Prachtig zomerweer, alle buitenlanders terug in de heimat, vaderdag, een parcours ontsproten aan het geniale brein van Bill, de perfecte ingrediënten om er een prachtige rit van te maken op deze zalige zondag. Vooreerst wil ik toch even een lans breken voor de klimaatridders onzer planeet want wij hebben aan den lijve ondervonden dat er zich wel degelijk eigenaardige verschijnselen voordoen op onze aardbol. Wij vertrokken gisterenmorgen om 05:00 uur in de Provence, dat ligt trouwens in Frankrijk, en het goot er water en het was amper 15 graden. Tien uur later stappen wij in ons aller Meldert uit de auto en…bam een loden hitte valt ons op het afgetrainde - bij de één al wat meer dan bij de ander - lijf. De omgekeerde wereld mijn gedacht!
Ook Jos en Johan hebben in de Dolomieten in Italië mogen ondervinden dat de goddelijke thermostaat serieus ontregeld is. IJskoude temperaturen en bakken regen waren hun deel, zodanig zelfs dat ze naar ’t schijnt elkaar survivalgewijs hebben moeten warm houden op de manier die Bear Grylls onderwijst. U moet achteraf maar eens opzoeken op You Tube hoe innig mooi deze opwarmingsmethode is.
Bij de start deze morgen een twintigtal leden aanwezig, dik ingesmeerd met zonnecrème en allerhande bio-en andere oliën. De C’s mochten het voortouw nemen en verbazingwekkend genoeg trokken er zich vier dames los uit de groep en zetten als eersten aan. André en Dirk beslisten geheel terecht om het eens bij A & B te proberen. Via de verharde kerkwegels onzer fraai dorp - trouwens een compleet atypische vertrekroute - kwamen wij op Kokerij uit. Vermoedelijk heeft JS uit M bij A deze coté van zijn woonplaats nog niet bezocht, want hij raakte daar onmiddellijk naast de klinkers van het fietspad, raakte nog net op tijd uit zijn klikpedalen en bleef wijdbeens ternauwernood staande, hierbij de doorgang van de achterkomers versperrend. Onmiddellijk werd hier een serieus gat geslagen, u moet dit figuurlijk nemen uiteraard. Maar op de Kammenkouter werden de C’kes bijgehaald, sloot iedereen aan en werd unaniem door de President beslist dat alles zou samen blijven voor de ganse rit. Eigenlijk had Kris DB dit eerder op de week gesuggereerd als voorbereiding op De Langste Rit van volgende week waar er ook samen zal worden gebleven. Alleen, de uitvinder van de samenrijding, lag deze zondag op apengapen met rugproblemen. Naar het schijnt had hij zich “overhoffen” aan de talrijke kant-en-klaar spagetti’s die hij in en om Meldert aan huis moest bezorgen. Wat een schoonvader lijden kan.
Bill, zoals gezegd de uitstippelaar dezer rit, is niet van ons kanten afkomstig naar het schijnt. Hij is eerder uit een streek in de Vlaanders waar ze enkel grote banen en steenwegen hebben waarop ze dan vollen bak gas geven met hun tweewieler. Met die DNA-afwijking in de genen was het natuurlijk niet verwonderlijk dat het tot op Den Briel in Buggenhout enkel en alleen over rechtdoor-rechtaan wegen ging. En eens in Sint-Amands mochten we eindelijk de Scheldedijk op. Alsof den Dender en de Schelde vanuit Dendermonde geen dijken heeft. De Dijkenrit noemen ze dat dan! Bill, uiteraard een grapje want van in Sint-Amands was het aangenaam fietsen langs het water met een verkoelende rivierbries op de freter. Alleen, hadden ook nog een tienduizend andere fietsers, wandelaars, vogelaars en andere groene jongens uitgerekend vandaag hetzelfde idee om langsheen het water te vertoeven. Als ge dan met een groep fietsers van een stuk of twintig kilometerslang de dijken volgt, is het bijna een mirakel te noemen dat er geen aanrijdingen of andere incidenten voorvielen. Een te assertieve wandelaar riep al eens iets verwensend in onze richting en een sporadisch fietsend, oud besje schrok zich wel eens een zonnehoedje als onze zwart-fluogele trein voorbij denderde.
Jimmy, in Spanje beter bekend als Chimenez, zette zich als vanouds weer op kop van de trein en hield het tempo strak maar ook weer niet té strak zodat de dames het tempo konden volgen. Eens in Temse scheidden Kristin, Wendy en Yentl zich af van de groep en beslisten via de andere kant van de Schelde terug te keren. Enkel Els zag het wel zitten om de 93 kilometer met de rest af te haspelen hierbij aan menig ander lid vragend :” Of ze het niet erg vonden dat ze mee reed.”. Uiteraard niet, ruimdenkend en vrouwvriendelijk als we zijn bij de WTC. Enkel Johan reageerde niet zo vriendelijk op de vraag van Els, maar dat bleek te wijten aan zijn hoogteziekte die hij opgelopen had tijdens zijn verblijf in de Dolomieten.
Eens we Temse voorbij waren, werd het gelukkig wat rustiger op de dijken. Maar Bill had nog een andere verrassing in petto : kasseien! En daar in de buurt van Ruisbroek, Branst, Windam liggen er nogal wat van die rotdingen na elkaar. Geert, net terug van een weekje zacht bollen op Provençaalse wegen, verslikte zich in zijn multigranen en fruit “barreken” en liet direct een gat vallen nog groter dan dat van Beyoncé! Gelukkig kon hij op zijn knechten rekenen om hem weer in het peloton te leiden. En meteen was daar een nieuwe strook met granietblokken, nochtans passeerden wij ondertussen menig prachtige herberg met prachtig terras en met al even prachtige namen zoals : St. Vadde, De Oude Poort, De Groene Long en de Mottige Klotenkassei, maar nu met zo een hitte hebben we de President niet gehoord zenne, om eens te stoppen en iets fris tot ons te nemen. Neen, liever van die lauwwarme sportdrank of verrijkt kraantjeswater binnen kappen. Maar kom, niemand is perfect, hoewel onze Grote Voorganger er niet ver af zit.
In Klein Willebroek hadden we toch wel eventjes een probleem van een serieuze ordegrootte want de brug waar we over moesten, was defect! Dat stond althans in grote letters op een bord voor de brug en de slagboom was ook nog eens naar beneden. Bedoeling was dat er 50 meter verder over de andere brug de oversteek zou worden gemaakt. En de helft van de WTC had dit ook zo begrepen. Wanneer deze helft al een tweetal minuten op de andere oever stond te wachten, stond de andere helft nog steeds voor de slagboom van de defecte brug te kijken als een koe naar een passerende trein. Precies of die brug zou zijn eigen zelven gaan repareren zijn, op een zondag dan nog wel! Hadden we niet op hen geroepen ze hadden er bij een volgende vaderkesdag nog gestaan! Aan onze kant, de goeie kant, stond trouwens een tank, vermoedelijk een Shermantank, dus geen mazouttank of petank, neen, een echte tank. En met voor deze tank onzen aller Yves, De Tank Van Meldert, zoals we hem voortaan zullen noemen. Zowaar een pracht van een metafoor! Had Poetin deze twee tanken samen gezien hij zou rap weg zijn met zijn legerken uit Oekraïne!
Nadat alles weer samen was gesmolten, door de hitte uiteraard, ging het in gestage draf Meldertwaarts. Ons Els gaf nog steeds geen krimp en nestelde zich in het spoor van man-en broerlief. In Imde mochten we ons nog eens vergapen aan het luxueuze domein van de lokale paardenmagnaat die onder andere de dochter van Bruce Springsteen en Bill Gates als vaste klant heeft op zijn manègeken. Hierna deden we nog Meise en Wolvertem aan waarna het via Merchtem en Opwijk huiswaarts ging. Bij iedereen begonnen ondertussen toch al wat hitteverschijnselen de kop op te steken zoals oververhitte voetzolen of zitkussens, bij sommigen zelfs tegelijkertijd! Onze Tank begon zelfs al luidop te hallucineren over een fris pilsken op het terras van Ingrid. En een kwartier later was zijn dagdroom al werkelijkheid en goot hij het ijsgekoelde gerstenat in zijn verhitte torso.
Even waren ingevolge de verbouwingen aan Ingrid, allez aan ’t café é, niet aan Ingrid zelf, onze wafels en andere suikerhoudende versnaperingen verdwenen. Nochtans had El Presidente eerder op de week de voorraad aangevuld. Maar ons aller barmoeder diepte de zak op uit de diepste krochten van Dingen zijn zaal en loste dat probleem ook weer vlotjes op. Kris DB had zich ondanks zijn afwezigheid tijdens de rit toch op het terras genesteld met nen dikken Orval voor zijn vaderdag en ter verdoving van zijn rugpijn. Het was hem gegund! Nog even werd het verhaal van het ontploft wiel en de Chinese inbreng binnen de WTC opgerakeld maar gezien mijn beroepsgeheim kan en mag ik daar niet verder over uitweiden. (en de webmaster kreeg zwijggeld)
Volgende week gaan we het Kasteel van Beloeil bestormen en gaan we op zoek naar de oorsprong van de Dender, de bron gelijk da ze zeggen. Het wordt dus een lange rit met ongetwijfeld heel veel avonturen en anekdotes. Maar die kan u nadien dan wel lezen in het verslag dat ik met Fred zijn Penne zal schrijven. Tot dan!