Het derde weekend van de maand augustus staat in onze streek bekend als het weekend waarbij menig koersliefhebber afzakt naar de nabijgelegen gemeente Affligem. De heer Freddy Platteau stelt immers zijn uitgestrekte weide open - gelegen in de Bosstraat - waar de fietsliefhebbers de kans krijgen om hun lijf en leden te vermassacreren aan de bos-cross. In een ver verleden heette deze ludieke cross nog de “strepkes-cross”. Maar zoals bij alle zaken leert men uit zijn fouten en elk jaar komen ze dichter en dichter bij de perfectie. Zowel de jeugdige, als de minder jeugdige, getrainde als de minder getrainde fietsliefhebbers kunnen zich uitleven op het 1,2 km lange parcours met 2 beklimmingen, een kasseistrook, een combo bocht en enkele chicanes erin. Een kopie van het racecircuit van Spa-Francorchamps, maar dan in het veld en zonder kasseistrook. Na menige smeekbede van ondergetekende kwamen we toch met 4 Faluintjes-riders aan de start. 3 oude rotten, André, Pascal en mezelf en 1 product uit onze jeugdwerking in de naam van Jarno Christiaens. Deze laatste kreeg de kans om de spanning en stress eens mee te maken in een echte race. No more playing around. Money time.

Nummers werden op racebolides gemonteerd, rugnummers werd achteraan de prachtige uitrusting gespeld en benen werden ingestreken met blinken zonder zon. Na enkele verkenningsrondes werd al duidelijk dat de warmte en vooral de gezamenlijke, mindere conditie van ons ingeschreven team ons vooral parten zou spelen in het tweede uur van de race. Maar vooraleer de estafette van start ging, moesten we nog een individuele tijdrit afleggen van 2 ronden. Eerste aan de start van ons team, André. André mocht na zijn tijdrit meteen plaats nemen in de hotseat. Zijn scherpe tijd was meteen de richttijd voor de anderen. Enkele minuten later moest hij al zijn plaats afstaan aan een veel jongere atleet met blinkende 29'er en idem dito blinkende benen. Jammer genoeg niet iemand van ons team. Tweede aan de start van ons team, Pascal. Beide voeten al ingeklikt in de pedalen, fiets professioneel vastgehouden door 1 van de officials zoals het hoort, 4 vingers van de rechterhand onder het zadel en de rechterduim zachtjes de prostaat stimulerend. Ja, het was duidelijk, Pascal zou en zal een toptijd neerzetten. Renner klaar? 5 -4 -3 - 2 - 1 GO. Pascal gaat van start als een losgeslagen stier. El Toro Loco zou niet misstaan hebben boven zijn rugnummer. Een stofwolk doet de verantwoordelijke van de tijdsopname snakken naar adem. Pascal gaat als een bezetene door de eerste bocht, maar dan slaat het noodlot toe. Zijn voorwiel verliest voeling met de ondergrond en Pascal gaat door de bocht als een replica van Valentino Rossi, enige verschil met de echte zijn de kniebeschermers. Vaarwel toptijd en welkom verband rond de linker kuit. Het verband dat overigens prachtig werd aangelegd door de mensen van het rode kruis. Pintje-Pascal wordt omgetoverd tot Mummie-Pascal. Derde aan de start, Los Presidentos. Proppen met Vicks worden uit de neusgaten getrokken, een paar welgemikte kloppen op linker- en rechterkaak worden uitgedeeld en blik op een subtropisch onweer. De hotseat zou terug in bezit komen van de WTC. Na een kleine zes minuten, bloedsmaak in de mond, bonkend rood opgelopen hoofd, brandende dijen, verkrampte kuiten, een hartslag ver boven de 190 en een waterval van zweetdruppels later, blijkt dat deze tijd niet scherp genoeg is om in aanmerking te komen voor een podiumplaats. Blijkbaar zijn twee weken platte rust niet de ideale voorbereiding op een sportevenement van dit niveau. Neem daarbij nog een week recuperatie van de gevolgen van de “airoplane-airco-bacterie”, en men mag van geluk spreken dat de MUG niet ter plaatse moeten komen is. Dan maar alle hoop in de sportschoenen en de Trek mountainbike, model 800 met 26 inch wieltjes, van de jonge, beloftevolle Jarno geschoven. Tevergeefs, topresultaten in de gekoelde labo's van het Energy lab van Paul Van Den Bosch is niets in vergelijking met de Sahara-toestanden in een echte race.

Dan moet het maar gebeuren in de estafette. Wij krijgen box 5 toegewezen en nadat we de hoofden bij elkaar gestoken hebben, wordt er besloten dat we om de twee ronden gaan wisselen. Dit houden de officials nauwlettend in de gaten doordat de renners telkens een lintje moeten doorgeven in de wisselzone. Van alle ploegen staat hun sterkste starter op de eerste rij. Blik op oneindig en verstand op nul, is hier niet van toepassing want na een twintigtal meter ligt al de eerste versmalling. Brede schouders, lefgozers of zotten komen als eerste door de trechter. Vanaf nu is het ieder voor zich en voor het team. Allen voor één, één voor allen. Na de eerste ronde liggen we op een vierde plaats. Wissels gaan zoals afgesproken en na 2 uur of 39 toeren later stranden we op een zesde plaats. Na het opfrissen aan de auto's worden stoffige kelen terug gesmeerd door meteen een meter bier te bestellen in de ondertussen afgeladen, volle feesttent. Klinkend op de olympische gedachte en de goede afloop van deze toch prachtig, georganiseerde dag, kijken we al uit naar de editie van volgend jaar. Same time, same place en hopelijk eens met onze straffe, rappe klasbakken van de club. Nummer op de rug en gaaaaan.

Tot de volgende,

Secretaris van dienst.