Blijkbaar had onze bedevaart naar Doel van vorige week de Rode Duivels geen ongeluk gebracht. Met twee overwinningen op zak belde Hazard gisteren nog om ons te bedanken voor onze tomeloze inzet. Hij zei ook nog dat hij op een vrije zondag eens graag met de WTC zou willen meefietsen maar dat hij tot op heden nog geen enkel koersveloken had gevonden waarbij hij met zijn “tippen” aan de grond kon. Bovendien stond op alle fietsen in Engeland het stuur aan de verkeerde kant. Hij vroeg wel of ik hem een truitje van de WTC kon opsturen in ruil voor zijn trui waarmee hij scoorde tegen Tunesië, maar ja voetbal interesseert mij niet zo en bovendien schijnt hij volgens Kevin eigenaar te zijn van een nogal expliciete lijfgeur. Ik heb uiteindelijk het gesprek moeten afbreken want een WTC’er moet op zaterdagavond op tijd in bed zodat hij op zondag kan presteren. Dat verstond Eden wel. Topsporters onder elkaar é.
Na een prachtrit als vorige week was het niet eenvoudig om een waardige opvolger in elkaar te boksen. Met de hulp van Routeyou, bokste ik een parcours naar Bavegem, Sint-Lievens-Houtem en Borsbeke in elkaar. Sinds donderdag stond de rit online zodat alle fietsgps-bezitters van de WTC de vakkundig in elkaar gestoken rit op hun toestelletje konden zetten.
Naast het telefoontje van Eden op zaterdag ontving ik ook nog een sms van ene Geert, die met twee woorden sturend, beleefd vroeg of hij ook eens mocht meefietsen met de WTC. Omdat we ook niet-leden tolereren om eens in de schaduw van de WTC mee te fietsen, kon ik hem deze droom niet ontnemen, en stemde ik toe. Blijkbaar had hij al maandenlang getraind om ons niet teleur te stellen op de rit en, scherp als een Herder petattenmesken arriveerde hij stipt op tijd.
Samen met zeventien andere atleten werd de rit na het klokluiden op gang geschoten. Kristof was om kwart na acht opgestaan en arriveerde deze keer ruim op tijd om acht uur zesentwintig. Een voorbij snellende jogger, die zich blijkbaar van schoeisel had vergist bij het opstaan en die zijn tapdance loafers voor zijn loopschoenen had genomen, keek zijn ogen uit bij zoveel grinta.
De rit startte nu eens met de Affligemdreef als afdaling, om dan ’t Bergsken in Moorsel als opwarmingshoogtemeters te ronden. Wanneer we tussen de groene weiden van de Boekveldbaan in Moorsel afdaalden richting Herdersem, hoorde ik Tiffany zeggen : ”Amai hier ben ik nog nooit geweest”. Dat haar vader op een steenworp, tweehonderd meter verder, had gewoond was haar volledig ontgaan. Vrouwen en oriëntatie, zonder seksistisch over te willen komen, niet de meest gelukkige combinatie. Een klein voorbeeld ter zake : zo vroeg er ons in Baardegem ooit eens een dame vanuit haar voiture of ze op de juiste weg zat naar Baarle-Hertog. Blijkbaar had ze zich op haar gps één dorpje gemist bij het aanklikken in de lijst van bestemmingen. Echt gebeurd!
Ik wil even opmerken dat Johan bij deze rit de eerste twintig kilometers verbazend stil was. Het was pas nadien dat hij ons vergastte op zijn uitgebreide repertoire van Vlaamse schlagers. Iedereen zit er trouwens iedere rit op te wachten tot er eens een ekster in zijne mond vliegt. Maar tot op heden moeten wij telkens door de wel erg zure appel heen bijten. Het was trouwens Kris DB zijn fout want hij daagde Johan uit om met een tricolore zonnebril aan de start te verschijnen. Johan, het enige overgebleven, levende lid van de Volksunie, kon niet anders dan wraak nemen met zijn Vlaams repertoire.
De eerste helft van de rit was eigenlijk biljartvlak en werd er gezellig gekeuveld in het peloton. Alleen Jos vond het nodig om eens de sleur te doorbreken door zijn ros in een diepe macadamput te sturen. U raadt het al, platten band. Maar Jos is al meermaals met der Reifenmeister gaan fietsen en de lessen “Bandenwissels for dummies” hebben duidelijk hun vruchten afgeworpen. Wij waren amper uitgeplast of hij stond alweer vertrekkensklaar.
Via Westrem reden we vervolgens naar de heuvelzone rond Sint-Lievens-Houtem waarna er zich een aantal korte, niet al te steile, hellingen aandienden. Via Aaigem en de prachtige Landries bereikten wij de voet van de Gotegem waar de president twee maal op de vingers floot, het teken om de Gotegem op te vliegen tot aan de Topmolen. Allez, eigenlijk stond er vroeger de Topmolen maar nu staat er enkel een bord met een foto van de Topmolen van toen. Met busladingen strijken de toeristen hier neer om het bord te lezen. Ja, Erpe-Mere heeft toeristisch heel wat te bieden.
Via het gehucht Edixvelde en een kleine verkeerd-fietsing, bereikten wij uiteindelijk Nieuwerkerken en dan Welle. Dat er een kilometer voor Welle al een massa auto’s stonden geparkeerd en er honderden mensen op de been waren, kwam ons wat bevreemdend over. Toen we Welle centrum bereikten zagen we de ene na de andere boze blik in onze richting worden geworpen. Meermaals werd ons toegeschreeuwd : ”Dat is hier wel een rommelmarkt é!”. Bleek dat we op de grootste garageverkoop én rommelmarkt van Vlaanderen terecht waren gekomen. Het is trouwens niet alleen de grootste, het blijkt ook de enige thema-rommelmarkt in België te zijn. Aan het volk en de klederdracht te zien was het thema dit jaar: ” Ali Baba en de veertig rovers”. Daarmee dat we in onze strakke pakjes ook een beetje uit de toon vielen tussen de bebaarde en besluierde re-enacters. Bovendien waren Wendy en Tiffany niet gesluierd en reden ze dan nog met ontblote benen! En dat in Molenbeek aan de Dender! Met een meute bebaarde mannen en gesluierde vrouwen achter ons aan, maakten wij snel dat we Welle achter ons konden laten.
De houten fietsbrug tussen Welle en Erembodegem en de donkere tunnel onder de E40 bracht weer rust in de gelederen. En na de Hogeweg in Erembodegem volgde nog onze obligate koers via de Hekelgemstraat en de Langestraat. Ik kan trouwens maar berichten tot aan de kasseien want daar werd ik zwak uit de wielen gereden door een vijftal andere medevluchters die mij zwierig het nakijken gaven. Ja, ik kan blijkbaar iets beter schrijven dan koersen. Uiteindelijk werd de rit afgesloten met om en bij de 80 kilometers en 28 gemiddelde. Ook nog even vermelden dat op deze zelfde gezegende zondag Yves Lampaert zich kroonde tot Kampioen van België bij de profs. Ik verwacht nog een telefoontje vanavond van Yves. Of hij volgende week eens mag komen meerijden. Misschien dat ik met hem wel een truitjeswissel overweeg.
Tot dan.
El Churto del Agua