Al is een moeder nog zo arm, toch dekt haar kleed haar kinderen warm. Direct patat, een serieuze binnenkomer! Enkel en alleen maar om te zeggen dat het deze zondag moederdag was. En akkoord wij hadden al eens een vrouwendag op een zondag waar toen geen enkel vrouwelijk lid bij opdaagde, maar op de dag der moeders, dienden er zich toch wel drie mama’s strijdvaardig aan. Wendy en Kristin stonden al vertrekkensklaar en het startschot was al gegeven voor de C’s als Els daar nog met wederhelft Bill kwam toegestoken. Wat de oorzaak was van hun te laatkoming lieten ze in het midden maar aan de blos op Els haar wangen af te lezen, had Bill haar daar nog rap ne schone moederdagcadeau gegeven. Hoewel, ze waren om 08:00 uur al gespot van Meldert-Dorp wegfietsend, wie weet waar Els dan de kleine surprise van Bill heeft moeten uitpakken. Nog rap moest de rit op de gps worden tevoorschijn getoverd en Els kon meespringen met de twee andere dames Hans DB en de Jos begot. De Jos die de voorbije weken iedereen en alles in stukken vaneen reed met een torenhoog conditieniveau, glipte mee met de genieters der WTC. Rugproblemen bleken de oorzaak van zijn afwezigheid bij de A & B’s. Wij wensen hem bij deze snel weer rugpijnvrije ritten.
A & B, zeventien man sterk, want nog steeds geen dame in de rangen, zette ook koers richting Munte. Via Wieze, Herdersem en Gijzegem ging het naar Lede waar we even de éénrichtingsstraten in het centrum op fietsvriendelijkheid uittestten. Psychiatrisch Centrum Ariadne, voorheen Zoete Nood Gods aka de Zusters Maricollen, passeerden we ook vlot zonder dat iemand van ons er verplicht in opname moest. Er zullen er zich dus een aantal heel serieus gehouden hebben binnen de groep. Via Impe en het schilderachtige dorpsplein van Wanzele staken wij in Oordegem de Gentse Steenweg over. En net op de brug over de E40, enkel toegankelijk voor fietsers trouwens, was het bij Bill zodanig hoog water dat hij bruusk de remmen toekneep, hetgeen bij zeven anderen ook op hun blaas sloeg en er synchroon geplast werd boven de autostrade. De vader en zoon die al een tijdje in ons wiel hingen, keken nogal vreemd op maar beslisten toch te wachten tot de instrumenten afgeschud en weggeborgen waren en sloten vervolgens terug achteraan aan.
Stilaan werd het ook landelijker en eens in Oosterzele konden we onze ogen weer de kost geven aan de bescheiden woninkjes die daar her en der in het glooiende landschap zijn neergepoot. Het was trouwens in Oosterzele dat Steven N. iets te enthousiast aanwees dat het naar rechts was en zijn rechter wijsvinger onzacht in aanraking kwam met de buitenspiegel van een voiture die nogal ongelukkig geparkeerd stond, gelukkig zonder schade aan wijsvinger of spiegel. Kort erna liep het navigatiegewijs wat mis. Op een splitsing stuurde koprijder Kris DB naar links terwijl we het recent aangelegd slingerend fietspad rechts moesten aansnijden. Bijgevolg de groep in de lengte in twee gesplitst waardoor de extreem linksen op hun pedaalslagen moesten weerkeren en ook het fietspad moesten nemen. Kort na dit verwaarloosbaar akkefietje doemde de enige echte helling van de dag op. De kasseien van de Asselkouter in Munte dienden zich in al hun robuustheid aan. De goot aan de linker kant van de wispelturige stenen bood aanvankelijk nog wat soelaas maar de tweede helft van de helling was het onvermijdelijk hotsen en botsen. De President zorgde er daar voor dat enkele monden van verbazing openvielen. Als een echte puncher sloot hij in een oogwenk aan bij de rapsten onzer groep. Zijn stage van een tweetal weken geleden in de spartaanse b&b “ Bij Stinne” waar het slapen is op hardhouten banken, wierp nu duidelijk zijn overrijpe vruchten af.
Eens boven glom er nostalgie in Bills ogen en wist hij te vertellen dat hij hier indertijd ooit twee maal de koers van Bottelare had gewonnen. Zelfs de Jean kreeg het even moeilijk van zo een mooie koersanekdote, en hij kan er nochtans ook wel een stuk of tweeduizendzevenhonderd-negendertig vertellen. De Asselkouter was trouwens het keerpunt van de rit. Wij sneden nog even de Jean zijn eigen Balegem aan, waar niet alle dorpsbewoners hem stonden toe te juichen zoals hij ons altijd wijs maakt als hij op een weekdag alleen door het dorp fietst. Vervolgens sneden we ook nog even het gehucht Issegem aan waar de bekende jeneverstokerij Van Damme van Balegems Echte is gevestigd. Wederom moesten wij op gevaar van lijf en leden de N42 kruisen langs de macadambaan waar ooit één van onze voormalige leden, de oudste van de gebroeders Schleck, zwaar ten val kwam om een nog altijd mysterieuze reden. Ge moet het maar doen, op een droge rijbaan, rechtdoor, gewoon tegen ’t dek slaan. Het was uiteindelijk voor zijn bestwil dat die jongen terug beginnen sjotten is want daar valt ge toch wat zachter naar ’t schijnt.
In Sint-Lievens-Houtem kwamen we plots tussen de communicanten en hun opgedirkte ouders terecht die een week mis waren want eigenlijk was het vorige week de hoogdag voor de plechtige communiezieltjes, gezien de grote afwezigheid van menig wtc-lid toen. Wel spijtig dat de Houtemse pastoor nog niet genoeg geld had rondgehaald met de offerschaal want de “laké” schoenekes van de mama’s moesten zich een weg banen door een offroad-parcours naar de kerkdeur.
Misschien dat er wel ergens een scherp steentje moet zijn gevallen van één van de zondagse pumps van de dames, want niet lang daarna was het de Geert zijn moment met een leegloper op Vlierzeels grondgebied. Met een pompje verkocht door één of andere oplichter indertijd was er amper lucht bij te krijgen. De immer hulpvaardige Bill wilde ook wel een handje toesteken en wrong als machtsmens daar gewoon de “supape” uit den band. Ondertussen werden wij door de C’s ingehaald die luchtig de draak staken met onze pech. Hans DB riep ons nog iets toe met volle mond en verslikte zich bijna dat de Heimlich methode de enige manier zou zijn geweest om hem te redden. Ondertussen verstreken er vijf, tien, vijftien, misschien wel twintig minuten op de Vlierzeelse kerktoren. Kris DB werd ondertussen redelijk ongedurig want hij zag zijn zondagse Orvallekes door de neus geboord aangezien Kathleen hem maar tot 12:15 uur uitgangspermissie had gegeven. Wanneer de Geert zijn band eindelijk was vervangen en enkelen onder ons al vriesverschijnselen hadden, zette Kris DB zich op kop en ging de snelheid met een zodanige ruk omhoog dat er achteraan protjes werden gelaten hoorbaar tot bij Ingrid.
Onze C’kes haalden wij niet meer bij en toen de lichten aan de Colruyt in Aalst op rood sprongen, brak de groep in twee. Kris was nu echt niet meer te houden en kon al bijna de Orval ruiken die Dingen in zijn frigo had klaar gezet. De tweede groep kreeg al zodanige schrik dat er voor hen geen Orval meer zou zijn dat zij toch ook enigzins het tempo verhoogden, zodanig zelfs dat zestiger Jean besliste van zich weer een koersvergunning aan te vragen. Alleen, vindt nog maar ne keer mannen van dergelijke leeftijd waar ge kunt tegen koersen. De meeste zijn al blij dat ze op dienen ouderdom met de rollator hun eerste zijn in de gazettenwinkel ’s morgens.
Maar niet getreurd, iedereen bereikte zonder verdere slag of stoot het ondertussen zonovergoten terras waar Kristin al op ons zat te wachten. En voor zij die verwachtten dat ze ondertussen iets warms zou klaargemaakt hebben voor de rest, was er aan voor de moeite. Het was dan ook moederdag en dan moet dat niet blijkbaar. Het was ook weer aangenaam luisteren naar twee protagonisten van de rit Jean en Bill, de Gaston en Leo van de WTC. Ergens moet het over rap rijden zijn gegaan want dat ontlokte de Jean weer een prachtige one-liner tegen den Bill :”Gij zegt da ge gij neig rijdt!”. Voorzekers een Vlaams record om zoveel mogelijk g’s en ij’s in ene zin te krijgen!
Ondertussen wordt er reikhalzend uitgekeken naar volgende donderdag wanneer de WTC naar Königswinter in Duitsland trekt om daar nieuwe horizonten te verkennen, meters wurst binnen te steken, en kilo’s schnitzel te snitselen. Misschien dat hier of daar van bij onze oosterburen ook wel eens een verslagske zou kunnen opduiken, wie weet?
Tot een volgende!
El Churto