Op Paaszondag zou het gebeuren! Jawel, de groepsfoto van 2023 zat eraan te komen. Prachtig weer voorspeld, zon met een lichte nevel in de ochtend, iedereen op zijn paasbest, Hans nog eens opgetrommeld, Jo de lens van zijn kodak nog eens opgepoetst met Vitroclean, het zou nu gebeuren. U voelt hem echter al komen, inderdaad de groepsfoto werd wederom uitgesteld. U vraagt het zich als neutrale lezer wellicht af, hoe het komt dat het weer niet kon doorgaan ondanks de gunstige omstandigheden. Wel naar het schijnt was de mail ter bevestiging van het fotomoment nog maar pas verstuurd of Jo zijnen inbox puilde al onmiddellijk uit van dreigmails, smeekbedes, omkoopschandaalberichten en pogingen tot chantage van een aantal leden dat Paaszondag ergens ten velde in het buitenland doorbrengt, om de groepsfoto uit te stellen. Aangezien Jo nog wat moest bekomen van zijn kassei escapades op zaterdag en bijgevolg moreel niet zo sterk in zijn koersschoenen stond, heeft hij het dan maar weer afgeblazen.

De President had de bui al voelen hangen, en had bij de start dan maar een zoenoffer meegebracht voor eenieder van de aanwezigen. Hij had bij Ali-express een lading koersklakskes op de kop kunnen tikken waarop Wang Snee Wang Pang ons logo wilde drukken zonder enige meerkost! Over de juiste maat moest ook al niet getwijfeld worden want het waren
“wan saais fits aul”, die Chinezen kunnen dat nogal zeggen é. Er konden daar onmiddellijk tweeëntwintig klakskes worden uitgedeeld want zoveel leden waren er! Zion, de koersende schoonzoon van Kris DB, naast Jo onze andere kasseivreter, moest wat trainingskilometers inhalen na zijn hoogtestage en sloot ook aan samen met vriendin Yentl.

Jo nam dan toch maar een foto, gezien de ruime opkomst. Indien bij een volgende fotoshoot zijn filmrolleken tussen zijn wiel zou draaien hebben we dan toch nog de paasfoto achter de hand. De President luidde om 08:30 zijn paasklok en de C’kes mochten vertrekken. Wendy, Katrien en Yentl lieten zich chaperonneren door André en de Hansies, hetgeen klinkt als een billenkletsende Tirolerband mijn gedacht. Hansie De Bondt maakte trouwens zijn fietsdebuut van het seizoen, en zijn tube benensmeersel kwam goed van pas gezien de felle lentezon.

Kort na de C’s mocht de rest, bestaande uit zeventien man, ook aanzetten van ons opperhoofd. De rit zou richting Temse gaan en diende zich in de ochtendlijke nevel als een pareltje van parcoursbouwkunst aan, om maar eens een pluim op de parcoursbouwer van dienst zijn hoed te steken. In de fietsstraat in Buggenhout parallel aan de spoorlijn zat het licht zodanig goed dat menig gsm werd bovengehaald om schitterende kiekjes te nemen. Ook een drone in de persoon van Alexander zorgde voor foto’s vanuit vogelperspectief. Via Sint-Amands en Mariekerke ging het richting Branst waar de oproep van een officieel bevoegd wetsdienaar om op het kamerbrede fietspad te rijden gewoon carrément genegeerd werd door wel 14 WTC-leden, waaronder de President himself, die samen met de Scalle de eerste 20 kilometer van de rit op kop had gekropen. Het moet mij van het hart dat JS uit M bij A ook geheel plichtbewust het fietspad verkoos boven het gedrum in het peloton, hij begon zelfs spontaan te vertellen over de serie “1984” die hij gezien had. Waarschijnlijk speelde die serie op Vitaya of zo want bij mijn weten werd op Eén de serie “1985” uitgezonden.

In Weert ter hoogte van het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde werd een korte plasstop ingelast, het was wel degelijk een korte stop want de meeste van de wtc-leden vonden het kasteel van Marnix maar niks. Aan de brug over de Schelde in Temse hadden we wat verkeerd voorgesorteerd en moesten we borduurspringen om het fietspad naast de brug te bereiken. Hierbij raakten we wat verstrengeld met een andere ietwat inferieure wielerclub waarvan de vrouwen toch wel wat opvliegers hadden bij het aanschouwen van zoveel mannelijk testosteron. Al gauw lieten we Weert ver achter ons en verkenden wij het vooralsnog onbekende heuvelland boven Temse. Zowaar een openbaring dat daar een aantal heuvelruggen te beklimmen zijn terwijl de algemene perceptie toch is dat het biljartvlak is ten noorden van Temse. Eens het fietspad naast de expresweg voorbij, stuitten we daar plots over een solorijdende caravan die achterwaarts de straat overstak. Peter, volslagen in paniek, verstrengeld in de gedachte dat iemand de handrem niet had opgetrokken, zag even over het hoofd dat de eigenaar met de afstandbediening in de hand de sleurhut bestuurde terwijl de vrouw des huizes de dubbelasser voortduwde. Er zijn nog echte mannen blijkbaar…

Na onze korte ontmoeting met de caravaneigenaars, gaf de President het signaal dat de rappe mannen mochten vertrekken. Alex, Kris DB, Peter, Zion, JS uit M bij A en Jos schoten als een pijl uit een boog weg en lieten ons achter als versteende zoutpilaren. Na de duik naar Tielrode volgden we even een slingerend polderpad naast de Schelde net op het moment we van links een schel fluitsignaal hoorden. Eén van onze Tirolerhansies had op zijn alpenhoorn geblazen om ons er attent op te maken dat André plat was gereden. Johan maakte van het oponthoud gebruik om even van naderbij kennis te maken met Fonsken, de lokale dorpsidioot. Hij wist Johan te vertellen dat de dijkwerken allemaal met het water te maken hadden en wellicht ook met de waterstand van de Noordzee. We moesten Johan snel redden uit de hypnotiserende, bovennatuurlijke krachten van deze dorpszwanzer of hij zou ook nog besmet worden met een virale infectie en voor je het weet zou hij tijdens de rit dan Vlaamse schlagers beginnen zingen.

Na de passage van de Mirabrug reden wij in Hamme dwars door een rommelmarkt. Gelukkig voor Peter waren de A’s daar niet gepasseerd of we hadden hem daar weer van tussen het oudijzer kunnen rapen zoals hij ooit in Lede eens voorhad. Via de prachtige fietsostrade van Hamme naar Dendermonde een stuk jaagpad langsheen de Schelde bereikten wij de Ros Beiaardstad waar de straten meer putten bevatten dan het oppervlak van een volle maan. Via den Dries en de Blijstraat in Denderbelle ging het naar de Lange Root waar de wind eens niet volledig in het nadeel zat. En na de beklimming van de Rampelberg konden wij ons laten bollen, recht op het zonovergoten terras van Dingen en Dingrid. Voor de eerste maal op het seizoen konden wij eens buiten après-biken. De President was zodanig goedgemutst dat hij een halve meter hotelcake uit zijn overlevingstas diepte, de cake was in ieder geval minder overtijd dan de Jean zijn verhaal over de oorlogsfilm die ze ooit op 11 november in de zaal afspeelden. We hebben zijn avontuur al zo dikwijls gehoord dat we hem op den duur zouden beginnen geloven. Maar met 140 km en 4 Orval op zijn teller vergeven we hem met graagte zijn zesendertigste herhaling van zijn wintervertelling. Hij zou er trouwens nadien nog 60 kilometer aan breien.

Met een dikke portie vitamine D in het lijf en wat alcohol in het hoofd, vatten de meesten nog voor 13 uur de rit huiswaarts aan. Later op de dag zou Wout Van Aerts zegekansen volledig gefnuikt worden door een leegloper op Carrefour de l’Arbre en zou Matje nog maar eens een monument achter zijn naam zetten. Diepe rouw nestelde zich in de Vlaamse wielerharten dat onze chouchou de duimen moest leggen ingevolge een technisch mankement en Van Der Poel misschien wel uit de race had moeten worden genomen nadat hij Degenkolb de enthousiaste menigte had ingeduwd. Hopelijk wordt 2024 wel het jaar waarin Wout de grote monumenten mag bijschrijven op zijn ondertussen indrukwekkend palmares.

Welke rit wij volgende week aan onze zegelijst gaan mogen voegen, leest u dan wel weer in het verslag. Tot volgende week!

El Churto