Vorige week hadden we eens getest hoe de artificiële intelligentie een verslag zou schrijven over een zondags ritje van onze club. Het moet gezegd, het resultaat was nog behoorlijk te pruimen. Maar kan Chat WTC ooit de plaats innemen van onze gerenommeerde blogger El Churto of van de vrouwelijke ad-interim blogster El Ro? Kan de AI het snot proeven van zijn voorligger, vloeken wanneer er vooraan niet luid geroepen word omdat er zich putten in het wegdek bevinden, krampen voelen opkomen van aan de kleine teen tot geschoren balzak, roepen en tieren op zondagse snelheidsduivels die ons rakelings voorbij scheuren of zelfs commentaar geven op snelheidsduivels binnen ons peloton? Ik dacht het niet! Peloton, nog zo een woord waar we tegenwoordig moeten mee opletten. Blijkbaar heeft één of ander Amerikaans bedrijf hier een patent op genomen en moeten bijgevolg grote of kleine organisaties een ferme schadevergoeding betalen en van naam veranderen. Gelukkig noemt ons clubken niet, Le Peloton de cent kilo’s of Het Fietsridders- Peloton of Het Faluintjes Peloton maar kortweg, De Faluintjes.

Dus we laten chat gpt dienen waarvoor het ontworpen is en schrijven zelf een verslag. Wanneer we op vrijdagavond met een kleine delegatie afzakten naar onze stamkroeg om de 60ste verjaardag van onze favoriete ba(a)rmoeder Ingrid te vieren, konden we niet weten dat we op zondagochtend hiervan nog restanten zouden terugvinden. Wanneer vaste tooghangers die op vrijdagavond enkel vloeibaar voedsel tot zich nemen, plotseling pasta met bolognaisesaus, paars-witte eclairs, witte- en zwarte pensen en gebakken balletjes voorgeschoteld krijgen, moet zelfs de best getrainde maag al eens, gemoedwillig of niet, geledigd worden. De opgedroogde kringen op het trottoir verraadden dat de persoon in kwestie net op tijd de zaak had kunnen verlaten om zijn gevoeg te doen. Sporenonderzoek moet nog naar de man of vrouw of x leiden, al hebben we een klein vermoeden wie er over zijn tong heeft gekakt.

Met 13 leden stonden we dus op het besmeurde voetpad aan Ingrid om de rit richting Sint-Lievens-Essene aan te vangen. Het ééne lid al met wat meer zin dan de andere. Waar de rit ons alvast niet ging heen brengen, was Werchter. Daar ging trouwens het jaarlijkse rockfestival door van Herman Schuermans. Wat ooit in 1974 doorging in de chirolokalen van Werchter met als hoofdact Raymond van het Groenewoud is uitgegroeid tot een 4-daags festival met honderden artiesten verspreid over verschillende podia. Ook Kris DB liet zich verleiden om op donderdag hier een bezoekje aan te brengen, en tot zijn grote schande ondervond hij hiervan op zondag nog de naweeën. De tijd waarbij we drie nachten na elkaar konden uitgaan en recupereren op 1 nacht, ligt al lang achter ons. Tegenwoordig moet men na één nacht op de lappen gaan, al 3 nachten incalculeren om terug onder de mensen te komen.

Om toch in de feestelijke sfeer te blijven, had de parcoursbouwer een rit uitgestippeld richting Sint-Lievens-Essene. En wie tussen 1965 en 1985 geboren is, denkt bij het horen van Sint-Lievens-Essene meteen aan de megadiscotheek De Witte Hoeve. Waar parkeerwachter Pierre de tractoren zo kon laten parkeren dat er geen enkel sportauto meer tussen kon, waar men om 22u00 al in de kuskesdans stond te dansen op de Lambada, waar je wist dat na de drie smakkerds tijdens de paringsdans meteen overging naar een paar slows. Slow-time, sexy-time en waar je wist dat je om twee uur ’s nachts nog een stokbrood kon eten met friet, hamburger en andalouse. Een mitraillette da ze zeggen. De Witte Hoeve, nostalgie ten top. Ik zou er nog uren kunnen over vertellen en zoals Jean zou zeggen: ge kunt er boeken over schrijven, enkel mogen deze boeken niet door iedereen gelezen worden of ze steken ons binnen…

Dus, over naar de orde van de dag. Met 4 C’s en 9 anderen trokken we ons op gang. Via Denderleeuw, Denderhoutem, Nederhasselt en Sint-Antelinks kwamen we uiteindelijk op het keerpunt van de rit en de wind in Sint-Lievens-Essene. Telkens we deze kant oprijden is het genieten van de mooie wegen, de hellinkjes en het uitzicht. Van al dit moois werden we plots opgeschrikt door een elektrische wagen die enkel Jo had opgemerkt. Doorheen de struiken aan onze rechterkant zag Jo deze geruisloze vierwieler gevaarlijk snel de bocht nemen. Nog voor Jo een waarschuwingskreet kon uitbrengen, stond deze bolide zo goed als stil in ons midden. Gelukkig voor ons was de dame in kwestie ook bij de pinken en konden we na een paar streepjes rubber achter te laten op het asfalt onze weg verder zetten.

Via Hofstade reden we richting Wieze om nog via Opwijk een lusje bij te trekken, kwestie om aan onze kilometers te komen. Hier vond Kris DB het welletjes en vond hij het moment gekomen om via Baardegem zijn overgebleven coins van Rock Werchter, meteen te gaan inruilen bij Dinge. Eens op het terras aangekomen werden onze neusvleugels geprikkeld door aangebrand frietvet. Nog een paar porties warme hapjes voor Ingrid haar verjaardag werden met gelach en open handen ontvangen.

De rit van vandaag en Rock Werchter waren de voornaamste onderwerpen tijdens de après-bike. Een vlugge rekensom maakte ons duidelijk dat Rock Werchter nog niet meteen verlies zal leiden, en als ze al eens in de problemen zouden komen om een grote artiest vast te leggen, Jean zijn kandidatuur zal indienen om te fungeren als hoofd-act. Ook hebben we geleerd dat men bij het bezoek aan een festival beter geen broeksriem draagt. Zeker niet wanneer men in het donker een Dixie-toilet bezoekt. Dat anekdotes in en rond de campings op een festival steeds hilarische momenten zijn die men ons niet meer kan afnemen.

Volgende week rijden we eens de andere kant op, met als motto, Als Em Berg wil spelen, mag hij meedoen….

Tot de volgende,

De PDG