Eigenlijk zijn we een raar clubje. Onze heimat ligt in het prachtige Meldert, waar bijna de helft van de straten met kasseien zijn geplaveid. Maar het ganse seizoen, vermijden wij bij start of aankomst van onze zondagse ritten angstvallig deze pokkestenen. Maar zo één maal per jaar krijgen we plots de gezamenlijke aandrang om eens over kasseien te dokkeren en zijn we bereid 35 km heen en 35 km terug te rijden om eens goed door elkaar geschud en gehost te worden. Maar bij vertrek en aankomst laten wij uiteraard de kasseien van de Putstraat, de Kokerij of de Klaarhaagstraat links liggen. We gaan toch zeker niet voor ons plezier over de eigen, lokale stenen gaan dokkeren é! We zouden wel zot zijn!
Op 1 april, de dag van Dé Ronde, zou het dan weer zo ver zijn. En stipt om half 9 stonden we er dan ook. De wolken grijs en grauw, hoogzwanger van het regenwater, kondigden een echte Flandrienrit aan. Bij de start werden we begeleid door de luidende Paasklokken van de kerk. Glenn was zich nog net op tijd bij ons peloton komen voegen en het was voor hem, samen met JP en Steven de maagdenrit van het nieuwe seizoen. Onze president was samen met twee van zijn companen, op stage naar de Vlaamse Ardennen. Ze zouden er een ganse dag hun vocht-en conditiepeil naar een hoger niveau trachten te tillen. Topsporters als zij, weten wanneer zij zich in alle eenzaamheid en soberheid moeten terugtrekken om de conditie aan te scherpen! Respect voor zoveel zelfopoffering mannen!
Maar zoals gezegd zetten wij met ons klein peloton koers richting de koers. De wolken werden alsmaar dreigender en eens voorbij Erpe-Mere kregen we een eerste laag miezer over ons heen. Jo, had voor vandaag prachtige wegen uitgekozen die helaas door de lokale boerkes waren herschapen in modder- en andere poelen. Meer dan eens werd gehoest en geproest omdat net een brokje verse koeien- of paardenvijg welgemikt in het keelgat van de achterligger werd gemikt. Eens in Aaigem, aan het lokaal van de Hoeftrappers zaten we op het parcours van de Ronde nadat wij de Gotegem hadden bedwongen. Via de typische kleine dorpjes en gehuchten zoals Leeuwergem, bereikten wij de Lippenhovestraat. Onder het spandoek met slogan :"Hier begint de Ronde echt!" werd onmiddellijk getest wie zijn goei benen meehad. Het duurde niet lang op de kasseien of het werd duidelijk dat de Lippenhovestraat echt wel langer is dan gedacht. Het melkzuur hoopte zich al snel op in de stampende benen. Eens dit onding over, volgde onmiddellijk de Paddestraat. Hier bleek dat doseren nog altijd beter is dan ontploffen, want in het tweede deel ging het wel degelijk bergaf. Hier werden wij al verwelkomd als echte wielerhelden door een meute Oilsjteneers die al goed ingepilsd waren en die bovendien té marginaal waren om in Aalst zelf naar de passage te mogen kijken. Uiteraard waren zij al voorzien van de obligate "parikken en vezosjes". AKV De Vismoilen hadden hun naam niet gestolen, gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen.
Ook de Paddestraat werd zonder kleerscheuren door iedereen overwonnen. Het was pas een tijdje later dat het zou gebeuren. Op een typisch Vlaams macadambaantje waar de betonplaten een dikke tien centimeter hoger zaten dan de zachte berm, hoorden wij plots een onheilspellend gekraak en gerammel achter ons. Normaal klinkt dan over de koersradio "Chute dans le peloton!", maar we hadden deze mededeling niet nodig om te weten dat één van de onzen tegen de straatstenen was gekwakt. Onmiddellijk werd gevreesd dat Paken een doodsmak had gemaakt. Maar hij bleek nog even sterk als de minuut ervoor. Het bleek Glenn te zijn die naast de rijbaan was geraakt en wiens voorwiel bruusk was geblokkeerd op de hoge rand, waardoor hij "gewoon" over zijn stuur was gekatapulteerd. De eerste seconden bleef hij liggen en rampscenario's speelden al in ieders hoofd. Maar zoals het een keiharde wielrenner betaamt, als de eerste schrik en pijn is verbeten, sta je recht en meet je de schade op. Met pijn in de lies en waarschijnlijk talrijke schaafwonden, begreep Glenn niet wat hem was overkomen. Zijn fiets bleek aanvankelijk rijp voor de sloop : rechter remhendel naar binnen verwrongen en onder het slijk, voorband lek en een diepgekraste velg, losgekomen achterwiel... Maar de helpende handen van Steven en Kris losten het euvel in no time op. Van toen het duidelijk was dat het niet zo erg was dan eerst gevreesd, werd al geopperd dat Glenn zijn val had geënsceneerd om in het verslag te worden genoemd. Bij deze is hem dat dan ook gelukt.
De rit kende verder een incidentloos verloop, behalve dan dat we, zoals het Flandriens past, met getrokken en bespatte gezichten de eindstreep haalden. Zij die niet meer meegingen naar ons lokaal hadden nog maar eens ongelijk, want er stond "piksossis" op het menu. Het is algemeen geweten dat looktrip het beste recuperatievoedsel is na een lange inspanning, vooral dan gecombineerd met "ne chocomelk" zoals Paken deze gratis maaltijd tot zich nam. Na de passage van De Ronde in Aalst op tv te hebben gevolgd, was de conclusie snel gemaakt : de echte Flandriens reden in de voormiddag!
Tot volgende week!