Wij schrijven vrijdag 31 mei 2019. De dag na onze Heer Hemelvaart. Geen enkele weerman of weervrouw kan een verklaring vinden voor het feit dat, wanneer de WTC op fietsweekend vertrekt, de druilerige dagen van weleer vervagen in het niets en temperaturen van 25° C en meer de bovenhand nemen. Afspraak om 9u op de parking van hotel Corsendonk - De Linde in Retie. Op het programma staan 140 vlakke kilometers. Steven, onze marathon man, vond deze 140 km geen uitdaging en had besloten om zijn 2 onderbroeken, 2 onderlijvekes, tandpasta, tandenborstel en nog 2 wieleruitrustingen mee te geven met Johan. Steven zou vanuit ons Meldert wel met de fiets naar Retie rijden. Toen de presidentiële wagen van ondergetekende, de parking van dit gezellige etablissement opreed, was Steven ook al ter plekke en had hij al de buurt eens gaan verkennen. Hij had blijkbaar sneller gereden dan het snelste uurschema dat route-you voor zijn rit berekend had.
De zwarte brigade had voor deze gelegenheid hun flashy blauw-gele uitrusting uit de kast gehaald. Race-bolides werden uit auto’s gehaald. Alle bewegende delen van de mens en ketting van fiets werden ingestreken met respectievelijk SPF20 en WD40. Al is het niet duidelijk of Carine deze volgorde echt gerespecteerd had. Ik vond dat haar benen duidelijk meer blonken dan die van de rest.
De volgwagen die bestuurd zou worden door Herman “Lefevere” De Bisschop en David “De Fitten” Beeckman werd volgeladen met 7 reservewielen, een grabbeltas vol bevoorrading, kruiken water, lunchpakketten, 15 binnenbanden met een ventiel van 80 mm (kwestie om iedereen te kunnen depanneren) en 20 co2-bommetjes. Met dit aantal bommetjes zou IS gerust een aantal bomaanslagen kunnen plegen. Het grote aantal binnenbanden en dito reservewielen is een overblijfsel van het trauma dat Pascal vorig jaar heeft opgelopen in Duitsland. 5 keer plat op 2 dagen. Dit wil en zal hij geen twee maal meer meemaken. Om geen oponthoud van de ordediensten te riskeren werd dan ook een zwaailicht en de spandoek met, opgelet fietsers, aan de maagdelijk witte volgwagen gehangen. Nee, de volgwagen zou geen meter van onze zijde wijken!!
Na de verplichte groepsfoto, en ook om ons afwezig lid en begenadigd schrijver El Churto een hart onder de riem te steken, vertrokken we om 9u32 stipt op pad. El Churto was overigens afwezig door het feit dat hij enkele dagen nadien een examen moest afleggen op zijn werk. Hierdoor zou hij nog meer bevoegdheden krijgen en nog meer mensen kunnen verbaliseren. Maar getuige van zijn goede inborst, kon hij het niet over zijn hart krijgen om dit steeds geweldige fietsweekend te ontzeggen aan vrouw en zoonlief. Wij hebben ons dan ook over zijn kostbaarste bezittingen ontfermd.
Plots besefte Peter Van Veer dat hij nog nooit voet op de heilige grond van Retie had gezet en aangezien Peter heel christelijk is opgevoed maakte hij een beweging die menig Paus hem heeft voorgedaan. Hij kuste de grond met de al even bekende woorden: orbi et urbi. Vrij vertaald, mijn plakskes staan te los!
Van Retie ging het naar Leopoldsburg, vandaar naar Heusden-Zolder, vandaar naar Zonhoven. Een strak tempo, mede door de wind in de rug en verschillende koptrekkers, werd opgelegd waardoor kilometers voorbij vlogen. Onderweg werd er gezellig gepraat, gezeverd en af en toe kwam ondergetekende president voorbij gereden om bewegende beelden te maken die we later met veel fierheid aan ons nageslacht zullen tonen. In mijnen tijd hé…
Jo, organisator van dienst, had aan de twee soigneurs een logboek gegeven met de adressen waar we elkaar zouden ontmoeten. Gemeentes, straatnamen, luchtfoto’s, coördinaten, alles was uitgetekend op de millimeter. Enkel postcodes ontbraken. En laat dit nu juist hetgene zijn dat onze sportdirecteur en trainer nodig hadden. Ze waren eigenlijk wel van “devoeren”. Terras bij Den Italiaan was al vastgelegd, tafels werden verschoven, bordjes met “gereserveerd” werden al op tafel geplaatst, jobstudenten werden al opgebeld, het rond punt werd al gebarricadeerd om ons toch te doen stoppen. Alleen was het niet dit rondpunt! David zag van ver dat zijn geel-blauwe brigade kwam aangestormd en zei tegen Herman: “ginder rijden ze zie”. Afspraak was een ander rond punt iets voor Bokrijk. Na menig telefoontjes en verkeersovertredingen werden we uiteindelijk toch herenigd aan het openluchtmuseum van Bokrijk. Hier werd nog eens gretig in de grabbelzak gegraaid, bidons gevuld en een sanitaire pitstop uitgevoerd. Terug op de fiets moest ik in opdracht van Jo samen met hem op kop vertrekken, na een 100 meter moest ik een gat laten vallen waardoor ik de groep zou ophouden en Jo alleen voorop zou rijden. Prachtige tactiek waar Hilaire van Der Schueren zelf niet zou opgekomen zijn. Bleek 500 meter verder dat we door de plaatselijke wild-water-baan van Bokrijk zouden rijden. Fietsen door het water noemt dit. Als je foto’s van Limburg ziet, kom je deze gegarandeerd tegen. Alleen bleek de werkelijkheid in het niets te verdwijnen met deze idyllische foto uit de boekskes. Slalommend tussen de massa moesten we ons een weg banen om aan de andere kant van het water te geraken. Hadden ze hier niet beter een brug gebouwd? vroeg menig WTC’er zich af. Vanhier ging het met een gezapig tempo richting Lummen. We gingen nadien onze lunch opeten op een plek waar éénieder van ons al geweest was, Meldert. Bleek dit bij Lummen te zijn en niet bij Lommel. We namen met heel de kliek het terras over. Raar, prachtig weer en geen kat op terras. Bleek dat deze kroeg nog niet open was en wij nog zeker een halfuur vrij spel hadden. Aan het raam prijkte een prachtige affiche met de vermelding Meldert-Chirobal op de voetbalterreinen. Bij ons is dat een fuif van de scouten op de terreinen van Seppe!. Doordat de schuifdeur van de volgwagen openstond en alle fietsen tegen het terras gepland waren, lokte dit de aandacht van de plaatselijke spotter van Ali-express. Hij nam heuphoogte van alle modellen en verschoot zich een bult toen hij zag dat Steven hem in de gaten had. Toen gingen deze spotter zijn ogen plotseling wel open. Toen de waard eindelijk ter plekke kwam, waren we eigenlijk al voldaan door onze eigen spijs en drank. Maar beleefd als we zijn, hebben we nog menig consumptie genuttigd. We zijn dan ook maar één keer te gast in dit Meldert, waar het dorpsplein niet bespot, verneukt, vernederd en verpest is door een afschuwelijk lelijk ijzeren geraamte dat “kunstwerk” genoemd wordt.
Van hieruit ging het richting Tessenderlo, Mol en terug naar Retie. Jo had blijkbaar alle gemeentes en dorpen aangeschreven. Door de doortocht van de WTC in de Kempen kregen blijkbaar alle initiatiefnemers van braderieën, dorpsfeesten, motor-treffens en dergelijke subsidies van de Vlaamse Gemeenschap. Overal kwamen feesttenten als paddestoelen uit de grond. Na 142 km, met een gemiddelde van rond de 28 km/h, kwamen we terug aan onze startplaats.
Kamersleutels werden uitgedeeld, auto’s werden leeggemaakt, kamers werden geinspecteerd, bezwete lijven werden gewassen en in onze prachtige polo’s gehesen. Na menig Corsendonk bier op het terras waren we klaar om aan te vallen aan het uitgebreide buffet. Als je hier met honger buiten kwam, was het je eigen schuld.
Sommige kamers waren zo groot dat er vijf bedden in stonden, waardoor zelfs je geliefkoosde tweewieler onder de lakens kon. Op naar de volgende dag. Het zou nog warmer en heter worden als vandaag, dat belooft.
Los Presidentos.