Nu naast onze PR-directeur ook de CEO (aka Président) met verlof vertrokken is, wordt het wel heel lastig de vele taken te dragen.
En parcours opstellen, en verslag schrijven, en fluiter zijn onderweg, en navigator spelen, … Ik vind dat ik op het komend eetfestijn vrijgesteld mag worden van enige taken ;-)
Soit, genoeg gekheid op het stokje. De vakantieperiode slaagt een echte bres in ons peloton. Slechts 8 weduwnaars, Wendy en Tiffany ook nog steeds niet van de partij, meldden zich voor de start. Maar niet getreurd, ons aantal zou onderweg nog aangroeien tot 11.
Het was reeds na enkele hectometers dat we copain Paken in tegengestelde richting ontmoetten. Echter had hij het weer eens te bont gemaakt de vorige avond, en werd hij daarom verplicht om eerst ons Moe te vergezellen naar de winkel. Paken zou dan nadien een solo-rit rijden.
De rit vorderde snel naar de eerste serieuze hindernis van de dag. In mollem beklommen we de Mollemstraat. Michael, de snoodaard, had deze keer goed vooraf het parcours bestudeerd en was vanuit bed meteen naar hier gefietst. Zo kwam hij deze keer eens niet, naar gewoonte, te laat in Melder aan de start. Echter, gezien hij de beklimming niet meefietste, zal hij voor deze rit maar een half bolleken krijgen :-p
Van hier ging het in rotvaart via de Romeinsebaan naar Meise. Het was op het einde van die Romeinsebaan dat ik een aantal van ons het verschil aanleerde tussen “rechts” en “rechts rechts”. “Rechts rechts” betekent dus de straat rechtser van de rechtse straat.
Onze parcoursbouwer had dan ook zowaar een nog onbekend stukje kassei ontdekt. Vanaf nu zal de naam “Hofterweerdestraat” collectief in het wtc geheugen gegrifd staan. Jos voelde zich meteen in zijn sas op dit oplopende stukje, maar moest toch ook erkennen dat deze kasseien er echt wel in gesmeten waren.
Na nog wat draaien en keren, en het oversteken van een verbrande brug, bevonden we ons langs een kanaal. De vraag werd gesteld “welk water is dat hier eigenlijk?”. Dat was een domme vraag natuurlijk, want het was gewoon “de vaart”.
Ondertussen heb ik Google wel de officiële naam laten opzoeken en die luidt : “Zeekanaal Brussel-Schelde”. Men vergete het nooit meer.
De niet-verbrande brug in Humbeek was het keerpunt van onze rit, en zette meteen ook de wind in onze rug. In geen tijd bereikten we via de thuishaven van Kannibaal Merckx Imde. En toen iedereen dacht, “yes, ze zijn er deze keer vergeten onverhard in te steken”, diende zich daar toch een prachtige strook grind aan van 1km lang. Op die manier zaten uiteindelijk werkelijk alle ingrediënten in deze rit.
Langs de rand van Buggenhout bos en via Jean-le-Haut kwamen we stilaan in de finale van de wedstrijd. Aan de voet van de Heidebosstraat in Moorsel werd dan ook 2 keer gefloten en hop daar gingen ze. Niemand wou immers de kans laten liggen, nu Churto de koning van de Heidebosstraat er niet bij was, deze helling op zijn palmares te zetten. Ik heb uiteindelijk zelf niet kunnen zien wie eerst boven kwam, en en ga ook niet uitleggen hoe dat kwam.
Boven aangekomen was iedereen blij dat Paken, die er niet bij was, toch eens wou drinken. Even op asem komen en dan doken we weer richting Moorsel centrum via Waver, naar deel 2 van de finale. Het was alweer die dekselse Dreef die als scherprechter voor deze rit werd uitgetekend.
Ik moet helaas ook van deze strijd het verslag schuldig blijven, wegens afwezig voorin.
De hitte had zijn tol geëist op deze rit. Compleet uitgedroogd arriveerden we bij Ingrid. Maar alvorens te kunnen drinken, moesten we eerst nieve pillen in Ingrid haar belleken steken, want haar belleken marcheerde niet goe meer.
Ook Paken en Constant hadden hun solo-rit beëindigd en vervoegden ons. Zo waren we uiteindelijk met z’n elven.
Tot slot nog het cijfermateriaal, wat deze keer dubbel beïnvloed werd door de afwezigheid van Joris. Immers hadden we nu een hoger gemiddelde, alsook zat er eens genoeg geld in de pot.
We reden 75km aan 28km/h en 380 hoogtemeters : https://connect.garmin.com/modern/activity/2907318618
In de pot zat 55 euro.
Photo by Cristofer Jeschke on Unsplash