Zaterdag werd Remco uitgebreid gevierd in Schepdaal met het evenement “The Ride with Remco”. Meer dan tweeduizend fans daagden met de koersfiets op om een ritje te doen met de kersverse tweevoudig olympisch kampioen. Had ik kunnen gaan, ik zou mij belangeloos hebben opgeofferd om Oumamiken gezelschap te houden terwijl hare chérie met zijn fans op de baan was. Maar ik zowel als de andere WTC leden maakten niet hun opwachting op het festijn van de figuurlijk grootste renner uit de Belgische wielgeschiedenis, na Eddy Merckx dan.
Wij hadden namelijk op zondagochtend een afspraak met een andere grootheid uit de koershistorie, want in het mooie Balegem, organiseerde immers Jean De Bondt zijn “The Ride with Jean”. Neen, er was hiervoor geen tussenkomst nodig van het poenscheppende Golazo, en neen er waren geen 2.465 deelnemers, eerder 16. Het kleinschalige evenement met weerklank tot ver buiten de Balegemse grenzen werd volledig op poten gezet door Jean himself en zijn Patricia. Er zaten her en der nog wat WTC-members op buitenlandse missie, van in Frankrijk tot in Zuid-Afrika maar een schare Jean-getrouwen diende zich onder een zomerse zon aan op Berg 11 in Oosterzele aan café De Steenput. Ik begrijp trouwens nog altijd niet waarom een café die op een berg ligt naar een put is genoemd, maar soit, dat zal wel Balegemse logica zijn. Een vijftal waagde het om ’s morgens in alle vroegte, om zeven uur, vanuit Meldert met de fiets naar Balegem te rijden, dit als ultiem eerbetoon aan de Jean, die iedere zondagmorgen de omgekeerde beweging doet om met de WTC mee te fietsen. Geert had tot op het laatste moment de toestand van zijn luchtverkeerswegen afgewacht, zag dat het een heldere hemel met zuiderse temperaturen was en besloot dan toch geheel alleen vanuit Moorsel naar Balegem-city af te zakken. Hij zou later na de middag geheel alleen ook terugrijden en wachtte niet op Jos en Steven die hetzelfde deden. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Geert zich op zondagavond nog heel moeilijk kon wakker houden op het concert van Oscar and the Wolf, maar daar hadden een paar duizend andere aanwezigen ook problemen mee, zonder 130 km te hebben gefietst.
Voor de start aan het café voegden zich nog drie lokale vrienden van de Jean zich bij ons en vervoegde de cafébaas ons ook nog met zijn retro Gios-fiets waarmee hij nog de Ronde van Frankrijk had uitgereden, drie maal zelfs, weliswaar niet met dezelfde vélo. Hoogtepunt van de rit van deze herberguitbater was het wist-je-datje dat hij ons allen kon tonen in welke villa Tiesj Benoot woonde. Aan de omvang, ligging en graad van afwerking te zien, moet den Tiesj niet koersen voor een hongerloon bij Visma-Lease a bike. Kort daarna was het ook aan ons de beurt om even den “tisj” ter hand te nemen en de lokroep van de natuur te beantwoorden.
In het eerste half uur dacht ik trouwens dat Balegem zo groot moet zijn als Brussel, nog steeds, na zeker 12 kilometer fietsen, kruisten wij plaatsnaamborden met Balegem erop en hingen er vlaggen aan de gevels van “Balegem Bruist”, dit deed Jo dan ook meermaals snakken naar een “bruistablet”, om de maagoprispingen, die na een nachtje whisky-tasten bij iedere tred de kop opstaken, een halt toe te roepen. Wel fris en monter daarentegen waren onze twee dames in ons mini-peloton. Els en Yentl waren duidelijk wel uitgerust en hadden zich goed voorbereid voor deze tocht van 75 km, draaiend en kerend in en om de Zwalm. Gehuchten en dorpen die vanuit Meldert als onbereikbare negorijen klinken met namen als Dikkele, Dikkelvenne, Munkzwalm, Munte, Gontrode, allen werden ze ragfijn aan elkaar geregen als oesterparels op een duur halssnoer. Jean had zowaar een pracht van een gravelpaadje in de rit gestoken waar we op het einde pal op het dorpsplein van Munte uitkwamen recht tegenover restaurant Oud Munte. Jean, altijd al wat een “ladies man” geweest had zijn toer trouwens zodanig uitgestippeld dat de hellingen schaars en niet onoverkomelijk voor de dames waren. Hij reed dan zelf ook de hele rit op kop, op zijn fluit blazend bij iedere tegenligger, put of afslag. Wijlen Bobbejaan Schoepen zou zowaar jaloers geworden zijn bij zo veel fluitmanskunst! Maar dankzij het geschuifel van Jeanken De Fluiter verliep alles veilig en vlekkeloos. Tijdens twee korte tussenstops konden de dames snel wat snelle suikers naar binnen werkten. Een workshop met als titel “Hoe eet ik al fietsend?” staat ingepland voor hen in het komende tussenseizoen. Hierbij wordt aangeleerd hoe een driegangenmenu kan worden bereid en verorberd tijdens het fietsen, een aanrader voor ieder bourgondisch wielerfanaat trouwens.
Maar alle gekheid op een aperitiefhapjesstokje, na 75 kilometer van draaien en keren, van “aaaah” en “waaauw” van zoveel natuurschoon beklommen wij de berg naar café De Steenput waar Patricia ons opwachtte, van zeven uur ’s morgens trouwens in de weer, met heerlijk wielerbuffet. Rolmops met zure appel, mozzarella met kerstomaat en basilicum, Zwan met augurk, kaas met druif, chips met dipkaas, winegums met winegums, fruit met ander fruit, ze was niets vergeten. En na een korte aperitiefhapjesronde, werden de croque monsieurs “à volanté” aangerukt. De ene sopte de krokante lekkernijen in bruiswater, de andere in lokaal pilsbier of Orval. Onder een loden zon maar grote parasol van Ename werd er uitgebreid nagekaart over de pracht van Jeankes Ride. En nog vlug werden er enkele pasmodellen rondgedeeld zowel van jas met kap als van aerodynamische pothelm, al was dit laatste model echter een “one-size-fits-all” en rook hij verdacht veel naar zwanworstjes.
Jeans companen bleken ook van het soort dat ter plaatse kan worden gehouden met een “strootje” zoals men in de volksmond placht te zeggen, en wilden van geen wijken weten waarbij ze vlot overschakelden van pilsbier naar Orval naar het voorbeeld van hun grote voorganger “Zean de Bondtius”. Onze President, aanwezig met amper twee uur slaap in de benen, had zelfs moeite om zijn bruiswater door te knabbelen, doch getuigde met zijn aanwezigheid van een onvoorstelbaar doorbijters karakter, zoals het een president betaamt. Hier kan Kamala Harris dan weer een voorbeeld aan nemen als ze ooit president wil worden. Kort na veertien uur keerde de laatste WTC’er huiswaarts en werden Jean en Patricia nog een laatste maal uitgebreid bedankt en geroemd voor hun tomeloze inzet en enthousiasme. Jean kreeg letterlijk nog een bolwassing van zijn madame en besloot dat hij in den achternoen niks meer ging doen dan in zijn hof liggen, alsof hij op andere dagen wel iets doet…
Tot volgende week voor meer weer en nog van dat…
El Churto.
