Op zaterdag won de Remkogel van Schepdaal voor de derde maar de Classica San Sebastian, ook op zaterdag reed Lotte Kopecky een dijk van een bergrit in de Tour Des Femmes, binnen twee weken gaat Melderts trots, Gil Gelders uitpakken in Glasgow op het WK voor beloften én bovendien én daarenboven is het Pikkeling in Meldert! Genoeg redenen dus om zelf nog eens een klassieker met wat hoogtemeters op het programma te zetten. Wederom rekening houdende met de wind, er werd nog maar eens 5 beaufort uit het zuidwesten voorspeld, viel de keuze op de Congoberg. Vooraleer u afhaakt, omdat u denkt van :”Lap, hij is daar weer met zijne Congoberg!”, kan ik u nu al verklappen dat we er wel langs een heel speciale kant zijn opgereden. Daarover straks meer.
Het spreekt voor zich dat menig lid van de WTC de Pikkeling beschouwt als ideaal terrein om een bergetappe naar de Congoberg voor te bereiden. Sommigen hun lever raakte echter na een tweedaags dieet van spek met eieren, ovenkoeken met smout, spek, kopvlees, pensen of vlaai, weggespoeld door menig pilsken of zwaarder bier, zo ontregeld dat ze al werden opgebeld door foie-gras boeren om hun lever ten behoeve van de wetenschap weg te schenken. Yves beloofde om zondag aan de start te staan maar zou zich naar het schijnt hebben verslikt in een te hard gebakken korst van een ovenkoek terwijl hij daarbij ook nog eens twee pinten tegelijk binnenkapte. Ja, soms zijt ge beter dat ge uw goei benen spaart tot in de laatste rechte lijn. Vermoedelijk lag Yves dus op zondagmorgen nog ergens in het hooi met de één of andere wilde boerendochter, want aan Ingrids café daagde hij niet op.
Maar zestien man sterk, correctie, vijftien man en Wendy sterk, was het ondanks de verlofperiode en de aangekondigde buien toch nog een aanzienlijke opkomst. Wendy zou met André de korte rit rijden, die ook de Congoberg aansneed doch waarbij de terugweg langs het jaagpad langsheen de Dender was uitgetekend. Gelukkig voor Wendy waren er geen Spar-winkels op het parcours want André zou er anders misschien hebben afgesproken met zijn talrijke wandelvrienden. Voor wie het nog niet zou weten of gezien hebben, André is aan het trainen voor de Dodentocht en gaat vaak na het fietsen nog een wandeling doen met andere actieve actievelingen, waarmee hij meestal afspreekt aan de Spar in Asse. Wie ook eens wil meewandelen, neem gerust contact op met André en zijn ongetwijfeld gezellige bende. Voila, een beetje publiciteit voor initiatieven van medeleden kan nooit kwaad.
Om klokslag 08:30 uur schalde de luide stem van de President over het slaperige dorpsplein en riep hij de A’s op om te vertrekken. Niemand bougeerde echter, een beetje zoals in de Ronde van Frankrijk voor vrouwen toen er iedere dag één renster op kop reed en in het peloton ook niemand bougeerde en er achter reed. Een drietal keer misrekende het peloton zich grandioos en reed de eenzame vluchtster als eerste over de streep. Moest het bij de mannen driemaal voorvallen op een rittenkoers van een week, de pers schreeuwde moord en brand. Bij de vrouwen echter, in notabene dé belangrijkste koersweek van het jaar, lijkt dat allemaal normaal want ja, zij zitten nog in volle ontwikkelingsfase en betalen nog leergeld. Pardon? Het zijn ondertussen toch ook profs, met ploegleiders die zelf renner of renster zijn geweest en ze beschikken bovendien ook over oortjes. Welke aanvaardbare reden kan er dan worden gegeven dat het peloton het gat op één vluchter niet dichtkrijgt, en dan dat maal drie! Alleen bij de Belgische Julie De Wilde lukte het wel en werd het schaap op vijftig meter voor de streep geremonteerd, dankzij Lotte Kopecky dan nog wel. Lotte zou trouwens beter haar naam laten veranderen in Wout naar die andere Vlaamse klasbak, want zij rijdt daar in Frankrijk wel op een torenhoog niveau in tegenstelling tot menig vrouwelijke concullega. Oké, Churto, ge hebt uw punt gemaakt, even diep inademen, rustig worden en over naar de orde van de zondag.
Met A en B samen werd er koers gezet naar het zuidwesten met een strakke wind die van meet af aan op de kop blies. Jos en Steven, beiden met een nooit eerder gezien vormpeil, menden de groep. Alleen, als Jos een bergop op moet, rijdt hij hetzelfde tempo als op het vlakke of versnelt hij er nog eens bij. Bijgevolg werd er al van in de Broekstraat op menig “asem getorren”, was er hier en daar al eens een overkoeksken dat in de “sense-unique” in de verkeerde richting terug naar boven reed, en werd er al eens een tik met een dorsvlegel uitgedeeld. Als dat de ganse rit zo zou zijn, zou er in de namiddag geen acte-de-presence meer inzitten op de Pikkeling, maar zou het zetelhangen voor gevorderden worden. Als de Jos dan op een kruispunt ook nog tot tweemaal toe riep :”Auto van links!!!!”, en toch nog zelf over reed, vonden Kris DB en Stefano Di Longo het meer dan welletjes. Jos zou later op de terugweg nog eens aan kop komen met Sven en wederom werd de achterdeur wagenwijd opengezet. Op kop rijden van een groep is niet zo simpel als het lijkt trouwens, vraag dat maar eens aan Tim De Clercq, aka El Tractor, geen familie van El Churto by the way, hetgeen Engels is voor “Bij de weg”.
Op de heenweg, volgde de ene “ah” de andere “oh” op, zo was iedereen onder de indruk van het prachtige Vlaamse landschap waar we doorheen fietsten. Af en toe werden de groene, glooiende weiden beroerd door een zonnestraal en warmde tegelijk ook onze Pikkelingbenen op. Aan Berchembos, kwam er al een eerste grote scheur in de groep maar aan de Ninovesteenweg in Neigem werd er gewacht en kwam de groep weer samen. Net voor de rotkassei die ons lag te wachten. Geert die op zaterdagavond samen met ondergetekende nog oreerde :”Meiren trek ‘k ’t allemaul in stikken vaniejen!”, zakte op de kassei door het peloton als een warm plekmes door een bloksken goei boter. Als Geert nog maar het woord kassei hoort, begint hij al spontaan te bibberen als rijdt hij op Carrefour de L’Arbre op een fiets zonder banden. Gelukkig was de kasseistrook nog vrij kort en al gauw kon hij weer aansluiten en zou hij later zijn Provençaalse benen nog kunnen etaleren.
Via het voetbalplein van Eendracht Winnik, die naam komt trouwens van hun blinde en tevens dove spits die in de jaren dertig bij de club furore maakte. Na de match vroeg hij steevast :” Win ik?”. En bijgevolg heeft de club de naam als ware het een trofee, behouden. Na de terreinen van deze geschiedenisrijke club, slingerden we door een prachtige groene vallei en moesten we nogmaals een de Ninovesteenweg over en sneden in Galmaarden de Kasteelstraat aan. Deze prachtige, kronkelende en zacht stijgende asfaltweg was één van de hoogtepunten van de rit. Op het einde nog één keer de Ninovesteenweg over en daar lag de Hulststraat al. Eveneens een mooie slingerende asfaltweg die ons op de flank van de Congoberg bracht waar boerenpaarden zich te goed deden aan het malse gras. Maar op het einde, in het bos ging de asfaltweg voor honderd meter over in een onverhard bospad. De plassen van de slagregens uit de voorbije weken waren gelukkig nog makkelijk te vermijden en eens door het bos, lag daar de top van de machtige Congoberg. Even moesten we de Scalle verduidelijken dat Congo niet in Zellik ligt. De menselijke geest begint rare kronkels te maken als hij op grote hoogte zit en op zaterdagavond gevoed werd met bruiswaterkes!
Na de lange afdaling werd nog even het centrum van Galmaarden aangedaan, dat door Sven abusievelijk werd verward met Herzele, vermoedelijk even een opstoot van één of ander vrouwelijk oriënteringshormoon. Vervolgens ging het via Waarbeke en de Bovenkasseide, maar dan in dalende lijn naar de oevers van de Dender in Zandbergen. En vanaf hier zat de wind lekker in de rug en werden de volgende hellingen al heel wat sneller aangesneden. Dirk die de voorbije nacht ook een Pikkelingvirusken moet hebben opgelopen kreeg het lood in de benen, en besliste om op eigen tempo binnen te rijden samen met Kris Lelie, De President en Johan. De rest zette koers naar de flanken van de Pogio van Sint-Antelinks en eens de top gerond, werd er plots wat gedruppel waargenomen, net toen JS uit M bij A zei dat we net voor of net na de bui zouden arriveren. Niet dus. Ter hoogte van de Buysemolen gingen de hemelsluizen open en eens in Aaigem werden er nog wat kubieke meters water meer over onze al doorregende lijven gekapt. Met drie beslisten we van de regenjacks aan te trekken, hetgeen al rijkelijk te laat was, maar toch wat bescherming bood tegen de striemende wind en regen. De boerenmodder en koeienkak op de landwegen deed ons de lippen stijf op elkaar houden. Liever een koizeken en een salamiken op het terras, dan een brok verteerd gras uit een koeienhol in het keelgat.
Op de geaccidenteerde Gotegem liepen de troepen weer samen en ging het over Ede en Nieuwerkerken naar Aalst. Ondertussen was de vlaag reeds richting Brussel en priemde de zon er al wat door. Op de Affligemdreef, begon Geert effectief alles in stukken vaneen te trekken en verdachten wij hem ervan een elektromotor in zijn nieuwe racebolide te hebben laten bouwen. Flandriens als we zijn, kropen wij bij aankomst niet dicht bij Ingrids stoof maar vleiden ons neer op het terras dat na een tiental minuten zonovergoten was. Bill en Els vervoegden ons nog en de seining voor de vermiste President en Dirk kon uiteindelijk ook worden teniet gedaan. Ook Alain Remue kon nog net op het nippertje worden afgezegd. Wij waren al aan onze derde consumptie toe als El Presidente de koer opdraaide. Dirk was blijkbaar tot tweemaal toe plat gevallen op het meest vettige stuk van het parcours tijdens de hardste regenbui. Een ongeluk komt nooit alleen!
Tussen pot en pint werden daarna nog wat reisbestemmingen geanalyseerd en bleek Ibiza toch wel wat troeven te hebben. Ondanks een slechte reputatie op vlak van relationele trouw, zijn het weer, de cultuur, de natuur en het eten toch wel positieve argumenten om er een reis heen te boeken. Bill en Els verkiezen echter blijkbaar een trip naar de Zugspitze, Zuigspits in het Nederlands en Jo gaat in het vochtige Glasgow Gil Gelders een hart onder de riem steken tijdens het WK! De WTC zendt zijn zonen en dochters uit en hopelijk komen zij behouden terug met straffe verhalen die onze après-ritten ongetwijfeld zullen opluisteren.
Tot volgende week!
El Churto