Op zondag 30 juni stond de rit gepland met de naam Overbeek. Overbeek, hoor ik U denken. De rit situeerde zich vooral rond, door en over Wetteren. Normaal rijden we op deze laatste zondag van de maand juni altijd door de grootste rommelmarkt van Oost-Vlaanderen. Maar deze keer vond de parcoursbouwer Kurt het Welle-kes en stuurde hij ons bijgevolg de andere richting uit. Kurt die trouwens afwezig door een verrassingsweekend dat hij verrassend lang geleden al had gepland en deze bijgevolg al vergeten was tegen de tijd dat het verrassingsweekend in feite ging doorgaan, dat het uiteindelijk toch nog een verrassing was.

België, het land van frituren en festivals. Van beiden hebben we er hier veel. Van schoolgaande jeugd tot ouderdomsdeken kan zich hier uitleven op festivals met namen als pennenzakkenrock tot rimpelrock. En alles wat daartussen ligt wordt door menig WTC’er weleens bezocht. Zo was het dat op zaterdag de door dokter Bruintjes genaamde Bosuilen, hun jaarlijkse zuippartij hielden aan de rand van het kerkhof. Deze cantus zorgde er dan ook voor dat sommige leden van de zwarte brigade nog met een kater in hun bed lagen op het uur van vertrek.

Wie ook afwezig was, was Pieter. Toen ikzelf vertrok om 8u15 om mijn wekelijkse plicht als President te vervullen, zag ik Pieter rustig pedaleren op een damesfiets. Rond de rechterpols droeg hij een wit bandje. Eerst dacht ik dat hij de avond voordien in het Stedelijk Ziekenhuis van Aalst beland was en dat op dit polsbandje, naam, achternaam, geboortedatum, bloedgroep, reden van opname en behandelende arts stond, maar toen ik Pieter aansprak werd het mij allemaal duidelijk. Pieter had deelgenomen aan het BK scrabble. Hij had menig tegenstander, weliswaar in de verlengingen, verslagen van dit kampioenschap. Zijn gedachten zaten dan ook nog steeds bij dit spel. Op mijn vraag: “rij je niet mee vandaag?”, gooide hij lukraak klinkers en medeklinkers mijn richting uit, alsof het nic-nacskes waren die de goede, brave man uit Spanje telkens mee heeft. Met deze klinkers en medeklinkers moest ik maar zelf een zin zien te vormen die begrijpelijk was voor menig neanderthaler. Na een honderdtal meter kon ik de klinkers en medeklinkers vormen tot een deftige zin. Op de boskantfuif gezeten. Meteen goed voor een score van 95!!

Om 8u30, het gewone uur van vertrek, vertrokken we met 11 leden voor onze tocht van 80 km. Eerste obstakel, de Kokerij. Jos vond de kasseien zo aantrekkelijk dat hij daar al het gas vol opendraaide, kasseien werden prompt tot heuveltjes op elkaar geduwd zodat hij nog een betere afstoot had dan anders. Gevolg, aan het einde van de straat had hij al een voorsprong van 2 minuten. Van de Kokerij ging het richting Ravenakkerstraat in Moorsel. In deze straat waar anders elke zondag rond 8u een drukte van belang heerst doordat Kurt in eigen persoon de meest sportieve en bekwame kerels heeft kunnen overtuigen om zich aan te sluiten bij het wielerclubke uit Meldert, was het verdacht stil. Zouden deze heren mee zijn op verrassingsweekend en was dit de verrassing?

Eens we door Herdersem reden, werden we bevangen door de smell of fear and beer. De boskantfuif, kampioenschap scrabble, was nog maar net afgelopen en hier en daar lagen er nog enkele kadavers van mannelijk formaat in de gracht. Vrijwilligers schoven vlug nadars aan de kant zodat we, zonder oponthoud en vooral zonder over onze tong te kakken, deze plek des onheils konden verlaten.

Het tempo dat bepaald werd door Jos en Steven was zo strak dat geen enkel lid kon of mocht overnemen. 80km in het wiel van deze 2 heren. Zelfs Joris mocht geen meter op kop rijden. Jos, duidelijk nog de vruchten plukkend van zijn hoogtestage op de Ventoux, had zo een overschot dat hij zelfs zonder handen op kop reed. Als je dat allemaal kan…

Rond kwart na elf bereikten we terug Meldert. Mooie rit met hier en daar een paar booby-traps. Zeker voor herhaling vatbaar.

Volgende week zijn we er weer en hopelijk met meer.

RENOETG

SDIEERETNDP

Photo by Nick Fewings on Unsplash