Bakken regen was er voorspeld, net nu één van de mooiste mtb-toertochten op het programma stond! Maar wisten wij veel dat de rit zou worden herleid tot modderworstelen, buikschuiven, billen toeknijpen en paalduiken?
Volgens mij wilde de mtb van Jo hem iets zeggen door bij de start met platte band te staan. Zijn aluminium ros had blijkbaar niet echt zin in een urenlange tocht door drek, modder en water. Maar met een rol geleende duct-tape werd zijn velg vakkundig gespalkt zodat ook hij kon genieten van een volgend staaltje van onvervalste wielerheroïek. Er werd trouwens geopperd om de tape er zodanig dik op te leggen zodat hij zonder band zou kunnen rijden. Misschien moet er door de WTC wel een patent worden genomen op de uitvinding van de duct-tape-velg-band.
Het moet gezegd, de jongens van Straf in Bergaf hadden weer hun uiterste best gedaan om een prachtig parcours uit te pijlen. Er zat amper asfalt, beton of macadam in. Zelfs zodanig weinig dat we door de modder op den duur bijna begonnen te smeken om een stukje verharde route.
Van bij het eerste onverharde stuk was het al duidelijk dat de bovenste laag van de paden was herschapen in een glibberig en glad laagje platte drek. Dat drie kilo druk in de banden iets te veel was van het goede mocht ik in de eerste kilometers meermaals ondervinden. Schuiven, glijden, glibberen, alles deed de mtb, behalve goed en rechtdoor bollen.
Ook in het wiel zitten was een beproeving op zich. Door het opspattende modderwater van de voorligger, konden we de ogen amper openhouden. Kris Lelie was vertrokken met de overtuiging dat het warm water was dat uit de hemelsluizen viel en had zijn handschoenen thuis gelaten. Bijgevolg, verkleumde vingers en af en toe moeten molenwieken om het bloed terug naar de vingertopjes te stuwen. Maar zijn fysieke conditie bleek er niet onder te lijden, want hij nam de hellingen bergop alsof hij een afdaling reed. Hij zal ons nog zeer doen op het komende fietsweekend.
De route ging aanvankelijk richting Asse en “far beyond”, en dan weet je dat er hoogtemeters worden geserveerd. Helling op, helling af en dezelfde heuvel weer op maar langs een andere kant. Dit was zowat de rode draad van de voormiddag.
Onze vriend Pascal, die al lang fan is van de nektatoeage van Radja Naingolan, wilde plots dezelfde lichaamsversiering laten aanbrengen. In een modderig diepspoor-afdaling, sloeg zijn bike plots op hol, blokkeerde zijn voorwiel, vloog hij voorover en stond hij stil met de keel bovenop een verroeste weidepaal rustend. Gevolg, een zuigplek in de grootte-orde van de Gorbatsjovvlek ten tijde van de Koude Oorlog. Gelukkig, bleef zijn gekneusde rib nog gespaard. Maar zijn stunt-en vliegwerk was blijkbaar nog niet afgelopen. In een ander vettig stuk is hij erin geslaagd zichzelf los door de elektrische schrikdraad te katapulteren en op de rug in de zompige weide te landen. Hij doet tegenwoordig alles voor een paar regels tekst in ons verslag. Deze week is zijn nominatie echter wel dubbel en dik verdiend.
Kameraad De Bisschop had voor deze dag geopteerd voor zomerbandjes. Volledig terecht uiteraard bij temperaturen van 8 graden en neerslag van 10 liter per vierkante meter. De ganse rit was het alsof hij met zijnen mtb op een slappe koord aan het balanceren was. Er zou menig circusartiest zwaar jaloers zijn geworden, hadden ze zijn evenwichtskunsten mogen aanschouwen.
Als je het zo allemaal leest, zou je nog beginnen denken dat het plezant was. Wel, na vijftig kilometer waarbij ik al 20 kilometer zonder enige vorm van achterrem zat, mijn ketting in iedere bergop dubbelsloeg en het koude water mijn maagdelijk vel had bereikt, gooide ik de doornatte handdoek in de ring. Ik had het beter niet gedaan, want de eenzame rit langs de steenweg naar huis met striemende regenvlagen op de kop, deed mij meer verkleumen dan de intervalinspanningen in het veld. Maar de klok tikte en familiale verplichtingen hadden mij een deadline opgelegd. Maar dat de mtb-god onmiddellijk straft bij vroegtijdige opgevers, mocht ik ook nog ondervinden. Na een korte pisstop in de Melkspinde, waarbij de zoektocht naar mijn edele delen langer duurde dan de plassessie zelve, begon mijn voorband leeg te lopen. Omdat ook mijn vingers enkel nog in staat waren om hen rond het stuur te klemmen, zou het zeker niet lukken om nog een band te vervangen. Met veel geluk en geschuif in de bochten, raakte ik dan toch nog vrij ongeschonden, maar vuil, verkleumd en doornat thuis.
Al mijn respect gaat nog uit naar de twee Krissen en Pascal die de rit uitreden tot de laatste meter. Van karaktermannen gesproken!!!
Tot volgende week op hopelijk een goedweer rit!