het warme weer blijven steken in de zompige modder na de gesmolten sneeuw. Hierdoor had ze ook nog een skilift gemist en bijgevolg was ze 3 minuten te laat op den départ. Gelukkig bestaat er ondertussen iets als een gsm waar

De laatste rit van het seizoen, altijd een “nijlpaard” in de geschiedenis zoals ooit een Lebbeeks politicus zo mooi kwam te zeggen. De laatste rit betekent dat de clubkampioen gekend is door de president, maar nog niet officieel bekend is. Deze sluier wordt pas gelicht volgende zaterdag op de kroegentocht, tussen pot en veel pint zal degene, die ontegensprekelijk en letterlijk de meeste ritten van het seizoen heeft gereden, in de spreekwoordelijke bloemetjes worden gezet. Na de rit, in het lokaal, was de vrouwelijke nieuwsgierigheid van Els nie

7 graden celsius gaf de thermometer aan om een uur of 8 op deze zondagmorgen en dat op 15 september, terwijl het theoretisch gezien nog zomer is. Die “Indian summers” zijn blijkbaar al even zeldzaam als een witte Kerst. Bij zo een lage temperatuur worden de tussenseizoen handschoenen, de arm-en beenstukken en de met astrakan “gevoeiërde” koersklakskes uit de onderste lade van de sportkast gehaald. Het is nu niet dat we de voorbije zomer zo vaak verwend zijn geweest met tropische zondagvoormiddagen maar nu was het echt beneden alle peil. En dan nog wel op de dag van de koninginnenrit. Voor wie niet echt vertrouwd is met koers, even een woordje uitleg. Blijkbaar stamt het woord uit de middeleeuwen en verwijst het naar die keren dat de koningin een dermate zware reis moest ondernemen met haar koersvélo dat ze de nacht niet kon doorbrengen in haar paleis. Waarom het dan geen Conincksrit wordt genoemd? Omdat het overgewicht van de koning indertijd er voor zorgde dat iedere rit die hij maakte heel zwaar was. Want ja, toen lag er ook heel veel kassei en waren de wegen nog niet zo goed berijdbaar als nu. Als ge daar dan over moet met wat kilo’s te veel dan kon de koning al eens een zaagsken spannen. Daaro

Terwijl de leden van de WTC zich ’s morgensvroeg opmaakten om de zondagrit aan te vatten, hierbij de beenharen in de juiste plooi föhnend, de witte helm opblinkend, en de net niet rijpste bananen uitkiezend, was er aan de andere kant van de Noordzee een Meldertenaarees stilaan aan het wakker worden om in de loop van de dag nog eens het beste van zichzelf te geven. We hebben het hier uiteraard over Gil Gelders, profcoureur bij Soudal - Quickstep en bezig aan een schitterende ronde van Groot-Brittanië. Met boten boordevol Meldertse supporters (soms kan het eens geen kwaad om wat te overdrijven) werd Engeland bijna zo erg overspoeld als door de transmigranten uit Calais, nog duizend meer en nonkel Charles ging zijn grenzen sluiten. Gil werd duidelijk moreel gestimuleerd door zo een groot supportersheir en reed er dan ook de pannen van de Engelse cottagedaken. Als eerste Belg in de eindklassering, akkoord er reden er maar drie mee, maar wel voor Remco Evenepoel, gooide hij hoge ogen. Jan Bae

“Keiremis es een giejselinck weird!” : hoor ik ons “metj’n” zaliger nog zeggen. Hiermee bedoelde ze uiteraard dat wie kan feesten ’s anderdaags moet kunnen afzien om te werken. De lijn kan uiteraard doorgetrokken worden naar sporten of les volgen. Nu, op zaterdag stond traditie getrouw een kermisavond in Meldert op het programma. Het hoeft geen betoog dat het gerstenat er rijkelijk

Zoals er in iedere goeie ménage wel eens wat onenigheden sluipen, doen er zich binnen de WTC gelederen ook wel eens strubbelingen voor als één of meerdere misnoegde leden, verontwaardigd zijn over interne of zelfs externe besognes. Maar vandaag 25 augustus 2024, op deze zonnige doch vrij frisse zondag was er aanvankelijk niets te merken van onenigheid, misnoegdheid of enige andere problematiek, want het lang uitgestelde fotomoment was eindelijk weer aangebroken. Ingevolge het slechte weer van maart, april, mei, juni en pak er juli ook maar bij, werd het nemen van ons “statieportret” steeds vooruit geschoven. En was het niet het rotweer dat eten in het roet strooide, of was het andersom, was het wel de karige opkomst ingevolge vakantiereizen van verre of dichte afstand. Maar nu bleek het de uitgel

De Tour de France Femmes nadert zijn einde en op zaterdag, in de voorlaatste rit, won Justine Ghekiere begot een bergrit en dan nog in haar “polka-dot jersey”, of hoe een klein meisje groot kan zijn. Eerlijk gezegd kijk ik altijd wat sceptisch naar de vrouwenkoersen, als ik er al naar kijk : er wordt gevallen op de meest onmogelijke, onverwachte momenten, tactiek, daar lijken ze in de verste verte nog niet over gehoord te hebben én er wordt wat “afgebleit” é zeg. Verliezen ze, bleiten, winnen ze, bleiten, vallen ze, bleiten…Ze moeten achteraf heel wat dozen zoutsupplementen en mineralen innemen om het verlies van de zoute tranen te compenseren. Maar als ’t goed is, moet het ook gezeg

Zaterdag werd Remco uitgebreid gevierd in Schepdaal met het evenement “The Ride with Remco”. Meer dan tweeduizend fans daagden met de koersfiets op om een ritje te doen met de kersverse tweevoudig olympisch kampioen. Had ik kunnen gaan, ik zou mij belangeloos hebben opgeofferd om Oumamiken gezelschap te houden terwijl hare chérie met zijn fans op de baan was. Maar ik zowel als de andere WTC leden maakten niet hun opwachting op het festijn van de figu