Vorige week hadden we eens getest hoe de artificiële intelligentie een verslag zou schrijven over een zondags ritje van onze club. Het moet gezegd, het resultaat was nog behoorlijk te pruimen. Maar kan Chat WTC ooit de plaats innemen van onze gerenommeerde blogger El Churto of van de vrouwelijke ad-interim blogster El Ro? Kan de AI het snot proeven van zijn voorligger, vloeken wanneer er vooraan niet luid geroepen word omdat er zich putten in het wegdek bevinden, krampen voelen opkomen van aan de kleine teen tot geschoren balzak, roepen en tieren op zondagse snelheidsduivels die ons rakelings voorbij scheuren of zelfs commentaar geven op snelheidsduivels binnen ons peloton? Ik dacht het niet! Peloton, nog zo een woord waar we tegenwoordig moeten mee opletten. Blijkbaar heeft één of ander Amerikaans bedrijf hier een patent op genomen en moeten bijgevolg grote of kleine organisaties een ferme schadevergoeding betalen en van naam veranderen. Gelukkig noemt ons clubken niet, Le Peloto

Het was een zonovergoten ochtend in Meldert toen de fietsclub WTC De Faluintjes zich verzamelde bij het clublokaal, Café Bij Ingrid en Dingen. De geur van verse koffie en een vleugje anticipatie hing in de lucht. Vandaag zou een bijzondere rit worden: een tocht door het glooie

Als ridders, bisschoppen, koningen beslissen om met hun volgelingen van Oost naar West te fietsen met een fiets met dikke banden (om het woord gravelfiets niet te gebruiken) kan je al raden dat het zondag armoe troef was aan de start van onze zondagsrit. Intussentijd zijn onze uitgeputte manschappen goed en wel wedergekeerd naar ‘Oost West, Thuis Best!’ in een staat van vermoeide maar blakende gezondheid. Via dit kanaal wil ik elk van hen toch even feliciteren met hun knappe pres

De tijden veranderen. Vroeger konden coureurs amper zinnen bouwen met meer dan vier woorden wanneer ze geïnterviewd werden. Meer dan “Waur es mijn vraa?! Mijn vraa!” Kwam er niet uit als ze bij een overwinning geheel zegedronken de streep overreden. Ondertussen zijn onze wielerhelden geëvolueerd naar vlotpratende weetals die over alles een mondje kunnen mee klappen. Cultuur? Geen probleem. Koken? Geen probleem. Politiek? Ondertussen ook vanzelfsprekend. Zo is het ook geëvolueerd binnen onze aller eigenste WTC. Hebben ze bij de kiezing in Meldert een bijzitter nodig, hopla ze duiden de Peter aan, die geheel plichtbewust de zondagrit overslaat en zich van zijn beste politi

Een weekje voor de verkiezingen deed de President nog een charme-offensief om een absolute meerderheid aan stemmen binnen te halen. Net voor het weekend en de zondagrit bezorgde hij alle achterstallige wieleruitrustingstukken bij de eerder misdeelde leden. Of dit genoeg zou zijn om een klinkende overwinning veilig te stellen zou de nabije toekomst moeten uitwijzen. De opposite was namelijk al weken bezig om de schijnwerper naar zichzelf te draaien. Zo werden er al een paar pareltjes van ritten door hen afgeleverd en deed Els vorige week ook nog een meesterzet door een feilloos ritverslag af te leveren nadat een paar tere zieltjes, wiejke tingels in de volksmond, het lieten afweten ingevolge de zoveelste waterige zondag. Of zi

Op de dag dat Tim Merlier zijn derde eindzege binnenhaalde in de Giro D’Italia en onze Tadej met weelderige haarpluk (waar sommige onder ons enkel maar jaloers kunnen op zijn) zich tot eindwinnaar kroonde zag het er in het WTC-batillion in de ochtend een pak minder rooskleurig uit.

Omstreeks 8 uur in de ochtend sijpelden de eerste annulaties binnen, weemoed over de langdurige herfst, knie-problemen, covid-recup, zelfs enige lepra-symptomen werden gemeld van mensen die veronderstellen dat ze toch enige vorm van bruistablet in zich hebb

In de Giro d’Italia was de spanning al van bij de eerste ritten weg, dankzij superman Pogacar die alle rechtstreekse concurrenten meteen het nakijken gaf. Net zoals kinderen zich wel eens spiegelen aan superhelden en hun superkrachten proberen te kopiëren, zijn er ook volwassenen die denken dat zij een verre afstammeling of verwant zijn van topcoureurs en dat ze bijgevolg toch ook een beetje van die suprematie bezitten. Maar daarover onmid

Dag drie van het WTC-weekend zou de kers op de taart worden, den “boequé” van het vuurwerk, den blommeké van de koers. Twee van de fietsers van de eerste twee dagen lieten echter Jo’s masterpiece aan hun neus voorbij gaan. Katrien vond dat het nu eindelijk wel eens tijd was om wat tijd met dochterlief te besteden en trok met Els en Wendy en de kids naar Kortrijk voor een welverdiende plons in de verfrissende baden van Lago. Alleen nestelden de dames zich op het zonove

Dag twee diende zich veelbelovend aan, een staalblauwe hemel, een stralende ochtendzon en een prachtig uitzicht zowel vanop de kamers als van in de ontbijtzaal van ons hotel Panoramique van Floreal Holidays. En al ben ik misschien ietwat bevooroordeeld met een partner die voor deze groep werkt, er viel echt niets op aan te merken. Oké, de voorkant van het hotel ziet er dan wel wat sjofel en gedateerd uit maar de achterkant maakt heel veel goed, zo ook de kamers om nog maar te zwijgen van het rijke ontbijt en het lekkere avondeten. Maar ik ben hier niet om hotelrecensies te schrijven, daarvoor mo

Daags nadat onze lieven heer met zijn boot ten hemel was gevaren, stond voor de zoveelste keer het wtc-fietsweekend ingepland. De troepen onzer Faluintjestrots zouden deze keer neerstrijken in het onooglijke dorpje Mont Saint-Aubert in de onmiddellijke omgeving van Doornik. En ja hoor, ook traditioneel lag ons hotel dit jaar, net als vorig jaar bovenop een heuvel, 147 meter boven de zeespiegel. Op dag één verliep de klim naar het hotel nog vrij vlot aangezien iedereen er met de auto toe kwam. Nog geen man of vrouw overboord uit den boot van onzen lieve heer, alle geregistreerde fietsers, zijnde 15 stu