Nu iedereen de winterdons en gedroogde tabak van zijn benen had geschoren na enkele lentedagen, werd er voor zondag 18 maart, echt winterweer voorspeld begot! Ondanks de onheilspellende berichten, daagde er toch een schone schare WTC’ers op. Wie nu eigenlijk wie was bij aanvang was niet echt duidelijk voor iedereen. Jo dacht dat Kristof al van bij de tweede rit de handdoek in de clubkampioenenring had gegooid door niet te komen opdagen, maar hij stond goed ingeduffeld op drie meter van hem.
Jo had ook Tiffany in iemand herkend, want tot in Wichelen was hij er van overtuigd dat ze meereed. Wie nu van ons het meest op Tiffany lijkt, zal Jo ons wel eens verduidelijken.
De rit werd gestart met de noordoostenwind in de rug. Wendy opperde dat de kou wel meeviel, nochtans op de eerste rij, voelden wij dit helemaal anders aan. In Moorsel moesten wij met de Paddenvijverstraat een klein klimmetje verteren, maar die was eigenlijk het vermelden niet waard. Via Herdersem, de Wiezebrug, Gijzegem, reden we langs den Babbelaar richting Uitbergen. En de Noorderwind waaide gurend om ons heen, met dank aan nonkel Tura van wie ik dit zinnetje mocht gebruiken. Vooral langs de spoorlijn in Wichelen waar we hiervan al een voorproefje kregen was het duidelijk dat de terugweg geen pretje zou worden.
En in datzelfde Wichelen, sloeg het noodlot als een moker toe! Den Dave, weliswaar een behendig crosser, kon op een stuk beton, dat de aannemer er ooit ondersteboven had ingesmeten, een gapend gat nog onmogelijk vermijden.”Plat!!!” werd er geroepen. En collegiaal en eendrachtig zoals het hoort werd er zonder morren halt gehouden. Maar bij min 27 een band vervangen, bleek niet zo simpel als bij een zomers weertje. Het duurde, en het duurde, en het bleef duren, zelfs met een volautomatisch pompje van 10 euro gingen de werkzaamheden maar niet vooruit. Ondertussen werden de eerste vriestenen en sneeuwballen gespot. Na 23 minuten, 16 seconden en 45 honderdsten werd er opnieuw koers gezet richting de Kalkense Meersen. Gelukkig was er geen deurwaarder aanwezig om de recordpoging van Dave te officializeren, want hij zou na vijf minuten toch van kou zijn gestorven.
Eens in het prachtige Schellebelle, “schudde Zjiezeken (Jezusken) zijn beddeken oit”, of in het Nederlands , het begon begot te sneeuwen. Langsheen de Kalkense Vaart sneden de sneeuwvlokken in onze blozende wangen en deden de ogen tranen alsof we rouwden om Dave zijne platten tuub.
In Kalken dienden wij dan ook nog een omtrekkende beweging te maken bij onvoorziene wegenwerken, hierdoor moesten we ook nog eens over 200 meter Vlaamse kassei. Via het industrieterrein van Wetteren waar we in de remmen moesten voor de overstekende moeder gans en haar kroost ging het naar Wetteren centrum. En tussen de boomkwekerijen richting Serskamp, wachtte er zelfs een strook Strade Bianchi. Eens in Serskamp aan het bos mocht er eindelijk eens een plaspauze worden ingelast, wat gezien de koude geen sinecure was om het gekrompen materiaal in de koersbroeken te vinden. Den Dave meldde hier dat zijne rekker ver af was. En in de korte maar nijdige klim in Lede leek hij een klop van de spreekwoordelijke hamer te moeten incasseren. Maar eens te meer was de leuze, “we leave no man behind!” , van toepassing. Er werd beslist van de kortste weg naar Meldert te nemen, echter niet zonder de viaduct in Aalst, Ten Berg en de Affligemdreef nog te moeten beklimmen. Kristof sloeg net voor den Dreef af en er dient nog een spoedzitting te worden bijeengeroepen of hij al dan niet een kwart van zijn “bolleken” gaat verliezen. Dit zou doorslaggevend kunnen zijn voor de titel van clubkampioen op het einde van het seizoen.
Speciale vermeldingen waren er voor Kris-ik-was-mor-om-3-ieren-goe-zat-thois-Lelie omdat hij toch op de afspraak was, Yeké om ook zonder stem proberen de plezantste te zijn , André om ook zijn fluit in de koude te kunnen hanteren, Kris DB en Jo om zelfs met de mtb het nodige kopwerk te hebben verricht , Peter van naast den Tuitelaar om als nieuw toekomstig lid aanwezig te zijn, en al de anderen om deze heroïsche winterrit tot een goed einde te brengen.
Tot volgende week
Photo by Inge Maria on Unsplash