U zou denken dat op een dag als vandaag maar weinig WTC-leden zouden komen opdagen. Het was namelijk één van de belangrijkste dankdagen van het jaar vandaag. Moederdag, na vaderdag trouwens de meest terecht gevierde bedankingsdag, schenkt heel wat vrouwen de euvele moed en het valse machtsgevoel om hun mannelijke wederhelft weg te houden van het fietsen op deze zondagmorgen. Maar zeg nu eerlijk, het is niet omdat je met een vrouw samenleeft en haar eventueel kinderen hebt geschonken dat het dan plots ook uw moeder wordt. Het is aan de kinderen om eerder in de week in de klas iets geheel waardeloos maar met veel liefde in elkaar te knutselen en de ontbijttafel te dekken. Als er hierbij dan al eens een fles chocomelk omver dondert, eens een ei wordt gebroken en er al eens een kleine keukenbrand uitbreekt, is dat uit onvoorwaardelijke toewijding voor de mama gedaan. Dat hierbij de vader niet moet aanwezig zijn, spreekt uiteraard voor zich. Hij zal wel op vaderdag zijn verantwoordelijkheid opnemen, en geheel uit zichzelf beslissen dat hij dan ook zal gaan fietsen met zijn copains.

Dat er veel WTC’ers ditzelfde gedachtengoed aanhangen bleek uit de opkomst. Met 21 mannelijke mannen, stonden wij aan de start. De drie vrouwelijke leden, waaronder twee liefdevolle moeders, hadden eveneens als moederdagcadeau gekozen voor een rit met de zwarte brigade.

Het moet gezegd dat er wel een aantal mannelijke fietsfanatici, waarvan in het algemeen wordt aangenomen dat zij bulken van de testosteron, vandaag hun kat stuurden en gedwee en vol overgave thuis even de rol van moeder de vrouw overnamen. Naar ik vernam zou Joris net voor half negen gespot geweest zijn aan zijn fornuis met zijn zalmroze schort en dito loafers, terwijl hij wentelteefjes aan het bakken was, ondertussen vers fruitsap perste, toast toastte én zijn buik introk. Zijn Bianchibolide stond ondertussen wenend en verwaarloosd in de garage.

Davy, nog één van de übermacho’s van de club had een afspraak in Cadzand. Ik hoor u denken, hij zal wel heen en terug naar daar zijn gefietst, maar neen, niets is minder waar en hij poste een foto van zichzelf nadat hij met vrouwlief en de kids een dikke Hollandse entrecôte had binnengespeeld in het kind- en vrouwvriendelijk restaurant De Piraat. Dat dit strandrestaurant dezelfde naam draagt als de legendarische Pantani was louter toevallig, maar wreef er bij onze vriend nog eens goed in dat drieëntwintig van zijn copains zich ondertussen uitleefden op hun racemachines. Op de foto was trouwens goed te zien dat hij een kilo of twee was aangekomen door zijn onverantwoorde uitspatting.

Bij de start hadden we trouwens last van een hardnekkige paparazzo. Vanuit een ultra-licht vliegende parachutematras trachtte een nietsontziende fotograaf, plaatjes te schieten van het ego van Pieter. Het vliegtuigje kon echter niet genoeg hoogte maken om gans het ego in één foto te vangen. Hij keerde van een kale reis terug huiswaarts.

Na vorige algemene vergadering werd er volledig unaniem door de president beslist dat voortaan de A-ploeg en de B-ploeg de eerste tien kilometers samen blijven. De reden die hij hiertoe opgaf, was dat de sponsors, waarvan er trouwens geen enkele op zo een vroeg uur door Meldert rijdt, het zouden appreciëren dat wij in groten getale publieke bekendheid schenken aan hun merk.

De eerste tien kilometers gingen dan ook in een gezapig babbeltempo richting Denderleeuw. In deze kleine Afrikaanse kolonie, kruisten wij trouwens een “opgetaloorde” zwarte medemens die de opperpriester bleek te zijn van de lokale Evangelische Kerk voor Zwarte Zondaars op Zondag. Ons hartje maakte zowaar een sprongetje van blijdschap dat wij deze brave mens, geheel in zondagse kledij met witte sportkousen en al hebben mogen aanschouwen. Het is niet zoals bij het kruisen van een zwarte kat dat het ongeluk dan om de hoek loert. Hoewel, veel geluk heeft deze toevallige ontmoeting André toch niet bijgebracht. Want twee kilometer verder stond onze collega met een platte band. Steven, sprong terstond van zijn fiets en gaf niemand anders de kans zijn record bandenwisselen voor gevorderden, te breken. Hij wilde vandaag zelfs zichzelf eens uitdagen, want hij zou de band eens snel wisselen met dikke wanten aan. Hij had echter een slechte dag, en zijn eindtijd kwam zelfs niet in de verre buurt van zijn scherpste tijd. Volgende keer beter. Steven is trouwens ook bedreven in het lange-afstand-fietsen. Hij heeft ondertussen zijn brevetten van 200 en 300 kilometer op zak en in juni gaat hij vlotjes voor de brevetten van 400 en 600 kilometer. Dan gaat hij in één ruk van Groot-Bijgaarden naar Parijs én terug fietsen. Alstublieft! Ik ben jarenlang fier geweest op mijn brevet van vijfentwintig meter schoolslag in klein bad en zou dit wel eens willen tonen hebben aan mijn copains, maar ik zal het nu maar thuis op mijn zwembroeksken van ’t eerste studiejaar laten hangen, denk ik.

Net voor Iddergem trouwens had the A-team, na drie korte fluitstoten van de president, zich afgescheiden van de rest. Met een rotvaart verdwenen zij aan de einder uit het zicht. We zouden ze pas weer zien bij aankomst in Ingrid’s Place waar zij al twee consumpties voorop lagen. Naar zij ons vertelden hadden zij de toer van 80 kilometer tegen 30 gemiddeld afgehaspeld. Ook Erwin, ons meest recente lid, was met de grote jongens en één grote madam meegefietst, en had zich zonder problemen aan het snoeiharde tempo aangepast. Aangezien onze A-atleten zo snel hadden gefietst, hadden zij onderweg ook de spontaan en onverwachts opgedoken vlagen niet moeten ontwijken. Onze weercorifeeën hadden er weer met hun spreekwoordelijke klak naar gesmeten en hadden met geen woord gerept over buien. Gelukkig was onze toer zodanig goed ontworpen dat wij amper een paar spatten te verduren kregen. De parcoursbouwer kreeg dan ook een dikke proficiat, al dan niet gemeend, van Pieter toegeworpen.

Er zat trouwens weer een prachtig stukje wegenwerken in de rit. In de buurt van Vlekkem en Ottergem konden wij nog eens als vanouds met onze keihard opgeblazen banden door aangestampte aarde en bricaillon fietsen. We vonden er dan maar niets beter op dan los over de oprit van een riante villa, dwars door de haag, rond een haaks opgestelde kraan te fietsen. De bewoners wisten met hun blijdschap geen blijf dat de WTC hun huisje had aangedaan.

U ziet, iedere week beleven wij avonturen waarbij die van Briek Schotte en Stanneke Okkers serieus verbleken. Ik zou boekenvol kunnen schrijven over onze wedervaren, maar we beperken ons tot een wekelijkse bloemlezing van onze fratsen.

Rest er mij ook nog te zeggen dat The B-team eveneens 78 km had, tegen 27 gemiddeld en net geen 400 hoogtemeters haalde.

Volgende week zijn we er trouwens weer met meer weer…

El Churto