Het bos in Halle, ondertussen bekend tot in Japan omwille van zijn bloeiende boshyacinten, lokte ook bij de WTC heel wat belangstellenden. Twintig leden stonden bij de start onder een stralende zon te popelen om wat hoogtemeters weg te malen. Of eigenlijk achttien, want Paken en JP, die de dag ervoor op plundertocht voor de Stinneboys waren geweest, hadden zelf meer gespendeerd dan dat ze buit hadden gemaakt en bijgevolg moesten ze nog wat euro’s bij elkaar sprokkelen eer ze hun respectieve echtgenotes en de rest van de bestuursleden mochten onder ogen komen.
Met achttien plus een gelegenheidsrijder die tot in het exotische Moorsel had vernomen wat voor een gezellige, toffe club de WTC wel is, gingen we op weg. Naar ik vernomen heb zouden er zelfs al geld willen geven om eens naast pakweg Kristof of Joris te mogen fietsen. Naast Jos wordt wat moeilijker want die tolereert meestal geen bijrijder. Die mannen met hun breed stuur é!
Soit, wij dus op weg met onder andere Pascal, die vorige vrijdag zijn uitgesproken dierenliefde had willen etaleren en al rijdend een poesje had willen knuffelen. Het beestje had het blijkbaar niet zo op de dierenvriend begrepen, en stortte zich als een volleerde kamikaze kat in zijn voorwiel. Gevolg, schaafwonden alom. Dit opgeteld met zijn vorige week opgelopen zuigplek, en zijn daarvoor ingedeukte ribben, maken van hem de meest gehavende renner in koers.
Op de heenweg naar het bos, had de gps plots een verrassing voor ons in petto. Voor een brede spoorweg leek de weg te eindigen. Hadden ze bij Routeyou toch wel speciaal voor ons een tunnel geïnstalleerd zeker. Zonder averij haalde iedereen door deze technische passage de overkant. En het was aan de overkant dat de hellingen ons lagen op te wachten. Van aan de voet van de Bruine Put zette de President een verschroeiende demarrage in. Hij herleidde de rest tot zoutpilaren. Enkel de gebroeders Schleck konden met hun verzet kleiner dan dat van ons “metjen ele kaffeemelen” hun wagonnetje aanpikken. Dit had direct de doodsteek voor de rest kunnen betekenen, ware het niet dat enige parcourskennis onze drie vrienden totaal vreemd was. Het is niet omdat ge een bocht ziet jongens, dat daar de helling stopt. Daarna kan nog komen! En steiler dan ervoor! Onze grote leider en Kim Schleck, werden zelf gereduceerd tot statige standbeelden. Alleen Glen Schleck kon een ontketende Joris volgen. Op de top werd er even uitgeblazen, en in Kris zijn band wat bijgeblazen. Na een wel heel snelle afdaling en na de oversteek van de Alsembergse Steenweg, patat weer omhoog. Zo ging het nog een tijdje door. Sierlijke witte zoutafzettingen, begonnen onze prachtige zwarte uitrusting te tooien.
Maar plots was daar de verkoeling van het Hallerbos. Wendy, altijd al een natuurliefhebster geweest, had plots de aandrang om de boshyacinten te gaan omhelzen en ze enig zelfgemaakte, biologische kunstmest te gaan toedienen. Het was gedurende anderhalve minuut stil tussen Tiffany en Wendy, die het al de gehele rit hadden gehad over vrouwelijke wist-je-datjes.
Bij aanvang was een prachtig geasfalteerde dreef ons deel. O zo schoon! Tot plots onze route wegdraaide en wij op een almaar, steiler en smaller bospad dienden te klimmen. Ja Routeyou blijkt soms wel wat wispelturig. Maar na de grindklim werden wij door één van de mooiste holle wegen die ik al heb gezien naar beneden gestuurd. Uiteindelijk na nog wat gevloek, bereikten wij terug de geasfalteerde route. Onderweg diende nog al eens gestopt te worden om Kris zijn leegloper bij te blazen, of een losgekomen bidonhouder vast te zetten. Peter zag zijn deadline op het middaguur al in het gedrang komen en Joris begon ook al nerveus heen en weer te schuiven op zijn zadel. Af en toe werd de snelheid opgedreven maar al even veel keer werden de onstuimige veulens teruggefloten.
En nog waren de verrassingen van de gps niet uitgeput. Nog maar eens werden wij een sintelpad ingestuurd. Iedereen was het ondertussen wel eens, dat diegene die de route had uitgestippeld er niks van had gebakken. Maar dat hij een knappe, intelligente en toffe kerel moet zijn, daarover waren alle meningen gelijk.
In Sint-Martens-Lennik lagen de broers nog even met elkaar in de clinch en probeerden ze al rijdend elkaars wiel te pikken, de grapjassen. Gelukkig bleven zij recht en staakten zij hun poging tijdig.
Na nog maar eens een bijblaasmoment, beslisten Peter en Joris de groep te verlaten. Hun respectievelijke echtgenotes of vriendinnen stonden namelijk al met de deegrol in aanslag op de oprit.
Via een stukje fietsostrade en nog maar eens een gravelweg, bereikten we uiteindelijk Hekelgem. De laatste hoogtemeters van de Fosselstraat werden nog meegepikt, en moe maar voldaan bereikten wij het terras op 't koerken van Ingrid. De conditie bleek bij iedereen meer dan bevredigend om het komende fietsweekend met succes in te zetten. We werden ook herenigd met onze twee vrijbuiters die beiden, met de zakken uitpuilend van sponsorgeld, aan het genieten waren van de warme middagzon.
Aufwiedersehen in Deutschland!