Op zaterdag stond één van de monumenten op het koersprogramma, Milaan-San Remo, meestal één van de saaiste klassiekers uit het wielerseizoen, zorgde nu wel eens voor vuurwerk. Althans drie der tenoren legden elkaar zodanig het vuur aan de schenen dat zelfs de grootste koershater in de laatste 20 kilometer op het puntje van zijne pluchen sofa ging zitten. Dat er geen Vlaming of liever Belg aan te pas kwam, dat moeten we er stilaan maar beginnen bijnemen waar Pogacar en Van Der Poel aan de start komen. De derde hond in het kegelspel was De Grote Vriendelijke Reus, Filippo Ganna en dat het uiteindelijk tot een majestueuze sprint kwam tussen deze drie protagonisten hadden wielerfans wel gehoopt maar dat het werkelijkheid werd, kon niemand bevroeden. Dat uiteindelijk Matje voor de vrienden aan het langste eind trok, kwam omdat hij een volle batterij aannam voor zijn motortje vermomd als bidon, op het moment Pogacar demarreerde. Geen paniek dus, want eens de batterij in zijn houder geklikt, schoot de Hollandse Belg als een raket achter de Sloveen, en won hij nadien ook nog eens de sprint van de kop af.

Mijn eigenste vader zal wellicht weer “alle twee zijn sletsen” naar het scherm hebben gegooid als rechtgeaarde VDP-hater, maar de krachttoer die hij nu weer uit zijn benen perste, was van een heel erg hoog niveau. En Van Aert, zat op zijn Spaans terras wit weg te trekken en kwam tot het besef dat hij het in de Vlaamse klassiekers wel heel erg moeilijk zal hebben om een podium te rijden. Soit, genoeg inspiratie dus om ons op zondag volwaardige profs te wanen. Onze B-renners klopten de A-ploeg in ieder geval al in het aantal aanwezigen. Zij trokken met zeven op pad, waaronder de Jelle, die op zaterdag al Dwars door Vlaanderen had gefietst. Dat “Dwars door” moet wel met een korreltje zout worden genomen en het is eerder “bij wijze van spreken” want dat is bijlange niet dwars door Vlaanderen. Maar desalniettemin toch een ferme krachttoer van onze Antwaarpse-Meldertenaar op zijn retro-vehikel.

Ook debuterend dit seizoen, de immer aimabele Yves, de man met meer hobby’s dan Hans Van den Meerssche ( ik ga het weer verkeerd getypt hebben..). Ik ga Yves zijn vrijetijdsbestedingen niet allemaal beginnen opsommen, of ik ben vier verslagen verder nog bezig! Maar in ieder geval heten wij onze copain opnieuw van harte welkom en hopelijk moet hij zondagnamiddag eens niet optreden als T2 bij de voetbalploeg van Vlugge Jongeren Baardegem en kan hij na de rit ook eens aanschuiven op het terras van Ingrid. Maar Yves was niet alleen om te debuteren, Stefano Di Longo had een collega zo zot gekregen om eens met de WTC-B’s mee te fietsen. Hij moet trouwens veel overschot hebben gehad, die debutant dat hij zich onmiddellijk na de rit een sigaret opstak om de longen toch ietwat te prikkelen. Het is trouwens geleden van de tijd toen Ivan met de dikke moustache zich een sigaret opstak als er iemand plat viel, dat er nog een smoorder met ons meereed. Maar ruimdenkend als we zijn, heten wij ook de rokende medemens welkom. Als zelfs Eddy Merckx nog reclame heeft gemaakt voor R6 sigaretten, zal roken wel zo slecht niet zijn zeker?

Al zo veel te vertellen en we waren nog niet eens vertrokken! U raadt het al, het zal een rit geweest zijn zonder veel noemenswaardige incidenten zeker? In ieder geval, reed het vijftal dat zich de A’kes durft noemen naar het kasteel van Laarne. Als indertijd de kasteelheer een leger van vijf man sterk zou zien afkomen hebben, hij lachte zich een liesbreuk in zijn waterburcht, hetgeen hem dan uiteindelijk ook fataal zou worden, want liesbreuken in die tijd, daar werd niet mee gelachen!

Maar op de heenweg bleek de wind zich in onze rug te nestelen en duwde ons met zachtheid voort. Daar schuilt het gevaar dus in é, meewind op de heenweg. Het gaat zo makkelijk dat er visioenen beginnen krijgen en denken dat ze VDP himself zijn en het tempo ver boven de dertig houden. Jeugdige onbezonnenheid? Ik dacht het niet, want de vijf deelnemers hadden al heel wat fietsjaren op de teller. In ongeziene topconditie? Ook niet, gezien de cijfers die afleesbaar waren op de baskuul eerder op de week. Geprepareerd? Ook niet, want de Jean heeft zich door medische omstandigheden al een paar weken niet kunnen laten zien, en bijgevolg is onze bron van ego-versterkende middelen danig opgedroogd. We zullen het dan maar op ervaren enthousiasme houden.

Via Gijzegem en Schoonaarde ging het naar de oevers van de Schelde richting Uitbergen. Dat we een overgeparfumeerde jongedame met chihuahua en ontblote schouder op de hoek van de straat kruisten, kon ons amper enkele seconden afleiden, en de neiging om onze sixpack te ontbloten, werd dan ook rap onderdrukt, want het tempo moest immer hoog blijven. Als in een ploegentijdrit denderden wij Kalken binnen, een dorp waar ze met Kerst altijd gevulde Kalken eten, van waar zou dienen belachelijke naam anders komen? Via kronkelende wegen omzoomd door de grootste, statige villa’s die ik in lang niet meer heb aanschouwd, naderden wij zo Laarne. Vorige week reden wij trouwens door Laar en nu door Laarne, alsof het vooraf afgesproken was. En in Laarne leidt een prachtige dreef naar één der prachtigste waterburchten van Vlaanderen. Ik ga u de geschiedenis besparen, vooral om dat ik ze zelf ook niet ken. Maar een korte, obligate stop voor een mini foto-shoot mocht niet ontbreken. Dat voorbijgaande wandelaars ons verwarden met een club van aan de kust, was wel eerder vreemd te noemen. Hoe kwamen ze daar nu bij? We lieten in ieder geval het kasteel al snel achter ons en reden richting Wetteren. In het industrieterrein net voor Wetteren misten we op een haar na een aanrijding met een dikke, vierkante Landrover Defender. Maar na een sessie met de “Zijt na is kalm”-guru Jelle, konden we dit bijna-incident toch ook weer snel een plaats geven.

Al gauw doemde de prachtige fietsbrug van Wetteren op, waarlangs we over de Schelde, de Rode Heuvel bereikten en waar El Presidente en ikzelve even een verkeerde afslag namen en al snel op achtervolgen waren aangewezen. Maar net als de machtige Filippo Ganna op zaterdag, hadden we al snel de kloof gedicht. Ondertussen stond de wind al flink op de neus, maar de kopbeurten werden vlot verdeeld, hoewel Jo blijkbaar heel erg goed zat aangezien hij amper moest afgelost worden. Eens terug in de Faluintjes wachtte ons nog de beklimming van het pas heraangelegd Kattenbroek dat door Jo ook op kop werd afgehaspeld. Maar toen de wind vol op de kop blies op Waver, scheurde ons vijftal even in twee. Peter kneep even de remmen dicht, en de President en Jo die na al dat beulwerk toch wat vermoeid raakte, sloten weer aan. Kris DB, kloeg trouwens achteraf ook over zijn lichaamsgewicht maar op het vlakke is daar niets van te merken, en stak hij als eerste het vuur aan de lont door een strak, hoog tempo te rijden.

Op de Affligemdreef werd er haantjesgewijs nog wat bergop gespurt en even later doken we al op het terras van ons clublokaal. We hadden trouwens net voor Hofstade ons B-team ingehaald die dertien kilometer minder op de teller hadden. En nog voor onze eerste “consummatie” binnen was, doken zij ook al de binnenkoer op. Dirk hijgde nog even na, de collega van Steven werkte echter deze kortstondige ademnood onmiddellijk weg, met een vakkundig opgestoken sigaret. En ook Jelle had ondertussen ontdekt waar wij ieder week naartoe fietsen als wij naast het café door “het poortje” rijden. Stomverbaasd ontdekte hij deze zondag dat er een terras was! Om er ook iets te drinken was hij echter nog wat te verlegen. De reden van zijn aanwezigheid was eerder een schreeuw om raad omdat hij in een contractueel vastgelegd koopgeschil verwikkeld is waarbij hij onze goeie raad vroeg. Uiteraard was hij daarvoor aan het goeie adres bij ons en als ervaren vrederechters velden wij ons oordeel. Uiteraard zijn wij ook gebonden aan ons beroepsgeheim en zouden wij niets lossen over dit commercieel akkefietje.

We waren trouwens al aan den arrivé om 11:10 uur! Dat is geleden van 2009 toen we de eerste rit naar de Donk fietsten en om 11 uur het terras opdraaiden en het om 15 uur verlieten. Toen bezondigde iedereen zich nog aan geestrijke dranken. Ge had ons daar nu eens moeten zien zitten, met onze “chino’s”, spa’s, Carlsberg 0,0 en koude choco’s. Alsof we nog ooit kampioen van de Faluintjes gaan worden. Gelukkig wordt ons Spartaans dieet wekelijks gesaboteerd door grote hoeveelheden kazekes, salamikes en chips die nog altijd over datum zijn! Tegen de kroegentocht in oktober gaan we allemaal zo scherp staan als een mes, en gaan ze ons na vijf pinten met den beestenwagen moeten komen oppikken! Daarmee hebben we dan toch ook weer een doel om voor te trainen…

El Churto