Internationale Vrouwendag op een woensdag, hoe komen ze er bij. Op de dag van de week dat 90 procent van de vrouwen vier-vijfde werkt om in de namiddag thuis te kunnen zijn om de kids op te vangen. Komaan zeg, hoe denigrerend is dat wel niet. Ze moeten de Internationale Vrouwendag op een zondag leggen, zoals wij vandaag deden bij de WTC! Alleen, bij de start van de rit…geen vrouw in velden of wegen te bespeuren. Geen Els, geen Kristin, Geen Wendy, geen Tiffany, geen Yentl, geen Katrien, geen Carine…. Hoe kan onze organisatie van de Vrouwendag dan au sérieux worden genomen door andere NGO’s en vzw’s die de vrouwenrechten hoog in het vaandel voeren?
Nochtans was er een vrouwvriendelijke rit uitgestippeld met slechts een beetje motregen, een beetje spatmodder, een beetje bergop en heel veel wind mee. Niettegenstaande de talrijke afwezigheid van onze vrouwelijke collega’s, bleek de Meldertse gsm-mast verbazingwekkend zwaar overbelast voor half negen door het heen en weer gestuur tussen onze vrouwelijke leden :
”Hier is’t over. Maar hier is er veel wind. Maar ’t is wel droog. Ik spring in mijnen auto en ik kom af. Oei maar hier is’t nu kweenie hoe keihard aan ’t regenen (god mag weten waar dat dan wel was). Lap, dan keer ik mij weer met mijn auto. Ik ga een toerke lopen. Ik ook, maar dan hier … ” Om een lang verhaal kort te houden, in tegenstelling tot de mannen die ook voor de rit naar elkaar WhatsAppen en mekaar oppeppen om toch te rijden, heeft het ge’sms bij de vrouwen blijkbaar een omgekeerd effect. Katrien was blijkbaar vorige week danig onderkoeld en doorregend geraakt, dat ze een ganse week doodziek het bed had moeten houden. Kijk, dat is nu wel eens een geldig excuus om afwezig te zijn op de eerste grote WTC Vrouwendag.
Stop, genoeg geladybasht, over naar de rit van vandaag die door de parcoursbouwer ludiek Zwanzele werd genoemd, vernoemd naar de hot-dogs die wij vorige week als warme versnapering na zoveel kou naar binnen mochten spelen. En in de hoop dat de gelijknamige worstproducerende multinational ons sponsorgewijs zou voorzien van een seizoensvoorraad hete honden. Ik wacht vooralsnog op een telefoontje van meneer Zwan himself.
Aan de start een zestiental mannelijke wtc’ers. Ook André tekende present, ook al had hij op vorige, regenachtige en winderige vrijdag de lange rit al moederziel alleen verkend. Met zijn op en af van en naar Kobbegem had hij toen al 93 km. Maar hij staat op de vooravond van zijn pensioen dan ook zo messcherp als Van Aert die van de Teide is nedergedaald. Gastrijder Zion was ook van de partij, deze jeugdrenner kwam bij ons wat kilometers malen alsof hij thuis nog in zijn zetel zat.
De President nam de beslissing van in één groep te starten, en tot in Denderleeuw zat de groep dan ook compact bij mekaar. Maar onder de beukende wind in Beukel tussen Denderleeuw en Iddergem scheurde de groep toch in A en B. De President stuurde prijsduif Zion naar de A-groep en liet het bevel overbrengen dat ze niet moesten wachten op het B-team. Wij zouden nog even hun rug zien aan de lichten aan De Pelsmaecker, en weg waren ze. Wij content en zij ook, want hoewel er voordien collegiaal gewacht werd, was het voor de snelle mannen iets te traag en voor de genieters iets te snel. Dat was dan ook weer mooi opgelost. Net op tijd trouwens, want de heuvelzone zat er aan te komen met een klim naar de radar in Denderhoutem en wat nijdige hellingkjes in Landlede, Kerksken en ga zo maar door tot in Oordegem.
Eens Wanzele voorbij, richting Smetlende kruisten we daar toch wel een trio waarvan er één getooid was in de Belgische driekleur. Merlier kon het niet zijn want die zat nog in Parijs-Nice maar het bleek begot onze nationale kampioen veldrijden, Michael Vanthourenhout. Wij hadden hem herkend, maar of hij ons herkende daar hadden we het raden naar gezien de hoge snelheid waarmee wij hem kruisten en hem een dikke valling bezorgden. Onmiddellijk was er toch wel een klein discussieken of de kampioen veldrijden wel in zijn trui op de weg mag rijden. Maar gezien de vettigheid op de rijbaan leken sommige straten meer op veldwegen dan betonbanen en bijgevolg werd besloten dat de Michael bij slecht weer toch zijn trui mag dragen op de weg. Allez, voor alle duidelijkheid, ik heb dat besloten voor mezelf, voor de andere kan ik niet spreken want de discussie was dan al lang gesloten.
Met een lekkere wind in de rug ging het met een strak tempo naar de Onnenbossen in Serskamp via de Watermolenweg in Wichelen richting Oudegem. En hier, ramp o ramp, platten band voor Steven DB. Zijn tweede rit bij de WTC na jarenlange afwezigheid en bijgevolg vermoedelijk de caoutchouc van zijn banden verstorven en patat, ne leegloper. Nog even wilde hij de schijn ophouden dat het de souspapeverlenging was maar wanneer Steven N. zich op de platte band dook, bleek het wel degelijk een geval van rubberslaptitude. Niettegenstaande dat we dankzij de pech van Steven DB toch wel bijleerden dat zoiets bestond, een souspapeverlengstukdingen. Steven merkte wel op dat langs daar soms ook de lucht kan ontsnappen zoals hij de avond ervoor met eigen oren en ogen had mogen waarnemen bij het oppompen der banden. Nog even moesten we Steven aanmanen niet aan te bellen aan de woning waar we stonden, want hij stond op het punt zichzelf uit te nodigen voor het middageten.
En wij weer op weg, via Mespelare, over de Wiezebrug naar Wieze en zo stilaan terug naar Meldert. Ondergetekende had echter in Moorsel de troepen moeten verlaten ingevolge familiale verplichtingen en al hetgeen nu volgt heb ik dus van horen zeggen. Zo was JS uit M bij A blijkbaar ook eens ons aller lokaal binnen gestapt voor een après-rit. Bij aankomst van de B-ploeg zaten de zakken van zijn koersvest blijkbaar spreekwoordelijk al goed vol maar werd er nadien nog een schep bijgedaan. Omdat hij tijdens de rit eens wilde keuvelen achteraan het peloton, verdacht men hem ervan dat zijn conditie van een zodanig ondermaats niveau was dat hij niet meer gans de rit honderd meter voor de groep kon uitrijden zoals hij vroeger deed. Dan wil een mens zich al eens van zijn sympathiekste kant tonen, wordt het dan ook nog eens verkeerd begrepen.
Iets later dan A en B landden Dirk en zijn dochter ook bij Ingrid, beiden dan nog wel getooid met korte koersbroek. Wie zei daar dat het geen weer was om een vrouw door te jagen? Toch nog één deelneemster aan de WTC Vrouwendag. Zij verdient dan ook het volste respect en ging dan ook met de hoofdprijs van de dag, een Rowenta stoomstrijkijzer naar huis. De bijhorende strijkplank, de Vileda dweilzwierder en de Tefal braadpan, zullen worden opgeborgen voor de Vrouwendag van volgend jaar. Els, dartelde ook nog binnen na een looptoertje maar helaas, daar kan geen “bolleken” worden aan gegeven en bijgevolg ook geen vrouwvriendelijke prijs. Volgend jaar meer geluk Els.
Ik zal mij wellicht niet populair gemaakt hebben bij onze vrouwelijke collega’s maar ik kijk tegenwoordig met argusogen naar de docu over Zatrick Lelevre en als er één zijn renners op scherp kan zetten dan is hij het wel. Nooit verheft hij zijn stem, want roepen is voor de zwakkelingen zegt hij, maar altijd wordt hij begrepen en wordt de volgende rit een tandje bijgestoken. Dus dames, tot volgende week, en met gestreken outfit.
Churto Magico Nero