Nu de Rode Duivels zulke hoge ogen blijven gooien op het WK is dit ook ter ore gekomen van onze President en had hij nog eens een verrassing in petto. Als voetbanalfabeet was hem toch niet ontgaan dat ons roodgekleurde nationaal voetbalteam een bijna ongeziene populariteit aan het genieten was. Zij benaderen zelfs de bekendheid én geliefdheid van onze aller WTC! Het zal u misschien verbazen dat een allegaartje van strak geföhnde kapsels en gel-adorerende voetbalisten onze bekendheid naar de kroon stijgt, maar toch is het zo. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat zij momenteel dan ook bezig zijn met een buitenaardse sportieve prestatie. En onze President raakte bijgevolg toch ook wel onder de indruk.
In de week voorafgaand aan de rit van zondag 8 juli mochten wij dan ook een mail ontvangen van ons aller grote voorbeeld. Hij stelde voor, of liever hij gebood, of nog liever, hij beval ons bij winst tegen Brazilië onszelven te tooien met allerhande attributen verwijzend naar Les Diables Rouges! Eigenlijk hadden de bobo’s van de Koninklijke Belgische Voetbalbond bij wijze van aangetekend schrijven verzocht, de WTC’ers te verzoeken openlijk de steun aan het nationaal fanionteam te betuigen. Daar in Brussel, op de Houba De Strooperlaan, hebben de bondsbonzen al lang door dat al wat ook maar van verre of dichten wordt geassocieerd met de WTC, een nog grotere populariteitsboost ondervindt.
Ondergetekende was trouwens op vrijdag door Herman Schueremans uitgenodigd op Rock Werchter om de groten van de rockwereld te vereren met mijn aanwezigheid als afgevaardigde van de WTC. Zo vroeg ondermeer Brandon Flowers van The Killers of hij tijdens zijn optreden eens een verwijzingsken naar de Duivels mocht maken. Gezien hun prestatie van eerder op de avond, konden wij den Brandon dit uiteraard niet weigeren. Nog een geluk dat tijdens de match op groot scherm op de weide ik alleen van de WTC aanwezig was. Indien we er allen audiëntie hadden gemaakt, Snow Patrol had voor een lege weide moeten spelen. Nu keken er “amper” een dertigduizend voetbalfans naar de match op de twee grote schermen.
Dit uiteraard geheel terzijde en als voorbereiding op het ware ritverslag. Sommige onzer leden hadden het verzoek van onze grote roerganger wat te letterlijk genomen. Zo verscheen Jo met een Russische tiara in Belgische driekleur bovenop de helm. Onze kleine, grote leider had alle driekleurige toile die ze in den Action in voorraad hadden, op zijn fietskader geplakt. Naar het schijnt is hij een etmaal na de rit nog steeds bezig om de spanadra eraf te weken en te krabben. Maar dan volgde eigenlijk bijna een buitenaardse verschijning. Kris DB, ook al eens volledig vermomd terug te vinden op het Oilsjters carnaval, maakte zijn opwachting zoals enkel de groten dit kunnen doen. Zijn koershelm was getooid met twee vlaggenmasten met een driekleur aan beider zijde. Als het gewei van een bronstig rendier priemden de fanions door de frisse Meldertse ochtendlucht. Onderweg zou hij nog menig haagbeuk, buxus en zomereik in vorm snoeien.
Op dat moment waren op verzoek van wandelclub De Kadees tientallen fans van de WTC opgedaagd om onze kostumering te bewonderen. Spontaan handgeklap, gejubel en hoezees stegen ten hemel. De aanwezige wandelaars raakten in vervoering van zoveel creativiteit. De andere WTC’ers hielden het al wat bescheidener met een getuned koersstuur of gepimpte bidon, maar Kris DB had ook nog eens zijn remgrepen ingepakt met buitenspiegelhoesjes.
In een recent verschenen wetenschappelijke studie werd besloten, dat mannen die hun voertuig tooien met driekleurige vlaggen en hun spiegels overtrekken met dit zelfde nationaal symbool, dit vermoedelijk doen om hun een gebrek aan libido of seksuele drift te compenseren. In de studie werd echter niets gezegd over versierde helmen of fietsen.
Nadat wij ons een weg hadden gebaand door de hordes overenthousiaste wandelaars togen wij met zestien op weg voor een vlakke doch geanimeerde rit. Bij de doortocht door Denderbelle Broek verloor Kris DB al een eerste driekleur die wegwaaide en bleef hangen aan de horens van een met biologische hormonen geïnjecteerde stier. Het arme beest diende op maandagochtend worden overgebracht naar de Gentse veterinairkliniek waar hij totaal uitgeput, nadat hij 24 uur had geheadbangd om de deels rode lap van zijn rundskop te krijgen, werd opgenomen in de PAAZ-afdeling.
Via een gesmaakte passage langs de achterzijde van het Dendermondse dorpshuis, lag de viaduct over de Schelde dreigend te wachten. Bij de beklimming keuvelden Tiffany en Wendy rustig verder over permanente oog make-up, mises-en-plies, plikskes en balleagen. Wendy had hierdoor echter een fietsvriendelijke drempel niet gezien waardoor ze prompt zowel vooraan als achteraan platten tuub had. Ge moet het maar doen, terwijl net de ganse rayon make-up en haarproducten van den Innovationg de revue was gepasseerd! Maar onmiddellijk werd zij bijgestaan door een schare behulpzame WTC’ers. Haar echtgenoot Kris had het door, wat haar was overkomen en vatte het als volgt samen : ”Tetteren é, en tein niet zien wau da ze rijdt!”. Ja zijn koersanalyses zijn altijd vrij bondig maar very much to the point.
Via de polders rondom Zele, waar er buiten het prachtige weer en een occasionele haas geen bal te beleven is, ging het naar de windrijke gebieden langs de E17. In een windmolenpark werden wij middels een geel fluo verkeersbord gewezen op het gevaar van vallend ijs. Ja, bij zomerse temperaturen van dertig graden is dit uiteraard schering en inslag.
Hierna volgde de Vogelenzangstraat op grondgebied Lokeren. Dit is een stuk kassei indertijd nog gelegd door vermoedelijk armloze, halfblinde en immer dronken werkweigeraars. Die hebben die stenen daar niet gelegd maar van verre ingesmeten! Bijna twee kilometer van prostaatgeselende, dikke kinderkoppen! Uiteraard werd er door ons gekoerst op dit onding. De virtuele streep lag namelijk net op het einde van de kasseistrook. Jos “de kasseistamper”, Kris de “stenentemmer” en Jo “de niersteenverbrijzelaar” stoven over de stenen alsof waren het roze wolkjes. Joris, ooit ook een gerenommeerde kasseiracer, maar ondertussen verworden tot een pedaleur de charme, deed ook nog een gooi naar de bloemen maar zijn inspanning, kwam net als altijd, veel en veel te laat. Dat kasseien ook al eens op de pisblaas durven inwerken bleek uit de massale plaspauze die werd gehouden na de stenen. Zelfs de dames, nochtans bij ons weten niet uitgerust met de prostaatklier, doken de Spaanse tarwe in.
Onze strakgespannen kuit– en andere spieren losmalend ging het in gestrekte draf naar de Nieuwdonk en het Riekend Rustpunt (diegene die deze naam heeft uitgevonden had vermoedelijk ook het bijeengeraapte verstand van een platgetrapte, oranje naaktslak). Via de Wiezebrug nam de nervositeit voor de finale van de rit toe. De Hollestraat in Moorsel zou deze keer scherprechter zijn binnen ons selecte atletenclubje. Aan de voet van deze lange loper bleek er niemand happig om de eerste demarrage te plaatsen. Het was pas aan kippenhandel VAN DEN STEEN, vooralsnog geen sponsor maar toch wel vermeldenswaard, dat de wielkeszuigers zich losmaakten uit het wiel van ondergetekende. Zo is het gemakkelijk, nen hoogbejaarde mens van zesenveertig als springplank gebruiken tot eigen eer en gewin. Mijn trainingen in ’t zwart zullen worden opgevoerd en ooit win ik nog wel eens de Ronde Van Vlaanderen voor niet gemotoriseerde rolators in rust- en verzorgingstehuis De Rooskleurige Toekomst.
Uiteindelijk werden wij bij aankomst naar de loungeroom van Café Ingrid geleid. Meermaals trachtte een nog aanwezige fan door te dringen tot onze vertrekken maar werd hij of zij onder zachte dwang verwijderd door “Dingen”.
Nog even werd er nagehijgd en de rit met een afstand van 78 km en een gemiddelde van 29,1 km/uur werd geklasseerd onder de categorie platte klassiekers.
Dinsdag wacht ons de halve finale en - bijna zeker - zondag, na onze rit, de finale met als winnaar de Rode Duivels. Wij voorzien nog maar eens een bedevaart op de goeie afloop.
Tot zondag.
El Churto del Agua