Een weekje voor de verkiezingen deed de President nog een charme-offensief om een absolute meerderheid aan stemmen binnen te halen. Net voor het weekend en de zondagrit bezorgde hij alle achterstallige wieleruitrustingstukken bij de eerder misdeelde leden. Of dit genoeg zou zijn om een klinkende overwinning veilig te stellen zou de nabije toekomst moeten uitwijzen. De opposite was namelijk al weken bezig om de schijnwerper naar zichzelf te draaien. Zo werden er al een paar pareltjes van ritten door hen afgeleverd en deed Els vorige week ook nog een meesterzet door een feilloos ritverslag af te leveren nadat een paar tere zieltjes, wiejke tingels in de volksmond, het lieten afweten ingevolge de zoveelste waterige zondag. Of zij volgende week daarmee het besmeurde laken naar zich zullen toetrekken dat valt nog af te wachten.
Maar eerst moest er nog eens gefietst worden, nietwaar. Alle weervoorspellers waren het voor één keer eens met elkaar, het zou droog worden! De zonnecrème werd bovengehaald, het beenhaar werd in de plooi gelegd, en de kuiten werden nog van een extra laag balsem voorzien. Maar we konden toch maar heel voorzichtig victorie kraaien want de zon zou zich amper laten zien. Deze kleine tegenslag werd met de mantel der wtc-liefde bedekt en alle aanwezigen aan de start waren al meer dan content dat het eens droog zou blijven.
De C’kes, bestonden deze zondag slechts uit Els en André. Uit geautomatiseerde, virtuele sportdatabanken bleek echter achteraf dat ook Kristin, Wendy en Tiffany de fiets hadden boven gehaald en geheel op zichzelf en alleen, ook met drie waren gaan rondcruisen. Uiteraard doet in een maatschappij waar WOKE de nieuwe norm wordt, iedereen wat hij wil en wordt dit ook ten zeerste geaccepteerd en geapprecieerd. Ze kunnen er maar deugd van gehad hebben. De A&B rangen waren echter wat rijkelijker gevuld. Met dertien werd er op pad getrokken richting Temse. Aanvankelijk werd er echter wat getalmd, want trouwe getrouwe, Peter, stond niet aan de start. Had hij zich overslapen, zat hij vast in het ondergelopen deel van zijnen hof of was hij al gevallen alvorens vertrokken zijnde geweest? Neen, niets van dat alles, hij was gewoon het uur wat uit het oog verloren en wanneer hij nog op zijn gemak zat en de kerkklok half negen hoorde slaan, besefte hij dat hij de achtervolging zou moeten inzetten. Nog een laatste veeg met het laatste papier, de koersbroek met een zeker gevoel van risico vliegensvlug opgetrokken, sprong hij al vanop twee meter op zijn carbonnen ros, gaf zijn prijsbeest de sporen en stoof er vanonder nog zwaaiend naar eega en kroost. Al gauw beende hij de rest bij en schuwde hij nadien ook het kopwerk niet. Dat noemen ze nu goed zitten sè!
Met een strakke tegenwind vanuit het noorden werd er koers gezet naar Temse. Ondergetekende had nog eens een rit uit het archief opgediept en hier en daar werd er wat aan geschaafd om wat lastige passages weg te werken. Via Nijverseel ging het naar Lebbeke, en zo naar Buggenhout waar Kris DB nog eens ondervond dat oldskool remblokjes niet de remkracht van schijfremmen hebben. Toen een motorfiets van rechts kwam en Kris nogal bruusk moest remmen, stond hij pas stil nadat ook de rest hun hart even had stilgestaan omdat hij zo laat leek in te remmen. Maar geen nood, zijn ouwe getrouwe Isaac stond nog tijdig pal. Via landelijke wegen ging het daarna naar Bornem en Mariekerke en voor we wisten zaten we in het mooie Branst en daarna in het nog mooiere Weert. Oké, we passeerden hier in het verleden wel al meermaals, maar de kronkelende weg langs kasteel van Marnix Van Aldegonde leent zich dan ook tot toeristisch cruisen per fiets. Nadat Marnix trouwens van armoede moest verhuizen uit zijn kasteel opende hij in Mespelare op het dorp een wel zeer lekker restaurantje met als vrome naam :”Sint-Aldegonde”, maar dit geheel terzijde, ge weet nooit dat we daarmee een nieuwe sponsordeal kunnen sluiten met Marnix.
Eens we Weert uit waren, kruisten we de Scheldebrug in Temse waarna wij het centrum links lieten liggen en er rechts in een grote bocht rond reden. Even moesten we zowaar klimmen om uit de Scheldevallei te raken, recht naar de Wase akkers. Bill, bijna even historisch onderlegd als Bart De Wever, wist te vertellen dat het Waasland gekenmerkt wordt door zijn bolle akkers want in het verleden werden de boeren aangeraden hun vruchtbare grond naar het midden van hun akkers op te hogen zodat het overtollige water naar de omliggende sloten zou kunnen afvloeien. Ja, den Bill, belezen is hij zo niet, maar hij onthoudt alles wel makkelijk, en als hij ons iets wijsmaakt is ook niemand van ons bij machte om zijn beweringen te weerleggen. Onze President zal het niet makkelijk hebben tegen deze erudiete en eloquente oppositieleider die lucht kan bakken zoals ze een Wagyu-steak bakken in een twee-sterren restaurant!
Na een korte plaspauze, wederom een initiatief van de Lech Waleza van de WTC bleek dat er toch wel een aantal getrouwen waren die de gas wat meer wilden open trekken. In de afdaling naar de Gewestweg, scheurde het dan ook in twee stukken, de schifting werd dan ook goedgekeurd door El Presidente himself. Op het fietspad naast de Gewestweg werd de snelheid opgevoerd naar 36 km/h maar aan de eerste verkeerslichten waar we deze drukke verkeersader moesten kruisen, was het zodanig lang rood voor de fietsers dat we allen weer herenigd werden en de volgende kilometers aanvankelijk samen aflegden. De Jos had vermoedelijk twee pillekes genomen ’s ochtends en kreeg alle overdosis-symptomen waar anders JS uit M bij A blijkt aan te lijden. Deze laatstgenoemde nestelde zich echter gehuldigd in stilzwijgen in de buik van het peloton en werkte mogelijk ook aan een geheim charme-offensief. De figuurlijke rekker waarmee Jos de rest op sleeptouw nam, bleek niet straf genoeg want hij rekte alsmaar meer uit en een geluk dat hij niet volledig los schoot of hij zou afgevuurd worden als een fusée op een Chinees Nieuwjaarsfeest druk bijgewoond door Filip De Winter en andere Vlaamse Behangers. Jos werd een aantal keer aan de oren getrokken en nestelde zich dan ook maar terug in de achterhoede. Eens in Dendermonde werden we nog gehinderd door een lokale afdeling van de Okra per fiets, voorzien van padel raketten om het kruisend verkeer tegen te houden en fluitjes om de komst van deze bende “hellraisers” aan te kondigen. We waren deze kranige knarren nog maar net voorbij of we zaten op het parcours van de Forten Triathlon. Een geluk voor de talrijke deelnemers dat wij ons daar niet inschreven of, er zouden er daar menige met het schaamrood hun rondje zwemmen-fietsen-lopen hebben afgesloten.
Iets verderop werd een korte fotoshoot ingelast en moesten we op de foto met Pros Beiaard, de gorilla van Dendermonde. Een lokale schone bood haar diensten geheel vrijblijvend aan en wilde maar al te graag onze atletische lichamen vastleggen op de gevoelige plaat. Dat ze wat uit haar lood bleek te zijn geslagen door het aanschouwen van zo veel fijne vleeswaren, bleek achteraf uit haar abominabele cadrage van de foto. Maar vriendelijk was ze wel. Eens we Denderbelle voorbij waren en van Lebbeke richting Wieze reden, was het moment daar, op het verse asfalt werd de snelheid alsmaar opgevoerd en werd er met de 42 geflirt. Opnieuw scheurde de groep in stukken en de kopbeurt van den Bill op de Lange Root was meer dan krachtdadig te noemen, op Eerdegem moest hij zijn krachtinspanning echter bekopen en schoof zowaar Geert mee naar voor. Waar hij in de voorgaande maanden al eens last had van de lucht en andere wegen was er nu niks meer van te merken. Met een ultieme jump gaf hij de rest voor aankomst nog het nakijken. Dat de kopgroep niet het volledige parcours volgde en de Parijsstraat links liet liggen, zullen we maar door de vingers zien, hoewel, die Meldertse inwoners hebben evenveel recht om onze flitsende stoet eens zien voor bij te denderen. Belangrijker dan de snelheid waarmee werd gearriveerd was het feit dat iedereen binnen raakte zonder kleerscheuren.
Ook Els en André arriveerden kort na de A & B’s met om en bij de tien kilometer minder op de teller. Ingrid en Dingen zagen er zowaar tien jaar jonger uit na een wellness-kuur in de De Wevers Stede tijdens de voorbije week. Vermoedelijk volgde Dingen ook een assertiviteitstraining want toen er om choco en koffie werd gevraagd, weigerde hij dit te serveren en moest dat in ’t café maar gevraagd worden. Dat Jo opperde dat Ruffin in zijn leven vermoedelijk op plaatsen had gezeten waar wij niet zouden willen zitten, hebben we maar niet dieper uitgespit, we moesten namelijk nog gaan eten.
Voor volgende week opperde Bill dat hij al een rit had voorzien naar de Berendries, maar of dit hem zal helpen verkozen te worden of net in het omgekeerde effect zal resulteren, zullen we pas over een week weten. Misschien dat er menig onder ons eerder een rit naar de Kleinen Beer zouden verkiezen dan naar de Berendries te vlammen, maar dat zal Dries en de andere Moorselse beren worst wezen.
Come and see next week!
El Churto