(voor alle foto’s van de 3-daagse, klik HIER)
Lästen Donnerstag war es wiederum so weit, Reiseführer des WTC’s, Kristian Der Biskopf, hatte nach eigenes sagen ein schönes Reiseken für den WTC ineingeknutseld und auf Seine Lieben Herr Himmelfahrt sollten wir versammeln blasen in Königswinter. So gesagt, so getan und um Klokschlag 10:00 stonden 26 Erwachsenen und 10 lieber Kinderkes netjes klar auf der Parking des Jufa Hotels.
Tot zover mijn poging om in mijn Jean-Marie Pfaff Duits wat gemütliche sfeer te scheppen waarna ik nu even vlot naar onze eigen moedertaal zal overschakelen. ’t Is toch gemakkelijk als ge wa nen polyglot zijt, mijn gedacht. Van de 26 volwassenen die daar stonden te popelen om er een onvergetelijk, lang weekend van te maken waren er ook 15 die hun Fahrrad (fiets) hadden meegebracht. Alex zou echter de eerste dag als chaperon van de niet meefietsende dames en kinderen fungeren en hij liet de honneurs om mee te fietsen aan zijn wederhelft Katrien. Alex zou na een dagje vrouwenpraat alles weten over menopauzes, opvliegers, deux-piècekes en tallonskes. Als Jani Kazaltsis ooit een waardig vervanger zoekt, is Alex zeker een te overwegen kandidaat.
De eerste rit zou een daguitstapje naar Keulen worden en zou met zijn 108 kilometer en 600 hoogtemeters een lichte opwarmer worden voor de volgende ritten. Voor onze eerste etappe hadden we nog eens ons uniform van de zwarte brigade boven gehaald en na een groepsfoto werd om 10:30 uur het startschot gegeven.
Van bij aankomst met de auto’s was het al duidelijk gebleken dat ons hotel toch wel op een heel steile heuvel lag die enkel te bereiken was via een heel steile klim, en iedereen had dan ook door dat we die klim drie dagen na mekaar op het einde van de rit voor de wielen zouden krijgen. Maar nu bij het vertrek van rit één, stortten wij ons als valken de diepte in hierbij toch wel wat tandenklapperend gezien de nog frisse temperaturen. Maar het bibberen zou snel overgaan, want een drietal vlakke kilometers verder doemde daar plots dé zwaarste helling van de dag al op, de Petersberg, niet genoemd naar onze Peter, maar hij voelde zich desalniettemin toch geflatteerd. De benen schoten direct vol, er werd gevloekt en gerocheld, althans bij de iets of wat gebloktere WTC’ers, maar iedereen raakte uiteindelijk toch wel boven op eigen tempo zonder dat er voet aan de grond werd gezet. Er volgden daarna nog wat lichtere hellinkjes en al gauw doken we weer de vallei van de Rijn in, richting Keulen. Wie van de groep een aantal jaar eerder ook al mee was met de WTC in Duitsland, had daar plots den enen déjà-vu na de anderen. Net als toen, liepen er groepjes mannen met bolderkarren in twee richtingen over de jaagpaden. In de bolderkarren die zij verder trokken, meestal een geïmproviseerde discobar en bier, vééél bier.
Het blijkt dat in Duitsland op die manier Vaderdag wordt gevierd net op de dag dat onze lieven heer ten hemel was gevaren. Het weer werd ondertussen alsmaar beter, wat de temperatuur deed stijgen, bijgevolg er meer en meer mensen op de jaagpaden begonnen te stappen en fietsen, en bijgevolger het alcoholgebruik nog meer toenam. Kilometerslang was het manoeuvreren tussen drinkende Duitsers, kwetterende vrouwen en spelende kinderen. Remmen, stoppen, optrekken, een gat dichtrijden, opnieuw gehinderd worden, opnieuw optrekken, zo ging het maar door. Onze Reiseführer had veel ingecalculeerd en voorzien maar dergelijke verrassingen hadden zelfs hem overmand. Bovendien stonden we daar plots midden in een kermis-markt-bierfuif-braderie. Honderden, misschien wel een paar duizend mensen verdrongen zich in een dorpscentrum rond kramen, togen en tenten en wij daar tussen met de fiets aan de hand op ons klikschoenen. Beziens dat we hadden! Bill dacht zich en-passant rap een versnapering aan te schaffen maar toen hij van de vriendelijke Duitserin hoorde dat hij enkel en alleen cash kon betalen, droop hij af met zijn staart tussen zijn achterwiel.
Eens dit bacchanaal achter de rug konden we weer verder richting Keulen, en via prachtig aangelegde parken op de oevers van de Rijn zagen wij de Dom al opdoemen in de verte. We moesten echter eerst nog de Hohenzollernbrücke over om de andere oever te bereiken. Duizenden voetgangers versperden ons de weg, en weer met de fiets in de hand moesten wij de zeker 500 meter lange brug kruisen, ons ondertussen vergapend aan de miljoenen hangslotjes die aan de brug hingen. In het midden van de brug begon dan ook nog eens een Albanees derwisj orkest de inzending van Albanië naar het Songfestival te coveren, geen wonder dat ze de finale niet haalden. Nadat iedereen veilig en wel de brug was overgeraakt, was het even zoeken naar den Dave en Nancy, onze twee bevoorraders tijdens het weekend. Den Dave was er weer in geslaagd om de WTC-mobiel dicht tegen een prachtlocatie te manoeuvreren. En nadat we de knapzakken uit de auto hadden gevist, spoedden wij ons naar een zonovergoten terras. Helaas geen plaats voor een dergelijk grote groep, geen probleem, dan maar picknicken naast het terras en daar onzen drank bestellen. Maar ook dat kon niet want de patron mocht geen drank serveren buiten zijn terras op straffe van te worden gekielhaald onder de daarnet vernoemde brug. Allez, wij dan maar rap de bokes binnen gespeeld met een lauw Cécémelleken en een zjat water en weer de fiets op, weg uit de drukkende drukte. Dave zou met Nancy en hondje Mia, onderweg een gezellig terras zoeken op onze route, waar we misschien een eerste maal zouden kunnen proeven van het Duitse gerstenat. Met een omtrekkende beweging losdoor het stadscentrum probeerden wij de drukte van de Keulense oevers te vermijden en pas na een kilometer of twee begaven we ons weer op het jaagpad, waar het nog steeds nodig was om duizend ogen te hebben om geen aanrijding te veroorzaken. Bovendien werden we dan ook nog eens te pas en te onpas afgeleid door madammen op fietsen in nauwaansluitende leggings met daaronder vermoedelijk toch wel een zeer microscopisch kleine sportonderbroek. Zo veel vrouwelijke wulpsheid liet onze President de historische oneliner spreken :”Die zijn hier precies allemaal redelijk STRING opgevoed!”. Gelukkig raakte geen van de mannelijke WTC’ers zo in verwarring dat hij de Rijn in stuurde. Ook voor onze twee vrouwelijke meefietsende leden, Kristin en Katrien was er meer dan genoeg afleiding, hordes Duitse mannen met een BMI van minstens 40 en in de ene hand een glazen fles bier en in de andere hand een fictieve houvast waaraan ze zich wonderwel staande konden houden, passeerden de revue. Onze twee dames hadden dus zeker ook geen klagen.
Een twintigtal kilometer verderop stond Dave ons op een kruispunt toe te roepen en leidde ons naar een prachtig ommuurde Biergarten waar de Scalle zijn eerste pilsken op Duitse bodem kon nuttigen. Zijn ogen straalden als van een kind in de outletstore van Haribo! Na een tweetal consumpties waar we de serveus bijna van verbazing lieten omvallen omdat alles op één rekening mocht, zetten wij koers richting Königswinter. Eerst kruisten wij nog net voor Bonn nogmaals de Rijn en passeerden wij het ene openluchtevenement na het andere. De verleiding was even groot om halt te houden aan Bikini Beach, een grote pop-up beachbar maar de lokgroep van hotel, vrouwen en kinderen was te groot. En zoals ’s morgens voorspeld, moesten we eerst de muur van Königsberg nog op om onze wederhelften en kroost in de armen te sluiten. Het terras was aanlokkelijk warm en de goesting in een frisse halve liter was groot. Alleen had de bediening in het hotel onze goesting niet zo goed begrepen, want eer we een grote pint voor ons kregen, was de helft van ons al gedeshydrateerd. Gelukkig konden we kort erna de verloren calorieën rijkelijk aanvullen aan het vrij uitgebreide buffet waar ene Ali, garçon van dienst, onze glazen voorzag van dubbele porties Rijnwijn. Het gezellig nakaarten tussen pot en pint was de eerste avond van vrij korte duur aangezien ’s anderdaags al de koninginnenrit op het programma stond, en die wilt ge liever niet aanvatten met een dikke, vette kater.
De kinderen en mama’s zouden ook een onrustige nacht tegemoet gaan want een bezoek aan megapretpark Phantasialand stond op vrijdag op het programma. Ge zou voor minder stress hebben en slecht slapen.
Tot morgen!
El Churto.