Op de dag dat Tim Merlier zijn derde eindzege binnenhaalde in de Giro D’Italia en onze Tadej met weelderige haarpluk (waar sommige onder ons enkel maar jaloers kunnen op zijn) zich tot eindwinnaar kroonde zag het er in het WTC-batillion in de ochtend een pak minder rooskleurig uit.
Omstreeks 8 uur in de ochtend sijpelden de eerste annulaties binnen, weemoed over de langdurige herfst, knie-problemen, covid-recup, zelfs enige lepra-symptomen werden gemeld van mensen die veronderstellen dat ze toch enige vorm van bruistablet in zich hebben. De klaagmier was er niets tegen. Het was me al snel duidelijk dat er niet veel lotgenoten aan de start zouden staan.
Om 8u30 stonden er een 8-tal moedige strijders gehuldigd in de regenjas klaar om de rit met nodige hoogtemeters aan te vatten en met de waangedachte dat de meeste regenval wel achter de rug zou zijn. Gezien de magere opkomst stelde Bill, die we verder in de verslag Boris zullen noemen, voor om in 1 groep te rijden, wat wel een hele uitdaging was gezien het uitgestippelde parcours met de nodige hoogtemeters, slingeren en zwaaien, steentjes en modder (en laten we het op modder houden).
Na enkele 10-tallen kilometers muisden Peter en Boris ervandoor, ze hadden er genoeg van en lieten de andere moedige stervelingen achter met het C-peleton. Niet getreurd, we werden perfect naar de eindmeet gegidst met de nodige instructies (steile beklimming – klein verzet), pep-talk en leuke wist-je datjes door Jos, Steven en Franky. Er waren zelfs leden voorzien van de nodige zonne-crème om mogelijke opklaringen op te vangen, een WTC-er is, zoals jullie wetenop alles voorbereid.
De Appelboomstraat werd vlot verteerd, het Kasteel van Gaasbeek en de impressionante wegverzakking in Pamel (waar ik later attent werd opgemaakt) zagen we netjes passeren. Historische en streekgebonden weetjes zullen we houden voor onze eigen expert blogwriter zijn volgend verslag (die er week op week in slaagt om ons wat streekgebonden geschiedenis, cultuur en woordspelingen bij te brengen).
Aangezien sommige onder ons de korte rit en andere onder ons de lange rit op hun gps’ke hadden staan was er enige verwarring bij het links afslaan. Ik ging aan het slippen en slaagde erin om op meesterlijke wijze mijn fiets onder controle te houden. Persoonlijk kwam ik er met een ervaring rijker en wat overwinningsangst vanaf, graag had ik wel de harstlaggegevens van onze PDG even onder de loep genomen. Sorry Franky 😊 !
Hoe langer de rit vorderde, waanden wij ons al tussen de geur van gebakken kippetjes, BBQ en warme hapjes. Meermaals werd er gehoopt dat Boris en Peter hun voorsprong hadden genomen om wat warme hapjes voor de andere leden te voorzien.
Op enkele honderden meters van de eindstreep kon ons Katrien het niet hebben en vond het nodig om ook aan de parking van Meldert Vijver nog een slippertje te maken, ze kon dan gauw even aantonen dat ze ook de titel stuntvrouw en klimmer van de dag op haar palmares magspelden. 😉
Veilig en wel aangekomen, smakkend naar een krokant gefrituurd hapje op het zonovergoten terras zat Dingen ons op te wachten in Club Brugge uniform die later op de dag kampioen zouden spelen, samen met Jo die al 2 weken op rij bruistablet-symptomen vertoond en Kris en Pascal beide met geldig doktersbriefje ons op te wachten. Peter en Boris waren nergens te bespeuren (dus ook geen gefrituurde hapjes), Boris had zelf nog wat extra kilometers gedaan, ... de snodaard!
We besmeurden met onze modderpakken het perfect gepoetste meubilair van Ingrid, kregen een zak vers gevulde koeken voorgeschoteld (op onze PDG kunt ge rekenen), en een half jatteke kaffee maakte van onze zondagochtend toch wel een heroïsche ochtend waar we de rest van de week nog kunnen over napraten !
Tot volgende week,
El Ro (de El Churto van den Aldi) 😊