De dag van de Ronde van Vlaanderen stijgt de wielerkoorts bij koersminnend Vlaanderen toch iets hoger dan bij pakweg de Ronde van Lombardije. Dagen vooraf staan kranten, en dan vooral Het Nieuwsblad, vol met prognoses, voorspellingen, leugens, veronderstellingen en koers-wist-je-datjes. Nu Wout Van Aert tot de drie favorieten behoorde, steeg de koorts naar een zodanige hoogte dat menig baby daarvan “in de seskes zou vallen”. Voor de rit van de vrouwen was de koorts net iets minder, hoewel Lotte Kopecky, een Vlaamse met Poolse familienaam ook gedoodverfd favoriet was. Bovendien logeerde zij samen met haar teamleden van SD Worx al dagenlang in Hostellerie De Biek op Moorsel-dorp. Dit tot grote verbazing van mijn wederhelft die maar niet kon vatten dat wielrenners in Moorsel komen logeren als ze in Oudenaarde moeten koersen. Akkoord, ecologisch en logistiek gezien misschien niet de beste optie maar aangezien ze kortbij Meldert, ooit net niet het mooiste dorp van Vlaanderen, wilden logeren was Moorsel de enige valabele optie.

Maar goed, de wielerkoorts slaat rond de eerste zondag van april ook bij de WTC keihard toe. Een rit op een stukje van het parcours wordt dan meestal vakkundig en feilloos in de zondagrit ingepast. Alleen had Alexander dat “stukje van het parcours van de Ronde” niet zo goed begrepen, nochtans anders een schrander en pienter man, onzen Alexander. Meneer was namelijk niet tevreden met “een stukje” en daarom reed hij op zaterdag dan maar eventjes 240 kilometer van het officiële parcours! En dan nog in regen, wind en winterse temperaturen. Naar het schijnt, hebben de andere 13.000 deelnemers zich gans de rit achter de Reus van Meldert weggestoken en werd hij op de streep nog op onsportieve wijze geklopt door Philippe Gilbert die ook meereed bij de toeristen. Hieruit blijkt dat de Flippen tijdens zijn carrière toch wel eens slecht geprepareerde sportdrank moet hebben binnen gehad. Hoe verklaart ge anders dat iemand 17 jaar prof is geweest, alles heeft gewonnen, behalve Milaan San Remo, wat er te winnen viel op klassiek vlak, nu geheel vrijwillig de Ronde voor toeristen gaat rijden in weer en wind om dan nog rap de La Vache qui Rit van den Alex zijnen boterham te eten!

Door zijn zaterdagexploot lag Alex op zondag op apengapen met krampen in de kuiten zo hard als het gereedschap van Ron Jeremy in zijn beste film ooit :”Three Black Pussies in the Dark.”. Allez, heb ik mij laten vertellen, want ik kijk niet zo graag naar animatiefilms. In de plaats van Alex, daagde zijn echtgenote Katrien wel op bij de start. En samen met André, Wendy en Els reden zij als eerste richting Vlaamse Ardennen. Na hun vertrek was het de beurt aan de 14 ander opgedaagden. De President bleek echter niet aanwezig, en zou naar het schijnt onder één of andere palmboom zijn CEO-batterijen aan het opladen zijn met een Sex on the Beach in de rechterhand en een Bahamontes-magazine in de linker. Wellicht keert hij één dezer week terug met een afgetrainde sixpack en zomerse teint.

Met toch wel een beetje knikkende knieën vertrokken wij richting Berendries. Gelukkig werd ons ter hoogte van het Kozakkeshof een hart onder de riem gestoken door Rocky Bilbao himself. Een flauw aftreksel van Silvester Stallone was op de hoek van de straat een schijngevecht aan het boksen met niemand minder dan Apollo Creed, of het kon ook Dolf Lundgren geweest zijn. Aangezien het een schijngevecht betrof, konden we ook niet goed uitmaken tegen wie onze Melderste bokscoryfee het aan het opnemen was. Gelukkig werd hij tijdens onze passage niet knock-out geslagen door zijn fictieve tegenstander of we hadden nog moeten stoppen om hem bij zijn positieven te brengen. We zouden later in de rit nog genoeg moeten stoppen…

Via Aalst en Nieuwerkerken ging het langs Pluimvee Schouppe (misschien een potentiële sponsor voor ons kipfestijn) in Erpe-Mere en na een snelle afdaling van de Gotegem reden we via Aaigem naar Woubrechtegem. Van dan af ging het gestaag bergop en bergaf. Jo en Kris DB zaten ondertussen al op hete kolen want beide waren als onder-ceo’s van de WTC als vip uitgenodigd aan de aankomst van de Ronde in Oudenaarde. Zij zouden dan ook vroeger moeten afslaan dan de rest om op tijd te zijn zodat ze zich te goed konden doen aan sloten Kwaremont, gesponsord door Nico Zattan, en buffetten die de term decadent ver overstegen. Kris en Jo werden eigenlijk door de President zelf afgevaardigd ingevolge zijn eigen afwezigheid en omdat Jo en Kris eigenlijk de enige zijn binnen de WTC die weten hoe ze een plastrong moeten knopen. Dus in Erwetegem lieten zij de rest voor wat ze was, en hoewel ze amper 500 calorieën hadden verbrand, gingen ze er daar zeker nog 3000 bijsteken. Daar zal wel een kilo’ken of drie de man bij zijn, mijn gedacht.

Maar wij, de rest van ons peloton, heeft het toch wel meer op sportieve prestaties en toch veel minder op dergelijke uitspattingen, stoomden verder richting Michelbeke. Boven op Boembeke echter, dat is niet zo ver voorbij rusthuis De Vlamme, had onze aller Reifenmeister Steven himself toch wel een platte band zeker. Maar Steven zou geen Reifenmeister zijn, moest hij dit klusje niet op de wiedeweerga hebben geklaard. Met onze lichaamstemperatuur toch al een graad of twee gezakt ingevolge het stilstaan bij een temperatuur van zes graden Celsius, doken wij Boembeke af, en ja “Boem !”. De Reifenmeister opnieuw plat!! Maar, dacht hij bij zichzelf, ze gaan mij geen derde keer liggen hebben, en hij toverde daar zowaar een reserve-buitenband uit zijn survival-kit. Hij heeft nochtans getwijfeld over een gans reservewiel maar dat liet hij dan toch maar in zijn achterzak zitten en hij deed het met de buitenband. Ondertussen werden onze strak afgetrainde torso’s almaar meer gegeseld door de even strakke en koude noordoosten wind. Peter, met zijn vetpercentage van 1%, heeft men naar het schijnt horen klappertanden tot op den arrivé in Oudenaarde.

Na de vervanging van Stevens leegloper, was het amper nog een dikke kilometer naar de voet van de Berendries. Luid aangemoedigd door gemeentewerkers die daar nog snel een afsluiting aan het improviseren waren en bijna in de verleiding om een warme choco te gaan drinken in de Stappers Alm, klommen wij toch maar door. Eens boven werd er gewacht op de iets tragere klimmers onder ons, en wanneer ik trots achterom keek naar de achterblijvers, bleken er geen meer te zijn, en bleek ik begot de laatste boven te zijn gekomen. Dat nemen we dan ook weer mee naar een volgende sessie met onze sportpsycholoog. Peter was blijkbaar als eerste boven en zette een tijd neer die zelfs Freddy Maertens zou doen blozen, moest hij anno nu de Berendries moeten beklimmen uiteraard.

De terugweg beloofde noordoostenwind vol op de freter maar aangezien er meer bergaf weer dan heen was, viel het al bij al nog mee. Een klein ludiek intermezzo van mijnentwege liet het tempo iets meer zakken en zorgde ervoor dat Peter en Dries iedere twintig meter achterom keken om te zien of iedereen er nog aanhing. In Aspelare zorgde een kleine, onnodige lus voor wat verwarring in de gelederen en in Denderhoutem misten we ook een afslag, waarna we al gauw weer op het juiste spoor zaten. Eens in Welle overschreden wij nog de houten fietsenbrug en daar liet Johans gps het even afweten en stuurde hem ei zo na de onherbergzame jungle van de Wellemeersen in. Nog net voor de scherpe klauwen van een grizzly hem konden verscheuren, sloot hij bij ons aan en slaakte een kreet van blijdschap in de fietstunnel aan de voormalige Gates-fabrieken.

Na de Berendries, bleek de Hogeweg een maat voor niets en zou ons inziens evengoed de Lageweg mogen heten. Zo ook met Patéberg in ons eigen Meldert. Hoewel, deze Meldertse puist deed de benen van Peter plots vollopen waardoor hij net voor de top stilviel en Bill in volle inspanning, zeven vloeken ontlokte. Dat zou achteraf bij zes warme en koude choco’s worden bijgelegd. Net toen we Meldert-dorp beklommen, vertrokken onze twee vip’s volledig “opgetaloord” naar hun bacchanaal in Oudenaarde. En wat bleek, geen van beiden droeg een plastrong! De snoodaards, en wij die dachten dat zij daarom geselecteerd waren. Als dit aan de oren van de president gaat komen, en dat zal het, zijt maar gerust, d’er zal een vlieg opzitten!

Van vliegen gesproken, wederom vlogen wij buiten in ons stamlokaal en moesten wij plaats nemen in de zaal ingevolge te veel wandelaars in ’t café, Maar gelukkig waren er nu geen scherpschutters hun pijlen door het zwerk aan het schieten. Dingen had trouwens een goeie dag, want met een glimlach liet hij zowaar Bill de microgolf bedienen, eigenlijk compleet onnodig want het warmtekanon stond in de zaal zodanig hard dat de choco vanzelf heet werd. Tussen pot en Orval werd er nog wat gespeculeerd over de koersuitslag later in de namiddag en naar het schijnt lag Erwin ondertussen al aan het infuus want uit goeie bron (de Scalle) vernamen wij dat hij volledig choco was. Hopelijk was het een warme…

Volgende week is het Parijs-Roubaix, maar gezien het geringe draagvlak onder de leden om een kassei-themarit te rijden, zal het een “gewone” rit worden. Hoewel, bij de WTC is een rit nooit gewoon. Tot volgende week.

El Churto (aka Il Magico Nero)