Daags voor onze rit schreef de kleine van Schepdaal geschiedenis met zijn medaille op de wegrit in Parijs. In een superspannende finale waar hij schreeuwde naar een fiets, een fiets, ... Allez ...gevolgd door een onbeschrijflijke finish op een iconische locatie ... deze gaat sowieso de geschiedenisboeken in. We mogen fier zijn op de kleine Remco die de grote beren vlotjes uit het wiel reed. Hoedje af !

Zondagochtend, hartje zomer, … je denkt onmiddellijk aan een fietsshirtje zonder mouwen, factor 50 en blinkende zonnebrilglazen en opletten voor een mogelijke zonneslag ! Maar dan hebben we het uiteraard niet over de zomer van 2024 en ondanks de legende die zegt dat geen enkele bui Boekhoutberg overleeft hadden we toch prijs! Terwijl onze PdG zich tegoed doet aan ongerepte landschappen, hoge rotskliffen, prachtige stranden en de felblauwe zee in een all-in complex zag het er voor ons iets minder rooskleurig uit. Wij wensen hem uiteraard een deugddoende vakantie, zodanig dat zijn Duracell-batterijen weer volledig zijn opgeladen om er tegenaan te gaan voor ons eetfestijn.

Bij het ochtendgloren lag ons terras er nat bij, de kasseien van de Kokerij glimden nog en in de verste verte was er nog geen streep zon te bespeuren. De vraag was maar ... De Muur ... hoe zouden die kasseien erbij liggen?!? Met gezonde tegenzin en de nodige overtuigingskracht van onze youngster Yentl heiste ik mij in mijn WTC-outfit en vervoegde ik nog een aantal moedige medefietsers. Steven zag het volledig zitten, twijfelde even om de C-ploeg te vervoegen omdat hij ‘ijscreem’ had gehoord.

Parcoursbouwer van dienst tekende afwezig, waarschijnlijk was hij nog niet uit het vogelnestje geraakt, onze blogwriter van dienst tekende ook afwezig, Bill die me daags voordien er nog maar is op wees dat ik maar is moest doorbijten en De Muur moest oprijden, draaide zich ’s ochtends nog is om en besloot om bij te rusten (van doorbijten gesproken), maar hun afwezigheid werd onmiddellijk gecompenseerd door mijn allerliefste grote broer die zijn positie naar clubkampioen kwam verstevigen, en ook de verloren beer van Welle vond zijn weg terug naar WTC De Faluintjes.

Jimmy en Steven namen de rest op sleeptouw van de A-B-groep en trokken richting De Muur, ik kan hierover geen leuke anekdotes vertellen omdat het toch maar met testosteron doorspekte overdreven surrealistische prestaties zouden zijn en ik mijn integriteit als blogwriter niet wil misbruiken ... eigenlijk kan ik je alleen maar vertellen over de avonturen van Yentl en Els 😊. Wij besloten om De Muur rechts te laten liggen en keerden na het heuvelachtige eerste gedeelte (volgens sommige vals plat) terug langs de Dender zwalpend tussen wandelaars, Strava-strijders en ik-val-net-niet-om-fietsers). We stopten nog even bij Den Dikken van Pamel waar Girmay zijn broer zat te verpozen. Hij was zo vriendelijk om een fotootje te nemen van ons. Ik durfde hem net niet vragen om met ons op de foto te gaan.

Wat me wel de wenkbrauwen doet fronzen is dat er geen enkel foto gemaakt is op de Kapelmuur, waarschijnlijk was onze AB-ploeg volledig gefocused om op tijd neer te strijken op het terras van Ingrid en Dingen of waren ze volledig CHOCO eens boven op De Muur. Een groepsfoto op zo’n iconische plek heeft toch wel zijn charmes.

Later op de dag zouden onze Belgische vrouwen strijden voor de medaille. We hadden graag ons Lotte een gouden medaille in ontvangst zien nemen, maar de Amerikaanse Faulkner is ermee gaan lopen. Vos en Kopecky gunden mekaar het zonlicht in de ogen niet en bleven allebei achter met zilver en brons, weliswaar ook een mooie prestatie maar zoals ze zeggen in de koers is er maar enen dat kan winnen !

Volgende week staat de grote JdB rit op onze agenda, hij beloofde ons een vlak, licht glooiende route van ongeveer 65 km aan een rusig tempo, achteraf een 3-gangendiner en dit jaar geen goodiebag, maar een hele valies.

Tot de volgende keer, want ik ga er vanuit dat onze blogwriter El Churto volgende week volledig bekomen is van zijn Campo Solar vogelnestje.

ElRo 😊