Dit weekend stonden er 2 ritten op het programma. Een officieuse op zaterdag en een officiële op zondag. Eerst naar de rit van zaterdag. Wendy, de wederhelft, van Kurt had zich op de valreep nog kunnen inschrijven voor een wedstrijd die georganiseerd werd door de stad Brussel met de internationale dag van de fiets als thema. Zij had nog enkele uren de tijd om een ontwerp in te dienen waarin de fiets en Brussel centraal stonden. Uit de losse pols schetste zij vliegensvlug een ontwerp op haar tablet en diende het in, zonder het ook maar te beseffen dat vanaf dan haar leven drastisch zou veranderen. Vlamingen, Brusselaars, Walen, Turken, Marokkanen, kortom de hele wereld kon zijn of haar stem uitbrengen. Groot was dan ook haar verbazing dat zij enkele weken nadien een grote bruine enveloppe, met het logo van Brussel erop, in haar brievenbus kreeg. Geen belastingen of boete, maar de mededeling dat haar ontwerp uit de vele inzendingen verkozen werd als beste. Haar ontwerp zou gedrukt op een t-shirt en aan heel de wereld getoond worden door niemand minder dan… Manneke Pis. Inderdaad die kleine snoodaard waar men van heinde en verre naartoe komt om hem te zien pissen. Ongegeneerd en in vol ornaat. Als een Chinees op de luchthaven in Zaventem niet kan aantonen dat hij geen foto heeft met Manneke Pis, wordt hij verbannen uit ons land.

Voor deze once-in-a-lifetime-ervaring deed Kurt dan ook een oproep om via vooral gravel en onverharde wegen naar Brussel te rijden. Een tochtje heen en terug van 50km. Een 8-tal leden waaronder Els, gaven present aan de zandsteen van Meldert. Via stoffige wegen, kleine single tracks en door bosjes her en der reden we Brussel binnen. Eens Brussel binnen viel het mij op dat er nog veel Vlaamse boerenzonen in onze hoofdstad lopen. Vlaamse boerenzonen die nogal gebruind waren door de vele uren die zij op het veld vertoeven.

Eens aan Manneke Pis moesten wij ons een weg banen door de vele toeristen, de ene al uitdagender gekleed dan de andere. Vele gidsen hadden dan ook een stok of paraplu mee met op het uiteinde een vlag van het land waar zij de toerist te woord stonden. Engelse-, Portugese-, Chinese- Italiaanse-,en Spaanse vlaggen waaiden rond ons heen. Een internationaal gezelschap van vaandelzwaaiers. Even dachten wij eraan om ons truitje van de club aan onze fietspomp te bevestigen en zo de aandacht van Wendy te kunnen trekken, maar timide zoals we zijn, hebben we dit plan dan toch niet ten uitvoering gebracht. Kurt had niet beter gedacht om naamkaartjes van Wendy mee te nemen om aan iedereen te bezorgen. Maar toen bleek dat hij er met zijn Engels en Frans niet kwam, heeft hij ze maar netjes terug in zijn achterzak gestoken. Achter ons stonden al enkele toeristen hun beklag te doen. There was a funny looking man, almost like Mario Bros, who was giving address-cards to people. Saying he knew the designer of Manneke Pis. I think he looks more like Ron Jeremy, the porno-king. Let’s get out of here!

Wendy zou op het stadhuis van Brussel onthaald worden, nationale en internationale pers te woord moeten staan, onder politiebegeleiding en vooraf gegaan door de fanfare Sint Cecilia Den Brusseleer, tot aan Manneke Pis gebracht worden waar haar ontwerp tentoon gesteld zou worden. En klokslag 12u hoorden we in de verte de fanfare aandraven. Blijkbaar speelden de muzikanten het Manneke Pis lied, maar Kris DB en ik hoorden er eerder het Ros Beiaard in. Hiel het derp van Deirremonne, stinkt nor kopvliesj godverdomme,…..En om plaats te maken in de smalle steegjes aan Manneke Pis, hadden ze niets beters gevonden om een heer een kar te laten voort duwen met daarop een replica van Manneke Pis. Inclusief een deftige waterstraal. Als je niet op tijd opzij ging, kreeg je een streep water op lijf en leden waarbij de besprenkeling met gewijd water te Scherpenheuvel in het niets viel. De heer die deze kar vooruit duwde had blijkbaar in de ochtend naar dezelfde hondentrimmer geweest dan zijn hond. Nen Brusseleir zou zeggen: “deime pee en zeinne kjeffer, zen precies nor dezelfde coiffeur geweest, a zoem moustache menne” Iets nadien werd het spandoek dat voor Manneke Pis hing opzij geschoven en stond hij daar in een truitje met het ontwerp van Wendy op de borst, helm op zijn hoofd en met naast hem een plooifiets. Het geduld van de vele toeristen en andere tisten werd dan ook beloond door een pisstraal van jewelste.

Kurt had deze rit al eens verkend en wist dat er iets verderop een gezellige, bruine kroeg was met de naam De Zon of was het Le Soleil? Onze fietsen tegen de gevel naast het terras geparkeerd en ne keer een pilsken drinken zeker? Met namen als Lady Paname, La Cantina Mas Fina, El Cubana, dacht ik eerst dat we in de Cubaanse wijk in Brussel waren beland. Toen de bevallige eigenares van de zaak naast het terras kwam informeren hoelang onze fietsen nog voor haar, toen nog gesloten vitrine, gingen staan, konden we haar gerust stellen dat de fietsen zeker gingen weg zijn nog voor haar winkel zou opengaan. En anders beloofde ik haar dat ik wel iets in haar winkel zou kopen. Lady Panama klinkt eerder als een snoepwinkel dan als een sigarenwinkel….en bij haar opmerking, binnen zonder kinderen, stelde ik mij toen nog geen vragen.

Net op het moment dat wij onze fietsen ter hand namen om te vertrekken, gaat het rolluik van haar winkel omhoog. Binnen zonder kinderen, kreeg plots een andere dimensie. Lady Paname was eigenlijk de Van Eyck voor vrouwen. Micro’s, massagestaven, thermossen en andere in fel gekleurde attributen om in het nachtkastje te liggen hebben, of om in één of andere schuif te steken, stonden mooi opgesteld in de vitrine. Wanneer jullie dit verslag gelezen hebben en een duimpje hebben gegeven, moeten jullie naar eens op internet, Lady Paname opzoeken en dan begrijpen jullie het wel. En op de tijd dat wij stonden te wachten aan Manneke Pis hoorden wij Manneke Pis in meerdere talen, maar Manneke Pis blijkt in alle talen Manneke Pis te zijn. Het aantal keren dat jullie Manneke Pis moeten lezen in dit verslag, zal ongeveer overeen komen met het aantal keren dat wij de naam, Manneke Pis, gehoord hebben….

De rit van zondag dan.

Doordat Buitenland op het programma stond, dachten veel leden dat zij een rit in het Buitenland moesten rijden. Enkele leden zaten samen op de Ventoux, enkele anderen in Nederland, sommige in Spanje, sommige nog in de kebabzaak op de grote markt van Aalst en dan mag ik ook onze Dolle Mietjes zeker niet vergeten. Namen worden omwille van de GDPR-wet niet doorgegeven.

Bij aanvang van een rit deponeer ik meestal nog vlug de versnaperingen in de garage bij Ingrid. Buiten een Honda Camino en een aanhangwagen is deze garage meestal leeg. Maar nu vlogen mij, bij het openen van de garagepoort, mij daar toch een zwerm bromvliegen rond de oren. Hier zou toch geen kadaver van één of ander dood dier liggen te rotten, schoot mij te binnen, maar wanneer de poort helemaal geopend was, zag ik dat er in het midden van de garage een toilet stond. Geen toonzaalmodel zoals in de Brico Plan-It of Hubo maar ééntje van het merk Dixie of Toi-Toi. Het café zal binnenkort een hele make-over ondergaan en blijkbaar waren de werkmannen nu de toiletten onder handen aan het nemen en moeten de klanten hun gevoeg doen in de garage. In de Dixie, in de garage, wel te verstaan.

Met 15 leden, zowel dames als heren stonden we aan de start van de Buitenlandse rit. Na wat onenigheid over lang-traag-samen, kort-traag-samen, lang-rap-apart, kort-rap-apart, lang-kort-apart-samen, besloot ik om toch maar eerst de C-ploeg te laten vertrekken en zij hun gewoonlijke 2-2-2- formatie te laten innemen en dan de rest van de groep onder de 2-2-2-1-formatie te laten vertrekken. Volgens Garmin connect zou de route maar 234 hoogtemeters tellen en door het tempo meteen de hoogte in te jagen werden alle pogingen om zich los te trekken meteen in de kiem gesmoord. Plaatsen als Breendonk, Ruisbroek, Wimtan, Hingene zijn streken die dicht aanleunen tegen idyllische plekken in het Buitenland. Op het rechte fietspad naast de Schelde vonden Alexander en Bill het eens tijd om hun benen eens te doen ontploffen. De tegenaanval van Alexander werd nog met grotere bravoure beantwoord dan de aanval van Bill. Stefano Di Longo gebaarde dat we ze maar moesten laten rijden, eens het water over, zou het volgens Stefano toch gedaan zijn. Via een kleine wegomlegging en niet bewaakte spooroverweg bereikten we dan toch Buitenland. Buiten de start aan Ingrid hadden beide groepen elkaar nog niet tegen gekomen. Tot dan. In een klein straatje stonden, volledig uit het niets, Katrien en Els te poseren aan het naambordje Buitenland. Beiden aan het gibberen met enkel binnenpretjes waar wij totaal geen weet van hadden. Op de vraag, hoe komt het dat zij hier alleen staan, kregen we daar een uitleg die het vermelden wel waard is. Blijkbaar hadden de C-ploeg ook voor een onbewaakte overweg gestaan. Een overweg die trouwens werd afgesloten door een blauw-wit politie lint. En aangezien geduld en omrijden niet aan deze twee dames besteed is, hadden zij het toch gewaagd om onder het lint te kruipen, de treinsporen over te steken en aan de andere kant van de overweg terug op de fiets te springen. Nog aan de grond genageld van zoveel lef en durf, stond de rest van de groep nog te twijfelen wat ze zouden doen. Maar toen plots de sirenes van de politiewagen, deze twee dames terug tot inkeer brachten zou de pret vlug over zijn. Zou….De agent in functie vroeg zich luidop af hoe het kwam dat er 2 leden van de club aan de ene kant van de spoorweg stonden en de andere 4 aan de overkant, antwoordde Els vliegensvlug en heel koeltjes dat zij diegene waren die gestopt waren voor het lint en dat de andere leden eronder gekropen waren en dat zij het nu wel heel erg zouden vinden moest er een proces verbaal uitgeschreven worden waarbij zij twee in gebreken werden gesteld. Ondertussen hadden de andere leden het tafereel aanschouwt en kozen zij eieren voor hun geld en namen zij de biezen voor er nog een andere patrouille op hen werd afgestuurd. Ze zouden elkaar immers wel terugvonden via de live-tracking op WhatsApp.

Na dit intermetzo vonden Kris DB en Ben dat we de verloren tijd moesten inhalen en zetten zich bijgevolg op kop aan een verschroeiend tempo. Het was scharten om in het wiel te blijven. Buigen of breken en net op het moment dat bij mij het vet van de soep was en ik tegen Alexander zei dat hij de rest van de groep moest bevelen om door te rijden en dat ikzelf met Pascal en Yves wel zouden afkomen, zat de beurt van Kris DB en Ben erop en stokte het tempo zodat we terug konden aansluiten. En wanneer Pascal dan zich nog eens doodleuk op kop ging zetten, kom ik niet anders dan mijn makker van de laatste rij bijstaan in onze laatste stuiptrekkingen. We zullen nog kop doen tot aan de Plezanten Hof en dan zit ons werk erop, zei het met een glimlach. Maar ons tempo moest toch voldoende hoog gelegen hebben want niemand probeerde nog over te nemen en het werd heel stilletjes achter ons. Eens de verkeerslichten voorbij op de scheiding van Opwijk en Baardegem lieten wij ons uitzakken en gaven onze bestelling van Ingrid al door. Kwestie van straks niet te lang te moeten wachten op onze drank. Toen we de Europastraat naar beneden reden, merkten we Ben op ter hoogte van het frituur. Zijn fiets ondersteboven en hij trekkend en sleurend aan zijn fietsketting. Door de hoge snelheid op de vluchtheuvel aan het frituur was zijn ketting een eigen leven gaan leiden en had deze besloten om er de brui aan te geven. Zijn voorderailleur en achterderailleur waren nog net niet van plaats gewisseld.

De rit van 83 kilometer werden afgelegd aan een gemiddelde van 29km/h!! Men zou voor minder een keizeken meer eten.

Oh ja, nog bijna vergeten. Bij sommige verslagen en mails begint Jo steevast met de woorden, sportvrienden en Didier. Nu vraagt iedereen en niemand zich af wie die Didier eigenlijk is. Maar wie zijn wij om Jo zijn denkbeeldige vriend af te nemen? Alleen deze Didier heeft vanaf nu een gedaante. Op de kleine wegen die we vandaag bereden hadden, kwamen we plots een bestuurder tegen die met een opgefokte Benidorm basterd op de baan was. Hoffelijk en attent, duwde Kris DB zijn sirene in om de man attent te maken dat we er aan kwamen. Eens de laatste man voorbij, duwde Didier ook het gaspedaal van zijn karretje in en volgde ons gedwee tot in Meldert. De Benidorm Bastard….

Tot volgende week,

De PDG van de WTC.