Na mijn passage op Rock Werchter, waar - zoals eerder gezegd - mijn promocampagne voor de WTC niet onopgemerkt voorbij was gegaan, stond dit weekend Tomorrowland op het programma. Aangezien ik ook al eens iets aan iemand anders gun, liet ik de eer aan enkele andere leden om hun opwachting te maken op dit festival des verderfs. Want zeg nu eerlijk: waar zijn er meer valse borsten, opgespoten lippen, geschoren torso’s, en kunstmatige sixpacks te bewonderen dan op dit zogenaamd dance-festival.
Mensen van al enige ouderdom beleven hier op kunstmatige wijze hun tweede jeugd en worden in trance gebracht door nimmer aflatende beats waarbij zij op onnatuurlijke wijze staan te huppelen en met hun lichaam staan te schudden. Naar het schijnt zou er op de festivalweide meer doping circuleren dan in het ganse Team Sky!
Dat Kris DB en Jo DK zich hebben laten verleiden om aan dergelijke heidense taferelen deel te nemen, tot daar aan toe en het is hun vergeven, maar dat de president - de man waarvan ik het totaal niet had verwacht - heeft toegegeven aan de lokroep van een dergelijke massa-orgie, dat gaat mijn gezond boerenverstand te boven!
Maar de liefhebbers van een inferieur muziekgenre als “den dance” hebben uiteraard ook wel recht op hun stukje WTC. En daarom zonden wij dus minstens drie van onze zonen uit. Naar verluidt zou ons bijna-nieuw lid Davy, u (weet wel, frietvet, benen, blinken) zich ook bij de promo-caravaan naar Het Land van Morgen hebben gevoegd. Met andere woorden waren er vier van onze afgetrainde atleten in ontbloot bovenlichaam de massa in vervoering aan het brengen. Het moet gezegd, geen van hen stak daar af tussen de andere fitnessboys and -girls.
Nee, dan ga ik eerlijk gezegd op zondagmorgen liever mijn kilometers malen met de thuisblijvers van de WTC. We kregen nog maar eens het gezelschap op zondagmorgen van twee gastrijders. Beide met ne poepsjieke Pinarello racefiets onder de kont, daagden zij ruimschoots op tijd op. Dat hun bolides beide met tubes waren uitgerust en niet met vervangbare bandjes zou geen probleem vormen volgens hen. En indien zij toch zouden lek rijden zou de gsm en de vriendin mét auto wel soelaas brengen.
Wel, we waren amper in Lede of Mario kon zijn smartphone al boven halen en zijn eega ter plaatse laten komen om te depanneren. De enige tubes waar ik vertrouwen in heb, zijn die waar tandpasta in zit, en dan nog. Als ge uw sale à manger aan het poetsen zijt met nen tube koperkuis is het vertrouwen in tandpasta ver zoek.
Dat wij deze zondag een saaie rit tegemoet reden was de eerste verwachting. Het zou niet echt veel bergop gaan en de landelijkheid van de wegen haalde ook niet meer dan een zeven op tien. Maar toen we ter hoogte van Landskouter de weg werden versperd door een seingever bleek dat er toch wat animo in de rit sloop. De man meldde ons dat we op de gesloten omloop van een jeugdkoers terecht waren gekomen en adviseerde ons van rechtsomkeer te maken, een blok om te fietsen en dan met de richting mee het parcours te volgen. Een tweede seingever op het parcours was zo vriendelijk, vooral omdat hij zag dat we van dé WTC waren, ons de juiste richting het parcours op te sturen. Bijna haalden wij een opwarmende miniem van een jaar of tien in, maar hij reed te rap voor ons. Op het dorpsplein van Landskouter maakten wij ons rap uit de voeten want anders zou ons rit weer worden opgehouden door een ellenlange selfie- en handtekensessie met de jonge coureurs en hun dito mama’s.
Na onze passage in Landskouter zaten er zowaar twee deftige hellingen in richting Scheldewindeke. Het was duidelijk dat Kris en Wendy op hoogtestage waren geweest naar Valkenburg en Maastricht. Beiden reden omhoog als was het op een speedelec dat ze zaten. De rest mocht voelen dat een dergelijke hoogtestage in het midden van het seizoen wel degelijk zijn nut heeft. Mijn weekend op de top van de Wiezebrug is ondertussen al geboekt.
Steven, Jos en Kristof hun conditie zit ook nog steeds verre boven gemiddeld en wanneer zij op kop kwamen, moesten we de teugels al eens wat strakker aantrekken. Kim en Glenn Schleck, terug van heel lang weggeweest, hadden met hun klein koffiemoleken al eens wat moeite om het tempo te volgen en tikten hier en daar al eens tegen een voorwiel aan. Was het de zon in de ogen of was het hun behulpzaamheid achter de toog op hun lokale kermis de avond ervoor? Wie zal het zeggen?
Freddy had er deze rit voor gekozen om Constant en Paken alleen op pad te sturen en met ons mee te bollen. Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat iemand van negenzestig jaar zonder enige moeite met al dat jong geweld kan volgen en zelfs nog op kop kwam samen met Wendy. Ze zei wel dat het was om het tempo te drukken maar ge moet het toch maar doen.
Uiteindelijk arriveerden we al om kwart na elf aan het lokaal Bij Ingrid en er was Orval in voorraad..én Bavik én Rodenbach én koffie met niet afgeroomde melk! En ballekes zonder kriekskes! En vers fruit van Haribo! Zo goed als wij het hebben gehad, zullen diegene die naar Tomorrowland waren, het nooit kunnen gehad hebben. Het zal hun leren!
Oh ja, er rest mij nog te zeggen dat we de rit afsloten met 73 km, tegen 27,7 gemiddeld en 300 hoogtemeters. En ook nog….er zijn nog kaarten te koop voor het eetfestijn.
En ook nog, El Churto is toe aan wat verlof en zal u de komende weken niet lastig vallen met zijn onnozele schrijfsels. Tot binnenkort!