Het eerste weekend van september is het jaarlijks opnieuw van dattem. Kermis in Meldert, net in hetzelfde weekend als in dat andere Faluintjesdorp Herdersem, een steenworp verder. Uiteraard is het altijd, eigen kind schoon kind en vinden de Meldertenaren hun kermis veel beter dan die van de Herdersemmenaren. En als geboren Herdersemmenaar, getogen Moorselaar, en transmigrant in Meldert, moet ik bevestigen dat de kermis in Meldert wel veruit de beste is in authenticiteit en gezelligheid. Kermiszondag betekent ook weer grote rommelmarkt met losgeslagen koopjesjagers die bij het ochtendgloren de pas opgestelde kramen overspoelen en bespringen om toch maar de eerste, originele versie van de Moulinex kaphaardroger of een corset met walvisbaleinen toebehorend aan Philomène van Pieje den Dopper, te bemachtigen.

En omwille van deze koopjesjagende roofdieren wijkt de WTC met graagte eenmalig per seizoen uit naar Marina’s place om er de start van de kermisrit te nemen. Marina was net als concullega Ingrid op dit ontiegelijk vroeg uur nog in dromenland. Ook Luigi, den Dingen van Marina, was nog in geen velden of wegen te bespeuren wanneer wij ons met zestien voor de deur parkeerden. Op het einde van ons prachtig seizoen mochten wij wederom een gastrijdster verwelkomen. Niet uit Brazilië, niet uit Meldert zelf maar van Moorsel of all places. Dat hebt ge naar het schijnt met die transmigranten é, ge ontvangt er enen met open armen en al gauw brengt die gans zijn thuiskamp over. Ondertussen zitten er bijna meer leden afkomstig van Moorsel in de WTC dan er uit Meldert meerijden. Gelukkig is de President én gastvrij én polyglot en ontvangt hij de verloren schapen uit Moorsel met open armen.

Op deze kermiszondag had de parcoursbouwer zowaar een verrassing in de rit gestopt. De C-vrienden zouden het korte parcours in tegenovergestelde richting aanvatten als de A en B’s en als alles goed getimed zou zijn, zouden we ergens onderweg mekaar moeten kruisen. De verwachtingen waren dus al bij aanvang van de rit vrij hoog gespannen. Nu Remcoken hoge ogen aan het gooien was in de Vuelta en Primozken de eerste rondeweek naar adem moest happen als een Sloveense forel in een opgedroogde rivierbedding, was het tijd om nog eens één van onze laatste Vlaamse grote rondewinnaars te eren. Niet Johan Demuynck die in 1978 de giro won, maar Lucieneken van Impeken zouden wij een eresaluut brengen door een rit te maken in de streek waar hij woont, trainde en immens populair was en is. Uiteraard zou een heen-en-terugje naar Erpe-Mere veel te kort zijn om een zondagvoormiddag te vullen en daarom was er wel wat grotere lus aangebreid.

Met A&B doorsneden wij eerst de Dendervallei, via Gijzegem, Mespelare, Oudegem en Schoonaarde. Onze halve spanjaard, Jimmy (lees Chimmenès) koppelde zijn locomotief voor de groep en Steven (lees Steven) vormde het eerste duo met hem. Toen Geert zich in Schoonaarde afvroeg of Steven het even lang ging volhouden op de kop als Chimmenès, liet hij hem prompt uitzakken en pakte de Billdozer de plaats in van Steven. Bill zou net als Jimmy zijn kopwerk tot het einde volhouden. Dit tot groot jolijt van een aantal Meldertenaren in de groep die ingevolge hun kermisuitspattingen een "foie gras” meezeulden op de fiets en die meer zure oprispingen produceerden als een opgelegde mossel in een bokaal azijn. Zo had Kris DB een stem als schuurpapier met de grofste korrel. Naar het schijnt zou hij vrijdagnacht de toeristische Olli-fietstocht van Meldert hebben gereden. Een grote slalom van op het dorp tot op d’Huizekes.

Stilaan zat het punt op het parcours eraan te komen dat we de C’s zouden moeten kruisen, en ja ergens tussen Oordegem en Vlierzele moet het zijn geweest dat we elkaar met veel enthousiasme konden begroeten. Toen was alles nog peis en vree. Echter na een veertigtal kilometer sloeg het noodlot toe in de C-rangen. Twee loslopende en losgeslagen honden, achtervolgd door een al even losgeslagen baasje die zijn ongehoorzame viervoeters, die moesten ze vingers gehad hebben meermaals de middelvinger naar hem zouden hebben opgestoken, trachtte te vangen, kwamen Guy en de zijnen tegemoet. De dames van het gezelschap begonnen al heel ongemakkelijk op het zadel te wringen en geheel terecht zou blijken. Want Adolf, de Duitse herder, zag in Kristin haar been een sappig boutje, had al wat honger van al dat geren, en zette dan maar “en passant” zijn ongepoetste tanden in Kristin haar knie. Gelukkig voor Kristin, was de pensioengerechtigde leeftijd voor de herder reeds genaderd en had hij al menig tandje verloren op zijn zondags soepbeen. In ieder geval zette hij daar toch nog een flinke joekel van een hoektand in Kristin haar kniepartij. Uiteraard een zeer traumatische ervaring als fervent fietster om aangevallen te worden door een Frankfurterwurst in vellen frak. Gelukkig was de eigenaar zo verantwoordelijk Kristin zijn gegevens te overhandigen, kon de mama van Kristin voor ambulancier spelen en was zij na twee draadjes, geplaatst mét siersteek, twee tetanosspuiten en een doosje anti-scheperiotica weer de oude. Wat er van de hond geworden is, daar hebben wij het raden naar, een tandprothese zal ongetwijfeld wel zijn deel zijn na deze laffe aanval. Zo zie je maar, zo ben je op het ene moment vrolijk keuvelend in de zomerzon aan het fietsen, hangt er daar het volgende moment een bruin stuk tapis-plein met tanden aan uw been. Na al deze ernstige, en diep menselijke, intrieste gebeurtenissen toch een klein toepasselijk raadseltje om de ernst wat te doorbreken :”’t zit in uw pouchette en ’t bast. Wat is’t?” Ik laat u even nadenken, nog efkes. Nee, niemand? Awel ik zal het dan maar zelf zeggen :”Nen duitse scherper!”. Dat is kermisniveau sè.

Tijdens de rit van A&B was het nieuws van Kristin ondertussen binnengedrongen via haar wederhelft Johan, fervent vegetariër in zijn vrije tijd. Dat hij als vleesafzweerder dergelijke horrorverhalen over vleesetende honden ter ore kreeg hakte er uiteraard nog harder in dan het bij een modale carnivoor zou doen. Bij deze wensen wij het fietsende koppel veel sterkte en zitten zij hopelijk niet te lang te KNIEzen, het heeft geen zin om als de gebeten hond bij de pakken hondenbrokken te blijven zitten of als een hond in het kegelspel beginnen rond te dolen. Ik zou zeggen, steek beiden tegen volgende week een tandje bij en dan komt het allemaal goed. Bovendien vernam ik dat er zich via Bill al een persoonlijke sponsor voor Kristin heeft aangediend, HONDa ziet wel brood in een lucratieve verbintenis met haar.

Verder haalde iedereen na menig misrijdingsken georkestreerd door de westvlaamse, ietwat verouderde gps-technologie van Lernaut & Billspie toch de streep. Als ieders Garmin naar rechts wees, stuurde Bill zijn spitstechnologie ons consequent naar links. Die West-Vlamingen, geboren averechtse dwarsliggers, mijn gedacht. Maar dankzij de misleidende bewegwijzeringen van onze vriend, werd er vier kilometer van de rit afgepitst en arriveerden wij om elf uur al bij onze op één na favoriete barmoeder. Deze ontving ons met open armen en strakgeföhnd kapsel in haar bruine kroeg, daarmee dat we dan ook allemaal onmiddellijk op het geïmproviseerde terras gingen zitten. Kort na onze eerste consumptie arriveerde André die ons uitgebreid verhaal deed over de avonturen van Kristin en toen hij net weg was, arriveerde ook nog eens Els en Fien die ons ook nog eens uitgebreid verslag deden van de avonturen van Kristin. Het was gelijk naar de zevendertigste heruitzending van FC De Kampioenen kijken!

Lang konden wij echter niet genieten van het zonovergoten terras, want velen van ons dienden in de namiddag nog de strijdbijl op te nemen op het Spel Zonder Grenzen op de Meldertse Kermis. Steekspelen, gladiatorgevechten, dwerg(ei)werpen, vuur-en spitsroedenlopen zouden wij nog moeten doorstaan en dit alles voor de eer en glorie van de WTC. Eerst werd nog snel huiswaarts gekeerd om maliënkolder en harnas te omgorden om dan met opgeheven hoofd het strijdtoneel aan de Zandsteen te betreden. Maar helaas moet ik u dit verder onthouden aangezien mijn deerne reeds ter bedstee is gegaan en ik uiteraard niet aan mijn echtelijken konsten mag verzaken.

Ik wil afsluiten met een kleine vermelding van een groot man, nu denkt JS uit M bij A onmiddellijk dat het over hem gaat maar neen mijn vriend, ik wil onze verste lezer vermelden zonder zijn naam te noemen. Ieder jaar met de kermis strijkt hij neder in Meldert om de Meldertse mis voor te gaan en dit komende uit het verre Overijse. Hij is een trouwe volger van de WTC-avonturen en draagt ons Meldert nog steeds een warm hart toe. Bij deze, uw naam weze geprezen.

Volgende week zou trouwens bij goed weer de retrorit worden gereden. Laat ons eieren naar de arme klaren dragen en hopen dat het dan geen HONDENweer wordt.

El Churto Del Agua