Nu het Coronavirus nog welig blijkt te tieren in ons kleine Belgenland, zijn alle sportieve groepsgebeurens voor onbepaalde tijd op on hold gezet. Bijgevolg zullen de wtc-sympathisanten nog wat op hun honger moeten blijven zitten en zullen zij het voorlopig met prachtige herinneringen aan de "Squadra Nostra" moeten doen.
Van minister De Crem mogen we gelukkig nog alleen of per twee fietsen, en dankzij het lobbywerk van Van Ranst en Maggie De Block, zelf een gevleugelde berggeit naar ik heb vernomen, mag er zelfs meer dan vijftig kilometer worden gefietst, per rit. Maar onze strenge president, vond deze maatregelen eigenlijk te ruim voor de WTC, daarom voerde hij er zelf nog een richtlijn aan toe. We mogen sedert invoering van de maatregelen niet meer fietsen in de prachtige uitrusting van de WTC. Het zou volgens hem onze club in een slecht daglicht stellen moesten we worden herkend en moest er maar ergens een zweem blijven hangen van wantrouwen naar de club toe. Dat gans Meldert weet dat hij onze president is, dat hij iedere avond zijn discobar buiten haalt en de volumeknop opendraait, zogezegd ter ere van de zorg maar tot grote ergernis van de helft van Meldert, dat stelt de club nu eens niet in een slecht daglicht. De logica op het presidentieel niveau is soms wat moeilijk te volgen voor een gewone sterveling.
Vele fietsliefhebbers onder ons hebben ondertussen de weg gevonden naar de semi-virtuele beoefening van onze geliefkoosde sport. De verkoop van rollen, Tacx-toestellen en Zwiftmachines kende de laatste weken een nooit geziene boost. Eerlijk gezegd, ik heb het totaal niet voor de tekenfilmritten die dan ook nog eens in wedstrijdvorm tegen elkaar kunnen worden gereden. Op Strava merk je dan plots dat een fietsconcullega een rit heeft gereden in Londen, of in New York, en dit dan nog in volle corona-quarantaine. Van niet-noodzakelijke verplaatsingen gesproken.
Het heeft echter wel bepaalde voordelen, dat woonkamerfietsen. Het brengt de wielertoerist en zijn rennersvrouw dichter bij elkaar. In geval de vrouw des huizes aan het telewerken is, of tijdelijk werkloos, kan zij ten allen tijde de bevoorrading verzorgen tijdens de ritten van haar man. Een bidon aangeven, een versgebakken rijsttaartje aanreiken, wat koelte toewaaien, allemaal taken die de rennersvrouw zich kan toeëigenen. Wanneer manlief dan ook nog eens bij zijn virtuele koers als eerste over de al even virtuele streep rijdt, kan ze hem als volleerd bloemenmeisje ook nog eens de zegeruiker en overwinningskussen geven, nadat ze de salontafel tot podium heeft omgebouwd.
De kinderen kunnen tijdens de rit hun held onbeperkt toejuichen, overgieten met bidons fris water en eens een duwtje geven aan zijn derrière wanneer hij even een dipje heeft bergop. Let wel dat er niet te hard wordt geduwd, niet op gevaar van diskwalificatie door de jury, maar met het risico dat het racemasjien van de rollen schiet, en zich als een speer door de huiskamer vol in de breedbeeld boort. Weg rennersdroom!
Nog een ander voordeel van de huiskamerrace, is dat het perfect doenbaar is tijdens het eigen telewerk. De kans dat één der collega’s, bazen of patrons u anders dan tijdens het echte fietsen op de openbare weg betrapt, is nagenoeg nihil. Uiteraard moet er vermeden worden dat de virtuele rit na den arrivée onmiddellijk met start-en aankomstuur op Strava wordt gezet. En daar wringt nu net het schoentje. Want veel van onze binnenhuiscoureurs pakken maar al te graag uit met de publicatie van hun rollenexploten. Hoe kunnen ze anders de andere salonatleten laten zien hoe goed ze wel bezig zijn. Publicatie op Strava komt echter nagenoeg overeen met een spontane ontslagname of tuchtmaatregel op het werk, want in het huidige verklikkersklimaat waarin we leven, zal er zich wel altijd iemand geroepen voelen om het sportieve bedrog bij de directie aan te kaarten.
Wij in de Vlaanders hebben trouwens het geluk dat we nog buiten kunnen fietsen. Bovendien zijn de weergoden ons de laatste weken zodanig goed gezind dat ons weer, het weer van pakweg Monaco benadert. Voor onze Vlaamse profs, die nog altijd vrijuit kunnen trainen, is er op het gebrek aan wedstrijden na, eigenlijk weinig nadeel. Dat de eliterenners die in Frankrijk, Monaco of Spanje wonen aan het morren zijn geslagen is begrijpelijk. Zij mogen gewoon niet uit hun kot komen, tenzij voor een wandeling binnen een straal van één kilometer, u leest het goed, maximum één kilometer! Voor de renners die onder dit regime vallen is het dan ook niet verwonderlijk dat zij hun toevlucht hebben moeten zoeken tot Tacx, Zwift en andere binnenhuistoestellen. De vrouwen van deze renners zien dit ondertussen met lede ogen aan, zij moeten er nu naast hun dagtaak van huisvrouw ook nog eens die van soigneur, masseur, facteur en malheur bijnemen. Zij kunnen zich op de zonnige koersen ook niet meer vertonen met een nieuw Versace deux-pièceken, bijhorende Prada zonnebril en gebronzeerde benen tot onder den oksel. En thuis manlief maar zagen dat hij niet buiten kan trainen, dat hij zijn espresso op een zonovergoten terras mist, dat zijn vetpercentage ondertussen naar zeker acht is gestegen, dat hij met zijn copains niet voor weken in een zuiders hotel kan gaan zitten en dat in België de Van Avermaets en Naessens de kasseien uit de grond aan het trainen zijn. Er zal in het zuiden van Europa menig rennersgezinneken op de spreekwoordelijke klippen lopen vrees ik. Nu ze al zolang thuis zitten zijn er profs bij die plots tot de constatatie zijn gekomen dat ze al twee kinderen hebben, en dat die kinderen bovendien ook nog eens eten moeten krijgen en vermaakt worden. Die beginnen terstond te beseffen dat hun vrouw ook wel eens iets doet thuis, als zijzelf nog maar eens op stage zijn, of in een drie-weken-durende ronde zitten. Waar een Corona-quarantaine allemaal niet goed voor blijkt te zijn!
Het moet mij eerlijk gezegd van het hart dat ik de wekelijkse zondagsritten met de WTC mis. Niet dat het mijn vrienden zijn, verre van, maar ge kunt al eens ne keer over iets anders klappen é! Bovendien mis ik het geplaag en de kameraderie tijdens de ritten. In een normaal verslag had ik er Joris en Davy al minstens drie keer doorgetrokken. Davy heeft zich trouwens uit pure verveling gestort op het bakken van allerhande brood: wit, bruin, gevlochten, zuurdesem, mislukt, alle soorten tovert hij uit zijn oven. Uit goede bron hebben wij vernomen dat Johan Museeuw bij hem al heeft geïnformeerd naar gesneden brood. Maar toen hij bij Davy merkte hoe dik je van zijn baksel wordt, heeft hij zijn bestelling onmiddellijk geannuleerd.
In ieder geval is het nu nog volstrekt onduidelijk wanneer de zwarte brigade nog eens voltallig zal mogen uitrukken. U, beste lezer, zal de eerste zijn die dit vanop de eerste rij zal mogen meemaken onder de vorm van een verslag. Ondertussen hoop ik af en toe nog eens een schrijfsel uit mijn mouw te schudden. Het ga jullie goed in afwachting, hou u aan de regels én hou het veilig!
El Churto
Photo by David Hellmann on Unsplash